Nad Dnieprem (#1, 2011/12) Okradzeni przez drukarza Godulyana

Kto chce wrócić do poprzednich odcinków:

WSTĘP

Utrudnienie gry: kupował będę tylko Ukraińców.

Nie ukrywam, że po zakończeniu tego pierwszego sezonu targają mną jeszcze bardzo duże emocje. Ale zacznę od kilku informacji porządkowych.

Na początek mocno namieszałem w sztabie szkoleniowym. Nie chcę was zanudzać nazwiskami, ale nadmienić muszę o jednym: asystentem Andriya Rusola (czyli moim) został doświadczony Mykhaylo Fomenko, były piłkarz m.in. Dynama Kijów. Ma on pomóc młodemu menadżerowi wejść w trudną rolę.

Kadra na ten sezon i ustawenie wyglądają tak, jak poniżej. Pisałem już we "wstępie", że Mazuch jest ciężko kontuzjowany i do dyspozycji był dopiero od stycznia 2012.

Drużyna spisała się bardzo przyzwoicie w Lidze Europy. Najpierw w eliminacjach okazała się lepsza niż szwajcarski Young Boys Berno, mający przecież kilku niezłych grajków: Nef, Spycher, Ben Khalifa, Degen, Silberbauer, Farnerud. Potem znaleźliśmy się w grupie nazwanej przez komentatorów „grupą wschodnioeuropejską“. Faworytami byli raczej Spartak Moskwa i Sparta Praga, ale do fazy pucharowej awansowały Dnipro i Śląsk Wrocław! W meczach grupowych sporo strzelał Nikola Kalinić, m.in. cztery gole w meczu ze Spartą Praga.

W fazie pucharowej Kalinić się jednak zupełnie zaciął. Mimo wszystko wyeliminowaliśmy AZ Alkmaar, by w 1/8 finału minimalnie ulec Dynamu Kijów. O awansie kijowian 3:2 zadecydowały dwa gole Andrija Szewczenki, w tym jeden strzelony w 90 minucie. U siebie skończyło się na 0:0.

Wielkim sukcesem zakończyła się przygoda w Pucharze Ukrainy. Trzech pierwszych rywali zostało łatwo wyeliminowanych, dopiero w półfinale z Szachtarem nie byliśmy zdecydowanymi faworytami. Szczęśliwie mecz był u siebie i po dwóch golach Konoplyanki i jednym Rotana wygraliśmy 3:1.

W finale Tawrija Symferopol była tylko bladym tłem dla Dnipro. Wygraliśmy wysoko, 4:0, umieszczając w klubowej gablocie pierwsze trofeum zdobyte w wolnej Ukrainie!

Złotym zgłoskami w klubowej historii zapisali się:

I wreszcie najsmutniejsza część tej opowieści. Na dwie kolejki przed końcem nasza sytuacja wydawała się komfortowa:

A zatem trzy punkty, a nawet jeden, dawałyby już pewność - mamy mistrzostwo! Problem w tym, że przeciwnicy najtrudniejsi z trudnych:

Po 41 minutach meczu z Dyamem Kijów prowadziliśmy 2:0! I właśnie w tym momencie do gry wkroczył sędzia, największy drukarz, jakiego widziałem w FM-ie. Nazywał się Vitaly Godulyan. W 45 minucie wyrzucił z boiska Strinića i do głosu doszło Dynamo. Wprowadzony w drugiej połowie za Ideye Browna 22 letni Artem Kravets trafił w 61 i 72 minucie. Wtedy graliśmy już w dziewiątkę, bo kontuzji doznał Matheus, a zmiany wykorzystałem. Jakby tego było mało, Godulyan w 80 minucie dał czerwoną kartkę Kravchence zupełnie za nic! Serio! Było po prostu starcie dwóch zawodników, a ten fiut w stroju sędziego wyciąga czerwoną. Zostaliśmy w ośmiu i Dynamo wbiło nam kolejne dwa gole. I tak cud, ze mając o trzech piłkarzy mniej, w ostatniej minucie Giuliano zmniejszył na 3:4. Co jednak z tego? Punkty uciekły. Wszystko przez bezczelnego drukarza o nazwisku Godulyan.

Sytuacja w tabeli przed ostatnim meczem była po tej farsie taka:

Wszystko jasne: jedziemy do Doniecka zagrać z Szachtarem o mistrza. Wystarczy remis. Remisu jednak nie było.

W takich właśnie okolicznościach straciliśmy niemal pewne mistrzostwo.

Grali dla Dnipro w lidze:

Grali dla Dnipro we wszystkich rozgrywkach:

Laury na Ukrainie: