Introdukcja

Klub piłkarski Parma Calcio został założony 27 lipca 1913 roku. Pierwotnie jednak dzisiejsza Parma nosiła nazwę Verdi F.C.B, co miało być hołdem dla wybitnego kompozytora Giuseppe Verdiego. Swoje mecze „Crociati” rozgrywają na stadionie Ennio Tardini, który pomieścić może 22352 fanów. Stadio Ennio Tardini to jeden z najstarszych wciąż funkcjonujących obiektów piłkarskich we Włoszech i do tego jeden z nielicznych stadionów umiejscowionych w samym centrum miasta. Z pewnością ma to swój urok, ale jest też źródłem sporów z mieszkańcami niezainteresowanymi piłka nożną.

Niecałe 15 kilometrów od Parmy, znajduje się niewielkie, liczące około 15 tysięcy mieszkańców, miasteczko Collecchio, w którym usytuowany jest jeden z najważniejszych obiektów klubowej infrastruktury - Centro Sportivo di Collecchio, w którym na co dzień trenują piłkarze "Crociati". Za stworzenie ośrodka sportowego odpowiada były główny sponsor Parmy - firma Parmalat, której zależało na tym by zawodnicy mogli trenować w pełni profesjonalnych warunkach, a nie w miejskich parkach jak miało to miejsce do połowy lat 90, XX wieku. W momencie otwarcia, w 1996 roku, Centro Sportivo di Collecchio było jednym z najnowocześniejszych tego typu obiektów we Włoszech. Mimo upływu lat, także i teraz pod kątem zaplecza techniczno-organizacyjnego Parma nie ma się czego wstydzić.

Największe sukcesy Parma święciła w latach 90 czyli w czasach, gdy włoska Serie A była futbolową potęgą. Nowoczesne (na tamten czas) stadiony, gigantyczne pieniądze wydawane na transfery największych gwiazd światowego futbolu oraz czołowe drużyny z europejskiego topu występujące w tej samej lidze. Juventus, Roma, Milan, Lazio i Inter rokrocznie walczyły ze sobą o Scudetto, regularnie goszcząc przy tym w finałach europejskich pucharów. Do tego zacnego grona dodać należy także właśnie Parmę. Klub ten w latach 90 dwukrotnie zdobył Puchar UEFA (sezon 1996/1995 oraz 1998/1999), ale przede wszystkim urzekał fanów ofensywną, odbiegającą od włoskiego catenaccio grą. Podwaliny pod ofensywny futbol w Parmie położył legendarny trener Arrigo Sacchi, który prowadził drużynę w latach 1985-1987. Po Sacchiego zgłosił się jednak wielki Milan i rozpoczęto poszukiwania kontynuatora jego myśli taktycznej. Nie udało się ze Zdenkiem Zemanem, nie udało się z Pietro Carmignanim ani z Giampiero Vitalim. Dopiero 1 lipca 1989 roku pojawił się Nevio Scala, który kontynuował dzieło Sacchiego czyniąc Parmę wielką. Nevio Scala dostał w Parmie wszystko, wielkie pieniądze, dobrych zawodników i mocarstwowe plany. Wystarczyło te klocki odpowiednio poukładać.

Za budowanie drużyny odpowiedzialny był dyrektor sportowy Giambattista Pastorello, który stworzył w Parmie pierwszy we Włoszech dział skautingu, który co rusz wyszukiwał dla klubu piłkarskie perełki. Premierowy sezon (1990-1991) Parma pod wodzą Nevio Scali zakończyła na 6 miejscu wyprzedzając w tabeli Juventus, Romę i Lazio. Rok później pokonali „Bianconerich” w finale Pucharu Włoch i awansowali do Pucharu Zdobywców Pucharów. Tam drużyna Parmy po raz pierwszy zaprezentowała się na europejskich salonach. Ujpest, Boavista, Sparta Praga, Atletico Madryt, a na koniec w finale Royal Antwerp i pierwsze europejskie trofeum stało się faktem. Swoją klasę Parma udowodniła w finale Superpucharu Europy, w którym to pokonali A.C Milan prowadzony przez Fabio Capello. W 1994 roku do i tak silnej już drużyny dołączyli Faustino Asprilla, Gianfranco Zola i Nestor Sensini. Parma jawiła się jako główny faworyt do sięgnięcia po Scudetto, lecz niestety w lidze bezpośredni rywale do tytułu szybko zaczęli uciekać i ostatecznie Parma po raz kolejny rozczarowała w ligowych rozgrywkach. W Europie natomiast „Crociati” ponownie doszli do finału Pucharu Zdobywców Pucharów, gdzie jednak ulegli Arsenalowi 0:1. Odbili to sobie w kolejnym sezonie zdobywając Puchar UEFA po ograniu Juventusu w finale. W pokonanym polu zostawili między innymi Bayer Leverkusen czy Athletic Bilbao. Na arenie europejskiej Parma spisywała się rewelacyjnie, lecz drużynie brakowało sukcesu na krajowym podwórku. Właściciel wiedział, że może się to nie udać z Nevio Scalą za sterami. Za jego czasów w lidze zespół nie zachwycał więc został zwolniony w 1996 roku po zajęciu przez drużynę 6 miejsca. Scalę na stanowisku trenera zastąpił Carlo Ancelotti. Były piłkarz A.C Milan zastał w klubie wspaniałych zawodników takich jak: Gianluigi Buffon, Lilian Thuram, Fabio Cannavaro, Juan Sebastian Veron, Dino Baggio, Hernan Crespo czy Enrico Chiesa. Odmłodzona Parma wsparta przez kilku doświadczonych zawodników miała sięgnąć po upragnione Scudetto. Właściciel zapowiedział Ancelottiemu, że nie interesują go rozgrywki europejskie, żądał mistrzostwa, które o mały włos udałoby się zdobyć. Zabrakło dwóch punktów, Parma skończyła sezon na 2 miejscu tuż za plecami Juventusu Turyn. 
Stoją od lewej: Nestor Sensini, Lilian Thuram, Paul Vanoli, Alan Boghossian, Juan Sebastian Veron, Dino Baggio, Gianluigi Buffon.

