Malena. Film dla znawców piękna i nie tylko...

Obraz powstał w roku 2000 i - moim zdaniem - jest absolutnie  doskonały. Takie odniosłam wrażenie, gdy wówczas po raz pierwszy go zobaczyłam i tak myślę dziś, gdy oglądam go po latach...

Film z gatunku tych, gdzie wszystko wydaje się być perfekcyjne. Począwszy od świetnie napisanego scenariusza, poprzez dobór obsady (ze zjawiskową w roli tytułowej Maleny – Monicą Belucci), na ujmującej muzyce Ennio Morricone i „klimatycznych” zdjęciach Lajosa Koltaia kończąc. Wszystko przemyślane, dopracowane, wyważone, po prostu – mówiąc kolokwialnie – nie ma się do czego przyczepić.

Reżyserowi udało się w magiczny sposób przenieść widza w świat lat 40 i sprawić, by nie chciało mu się wracać do rzeczywistości, albo przynajmniej wychodzić z kina. A przecież nie mówimy o czasach sielankowych, tylko o szalejącej wokół wojnie, której echa i konsekwencje odczuwają główni bohaterowie. Tym bardziej należy fakt ów docenić. Giuseppe Tornatore ma dar uwodzenia widza poprzez dość proste środki, które jednak zaserwowane w bardzo subtelny sposób sprawiają, że świadomi tego celowego zabiegu, już po kilku początkowych kadrach, pozwalamy się ufnie prowadzić reżyserowi aż do napisów końcowych. Chcemy być uwodzeni i czujemy się jakby ośmieleni, by zbliżyć się do głównych bohaterów, wczuć się w ich sytuację, poczuć ich radości, cierpienia i rozterki, zrozumieć jak najpełniej.

Film zaciekawia, wzrusza, śmieszy (choć jest to często śmiech przez łzy), wprawia w zdumienie, zmusza do refleksji, przeraża, zachwyca, oczarowuje, hipnotyzuje wręcz… Słowem – jest w nim wszystko, oprócz nudy, można mieć różnorodne odczucia, po jego obejrzeniu, ale z pewnością nie da się pozostać wobec „ Maleny” obojętnym!

Fabuła oparta jest na krótkim opowiadaniu Luciano Vincenzoniego o tym samym tytule i przedstawiona jest z perspektywy 13-letniego chłopca, Renato Amoroso,  którego wkraczanie w dorosłość, jest z jednej strony  zabawne, a z drugiej -  trudne, wzruszające i urzekające. Jego fascynacja kobietą starszą o kilkanaście lat, wybujała wyobraźnia i wrażliwość – wszystko to sprawia, że po prostu w pewnym momencie staje się on na tyle „bliski”, że niemal zaprzyjaźniamy się z nim,  kibicujemy mu, jest go nam zwyczajnie po ludzku żal.

Swoją drogą, genialnie zagrana rola! Młodziutki Giuseppe Sulfaro stanął na wysokości zadania.

Opis filmu nie byłby jednak pełny, gdybym nie poświęciła osobnego akapitu postaci tytułowej bohaterki. Malena. Dojrzałe piękno. Zjawiskowa kobiecość. Doskonałość w każdym calu. Obiekt pożądania mężczyzn i chorej zazdrości kobiet. Ktoś potrafiący przyciągać wzrok z pełną świadomością swoich walorów i tego, jakie wrażenie robią one na obserwatorach. Można odnieść wrażenie, że nawet oko kamery także nie może się od niej oderwać, jakby było zahipnotyzowane…  Każdy koneser kobiecego piękna powinien zobaczyć ten obraz i sam ocenić na ile moje spostrzeżenia są słuszne, a w którym momencie przesadzam. Bo moim zdaniem, Monica Belucci w „Malenie” bije na głowę wszystkie dotychczasowe gwiazdy filmu. Po prostu patrzeć na nią, to… Zobaczcie sami!

Historia jakich wiele – ktoś powie. Ot, losy kobiety w trudnym czasie wojny, która nagle dowiaduje się, że jej mąż zginął na froncie i musi zmierzyć się z codziennymi problemami i reakcjami ludzi, którymi kierują bardzo niskie pobudki.

Melancholijny dramat osadzony w urokliwej scenerii miasteczka gdzieś na południu Włoch. Tragiczna historia, ale  z optymistycznym wydźwiękiem. Jednak Tornatore z prostej opowiastki uczynił kinową perełkę,  arcydzieło, którego nie zobaczyć byłoby niewybaczalnym grzechem!

"Malena" premierę miała w konkursie głównym Berlinale. Film był nominowany za muzykę i zdjęcia do Oscara. Zdobyła również nominacje do Złotych Globów, BAFTY i Europejskiej Nagrody Filmowej.