Co by się mogło wydarzyć, gdyby Wayne Rooney nigdy nie odszedł z Goodison Park? (wstęp)

Taki piłkarz rodzi się - nawet w ojczyźnie futbolu - raz na kilka dziesięcioleci. A jakie były początki? Miałem wtedy 25 lat i właśnie zacząłem grać w Championship Managera 2001/02. Niewiele osób pewnie pamięta, ale tam Rooneya zwyczajnie przeoczono! Gwiazdą pierwszej wielkości stawał się inny zawodnik z rocznika 1985, Cherno Samba! Wszelkie późniejsze fixy do CM-a 01/02 nie zmienią faktu, że w wersji pudełkowej, która trafiła do sklepów i którą do dziś posiadam, nie było Wayne’a! Inna sprawa, że w sezonie 2001/02 Rooney jeszcze nie zadebiutował w ekipie The Toffees. Choć był tego bliski 20 kwietnia 2002, kiedy to usiadł na ławce w wyjazdowym meczu z Southampton.

Rooney definitywnie zakończył swoją karierę latem tego roku i jest to dla mnie wydarzenie bardzo smutne. Uświadomiłem sobie bowiem, że mój najlepszy czas w życiu właśnie minął... Skoro zawodnik, który jest młodszy ode mnie o dziewięć lat i którego podziwiałem przez prawie dwie dekady przestaje grać w piłkę, to... Nie jest dobrze.

Pomyślałem, że moją formą podziękowania Wayne’owi za te wspaniałe lata będzie kariera, którą rozegram Evertonem. Główną ideą jest stworzenie alternatywnego świata, w którym Rooney zostaje na Goodison Park i chęć sprawdzenia, co z tego wyniknie. To właśnie dlatego przez kilka miesięcy pracowałem nad stworzeniem dodatku do gry Football Manager 2021 z bazą danych 2001/02. To powrót do moich najlepszych lat i do piłkarzy, których uważam za najwspanialsze pokolenie w historii piłki nożnej. A może po prostu tęsknota za młodością, która nie wiedzieć kiedy, minęła?....

Ta kariera, jak zresztą prawie każda z moim udziałem, będzie miała pewne ograniczenia, aby zawsze było dość trudno i ciekawie. Oto one:

Podejrzewam, że te ograniczenia w połączeniu z finansowymi i sportowymi możliwościami takich zespołów, jak Manchester United, Arsenal, Liverpool, Chelsea, Tottenham czy Leeds, pozwolą mi w każdym sezonie przeżywać sporo emocji. To nie Belgia, Polska czy Portugalia, gdzie zdarzało mi się grywać, lecz sam środek stawu z grubymi rybami!

Moją główną ambicją jest zatrzymać w klubie Wayne’a Rooneya i uczynić go z czasem najważniejszym atutem w walce o trofea.

Everton...

Niecały miesiąc temu wybrałem się do Liverpoolu zobaczyć świetny koncert Nicka Cave’a.

Mieszkałem przy Stepney Grove, dosłownie rzut beretem od legendarnego Goodison Park. Muszę wam powiedzieć, że od razu poczułem sympatię do tego sławnego miejsca. Taką jakąś duchową więź... Stadion nie jest położony gdzieś na wygwizdowie, jak wiele obiektów słynnych klubów, ale w samym sercu dzielnicy Walton. Pięknie wtopiony w tradycyjną, angielską zabudowę. Ot, taka drużyna z sąsiedztwa!

Niestety, niedługo przyjdzie nam chłonąć historię - wszak Everton na Goodison Park występuje od 1892 roku, czyli od 129 lat! Rada miasta już jednak przewidziała budowę nowego domu The Toffees, będzie nim Bramley Moore. Całkowity koszt inwestycji zamknie się kwotą 500 milionów funtów!

Owszem, będzie to piękny i ultranowoczesny obiekt, ale zniknie gdzieś ta magia, ten namacalny dotyk historii. Dzięki Bogu przeprowadzka nie nastąpi zbyt szybko, zakończenie prac zaplanowano na 2024 lub 2025 rok.

Czasy świetności Evertonu dawno przeminęły. Pierwszy z dziewięciu tytułów mistrzowskich trafił do The Toffees jeszcze w XIX wieku (1890/91), a po raz ostatni mieli naprawdę wielką drużynę w połowie lat 80-tych wieku XX. Zdobyli wtedy dwa razy mistrzostwo (1985 i 1987) i raz krajowy puchar (1984), dokładając dzięki temu w roku 1985 Puchar Zdobywców Pucharów. To jedyny sukces międzynarodowy.