Klęczą od lewej: Enrico Chiesa, Fabio Cannavaro, Herman Crespo, Diego Fuser.

Kolejny sezon Parma zakończyła na szóstym miejscu, co oznaczało zwolnienie Carlo Ancelottiego. I chociaż drużyna pod jego wodzą grała piękny i ofensywny futbol to Carlo nie ratowały wyniki. Niecierpliwy właściciel Parmy Calisto Tanzi zaczynał powoli wypalać się inwestowaniem w zespoł z regionu Emilia-Romana. Ostatnim wielkim sukcesem Parmy było zdobycie Pucharu UEFA w sezonie 1998/1999. Parma pod wodzą nikomu nieznanego trenera Alberto Malesaniego ograła w finale Olympique Marsylię. Tyle tylko, że po raz kolejny rozczarowała w lidze. Zajęcie czwartego miejsca dało Parmie możliwość gry w eliminacjach Ligi Mistrzów, ale tam klub odpadł z Glasgow Rangers. To był moment, w którym Tanzi stwierdził, że dalej nie ma sensu tego ciągnąć. Przykręcono kurek z pieniędzmi i sprzedano największe gwiazdy, zarabiając w 2 lata ponad 200 milionów euro. Dalsze lata były powolnym dogorywaniem Parmy. Klub nadal utrzymywał się w szerokiej czołówce Serie A, jednak nie był w stanie nawiązywać walki o Scudetto. Piękny okres Parmy zakończyła… prokuratura, która zapukała do siedziby Parmalatu, głównego sponsora klubu. Okazało się, że rodzina Tanzich zdefraudowała przeszło 4 miliardy euro. Tajemnicą nie jest, że Silvio Berlusconi (ówczesny premier Włoch) konkurował z Tanzim na rynku medialnym, więc wyłączenie głównego rywala było Berlusconiemu na rękę. Parma sięgnęła finansowego dna, a stadion Ennio Tardini musiał zapomnieć o goszczeniu największych gwiazd futbolu, a przyzwyczaić musiał się do rzeczywistości Serie D. „Crociati” dokonali jednak rzeczy niemożliwej. W ciągu trzech sezonów awansowali z Serie D do Serie A i w ostatnich latach plasują się w dolnej części tabeli najwyższej klasy rozgrywkowej we Włoszech. 

Piłkarze Parmy po zdobyciu Pucharu UEFA w sezonie 1998/1999

Teraz na ławkę trenerską Parmy, która gościła Arrigo Sacchiego, Cesare Maldiniego, Carlo Ancelottiego, Cesare Prandellego czy Claudio Ranieriego siadam ja, a moim celem będzie odbudować potęgę tego zasłużonego klubu i nawiązać do największych sukcesów w historii klubu.

Właściciel klubu Kyle Krause i ja mamy jedno wspólne założenie. Obojgu nam zależy na tym aby kadra zespołu stała się zdecydowanie bardziej włoska. W momencie rozpoczęcia rozgrywki na liście płac klubu widnieje zbyt wielu przeciętnych obcokrajowców, co nie podoba się ani mi, ani prezesowi.

Jak widać już od początku mojej kadencji będę musiał dwa razy oglądać każde euro, które zechcę wydać. Prezes wymaga, abym nie naginał budżetu płacowego i jak łatwo się domyślić środków na transfery również brakuje.

Media oraz bukmacherzy typują, że na koniec sezonu zajmiemy 14 miejsce. Uważam jednak, że przy odrobinie szczęścia stać nas na zajęcie miejsca w pierwszej dziesiątce.