Kiedy w 1995 roku Everton wywalczył swój piąty Puchar Anglii, wydawało się, że dobre czasy mogą powrócić. Niestety, stało się inaczej. Szczególnie smutny był okres pod wodzą Waltera Smitha, którego wiosną 2002 zastąpił David Moyes. Dzięki jego pracy klub zaczął wreszcie wychodzić na prostą.

I tu się zatrzymujemy, gdyż dodatek „baza 2001/02“ pozwoli napisać historię ostatnich dwudziestu lat od nowa! Tylko zamiast Moyesa, Everton poprowadzę ja.

Kadra pierwszego zespołu liczyć będzie 27 zawodników. Oto moja drużyna!
 

BRAMKARZE:

OBROŃCY:

POMOCNICY:

NAPASTNICY:

Stosował będę wyjściowe ustawienie 1-4-4-2, bez skrzydłowych (podobnie jak w B-SAD, lecz z nieco innymi rolami).

Do pierwszego składu są przewidywani:

Dublerzy:

Jaka jest ta drużyna? Hmmm... Może więcej powiedzą typy bukmacherów przed sezonem:

Moim zdaniem kompletnie poza zasięgiem są dla nas obecnie Manchester United, Arsenal, Chelsea, Liverpool i Leeds. Z pozostałymi ekipami jesteśmy w stanie powalczyć. Szczerze mówiąc nie liczę na awans do Ligi Mistrzów, ale do Ligi Europy - jak najbardziej.

Everton tworzą zawodnicy o zróżnicowanych umiejętnościach. Największą osobowością jest legenda angielskiego futbolu, Pauil Gascoigne. Jednak „Gazza“, któremu zdecydowałem się powierzyć rolę głównego rozgrywającego, jest zdecydowanie piłkarzem w fazie schyłkowej. Ma tragiczne atrybuty fizyczne, co w każdej chwili grozi kontuzją. Będzie więc to dla niego pożegnalny sezon; przynajmniej w moim zespole. Podobnie jest w przypadku jego dublera, słynnego Davida Ginoli - wciąż wielkie umiejętności, ale już nie to zdrowie...

Obrona składa się z doświadczonych, chłodnych wyjadaczy (Steve Watson, Alan Stubbs, David Weir, David Unsworth), jednak martwi brak szybkości u stoperów. Może w przyszłości Unsworth będzie częściej niż na lewej obronie grywał na jej środku? Wśród dublerów liczę na postępy Hibberta, Clarke’a i Naysmitha oraz na wszechstronność Włocha Alessandro Pistone.

W pomocy mamy dwóch tęgich „łysoli“, Irlandczyka Lee Carsleya i Duńczyka Thomasa Gravesena. Ten ostatni mógłby być światowej klasy defensywnym pomocnikiem, gdyby nie fakt, iż jest zbyt wolny. Walijczyk Mark Pembridge to chyba najsłabsze ogniwo. Wśród rezerwowych rzucają się w oczy dwaj kompletnie nie pasujący mi do koncepcji Szwedzi - Niclas Alexandersson i Jesper Blomqvist. Obydwaj są bardzo przyzwoitymi piłkarzami, ale to typowi skrzydłowi, a dla takich nie ma u mnie miejsca. Na razie grać będą jednak na pozycjach nr 8 w rolach „mezzala“ - powinni sobie poradzić. Nieźle natomiast rokuje i jak najbardziej pasuje do taktyki trzeci Szwed - Tobias Linderoth.

Atak stworzą legendarny czołg, Duncan Ferguson i urodzony w Poznaniu... reprezentant Kanady, Tomasz Radzinski. To król strzelców belgijskiej ligi z sezonu 2000/01, i transfer do Anglii był dla niego nagrodą za postępy, które poczynił. Ferguson znany jest jednak z podatności na urazy, więc dobrze, że mam w drużynie rutynowanego Kevina Campbella, który sławę zyskał w Arsenalu. Z pozostałych napastników największym talentem okrzyczano Nicka Chadwicka, natomiast reprezentant USA, Joe Max Moore i Danny Cadamartieri to zawodnicy dalszego planu.

Wreszcie bramkarze, od których powinienem zacząć. Postawię na Paula Gerrarda ze względu na zwinność i refleks, martwi mnie jednak jego marny chwyt i ogólnie dość przeciętne atrybuty. Ale Steve Simonsen - syn duńskiego marynarza - jest od niego ciut gorszy.

Zaczęliśmy od Rooneya i na nim też skończymy. Wayne spędzi pierwszy sezon (2020/21 = 2001/02) w drużynie U-19 i będzie tam się spokojnie ogrywał. Jednak trenuje już z pierwszą ekipą i wziął go pod swoje skrzydła sam Duncan Ferguson, który został jego mentorem.

Dodatek „baza 2001/02“ gotowy do pobrania: