Miasto słomkowych kapeluszy - #0,1 Luton Town przed sezonem 2023/2024 - Garść przemyśleń, pomysł na ograniczenia, taktyka kick and rush oraz przedstawienie kadry.

W MIEŚCIE SŁOMKOWYCH KAPELUSZY

Poprzednie blogi:

#0 Wstęp - Dlaczego Luton Town jest klubem tak niezwykłym, a na Kenilworth Road czuć kilmat starej piłki?

JAK CZERPAĆ PRZYJEMNOŚĆ Z GRY, CZYLI ROZWAŻANIA NAD TRUDNOŚCIĄ ROZGRYWKI I POMYSŁEM NA KARIERĘ I CO ZA TYM IDZIE-DOBOREM OGRANICZEŃ
 

Moja krótka przygoda z Osasuną na kilka miesięcy zniechęciła mnie do Football Managera, dodatkowo powszechny zawód najnowszą wersją nie zachęcał do rozpoczęcia nowej kariery w FM24. Czekałem aż do ostatecznej kwietniowej łatki w nadziei, że wszystkie irytujące bugi zostaną naprawione, wzrośnie choć trochę realizm, a baza danych dziurawa jak ser szwajcarski zostanie doprowadzona do ładu.
 

Tego ostatniego nie doczekałem, postanowiłem jednak dać szansę tej wersji. Po drodze trafiłem na fajny dodatek autorstwa Daveincid [LINK] łatający rozmaite dziury w bazie danych, jest ich tak wiele! Dzięki niemu rozgrywka jest choć trochę trudniejsza. Zadałem sobie pytanie jak grać, by odczuwać przyjemność? Nigdy nie bawiło mnie klepanie sezonów w egzotycznych ligach czy przebijanie się przez kolejne poziomy rozgrywkowe. Największą frajdę zawsze sprawiało mi granie w którejś z największych lig, jeszcze będąc piękny i młody potrafiłem cieszyć się grą wielkim klubem, może dlatego, że często szło mi średnio? Tak było, heh!
 

Obecnie nałożyły się na siebie dwa czynniki, ja jestem lepszy a gra stała się łatwiejsza. Więc co u licha zrobić, by mieć radochę z rozgrywki w lidze top 5?
 

Muszę wybrać słaby klub, biedny, z małym stadionem i zaplanować tak znaczne ograniczenia, nie absurdalne, jednak oddające maksymalnie realizm rozgrywki i skutecznie utrudniające drogę na szczyt.
 

Od razu na myśl przyszedł mi klub Luton Town, niska reputacja, malutki stadion i brak dużych sponsorów. Zagłębiając się w pokręconą historię tego klubu natrafiłem na garść ciekawych statystyk dotyczących ich ostatniego sezonu w Championship:
   

       - 45,3% posiadania piłki - 18. miejsce w lidze,
    - 24,2 wygranego pojedynku w powietrzu na mecz - 3. miejsce w lidze,
    - 69,1% skuteczności podań - 20. miejsce w lidze,
    - 12,4 faulu na mecz - 1. miejsce w lidze,
    - 3,8 celnego strzału na mecz - 11. miejsce w lidze,
    - 13 goli ze stałych fragmentów - 9. miejsce w lidze,
    - 8 goli straconych ze stałych fragmentów - 2. miejsce w lidze,
    - 22 dośrodkowania na mecz - 3. miejsce w lidze.
 

Zespół, który awansował do Premier League, był osiemnasty pod względem posiadania piłki, nie lubi podawać, gra ostro, bazuje na stałych fragmentach i dośrodkowaniach. I udało im się awansować do piłkarskiego raju! Grając starym angielskim stylem. Jak to u licha się im udało? Stwierdziłem: to coś dla mnie, muszę sprawdzić, czy możliwe jest w FMie takie granie, a raczej ja, miłośnik dominowania nad przeciwnikiem w posiadaniu piłki będę potrafił dostosować się to takiego stylu, odtworzyć go w fmowej rzeczywistości? Najważniejsze, czy przyniesie to jakiekolwiek sukcesy?
 

Luton pod wodzą trenera Edwąrdsa grało trzema środkowymi obrońcami, wahadłowymi, ale jednocześnie dwoma napastnikami. Postanowiłem podkręcić ten styl historycznie, wrócić do korzeni. Wybrałem taktykę w ustawieniu 442 i polecenia oddające styl kick and rush. Pokrótce omówię je później. Samo utrudnienie taktyczne mi nie wystarczyło, chciałem więcej!
 

Jak jeszcze utrudnić sobie rozgrywkę? Przeglądając rozmaite artykuły o historii miasta,  stworzył mi się przed oczami obraz społeczności budowanej przez imigrantów z innych części Wysp Brytyjskich, Szkotów rozwijających przemysł produkcji słomkowych kapeluszu, Irlandczyków szukających pracy w fabryce samochodów, a następnie obywateli państw azjatyckich przybywających pracować w tej samej fabryce. Odpowiedź nasuwa się sama.
 

Do mojego Luton będę mógł kupić każdego, kto posiada pierwsze lub drugie obywatelstwo jednego z państw Wysp Brytyjskich. Będziemy otwarci na  Irlandczyków, Szkotów, Walijczyków i potomków imigrantów, tak by każdy z różnorodnej społeczności miasta Luton miał z kim się utożsamiać. Nieważne czy urodzili się na Wyspach, czy nie. Oczywiście w granicach rozsądku, to, że ja będę chciał kupować takich piłkarzy, nie znaczy, że oni będą chcieli przyjść do Luton.
 

Zaś cały sztab szkoleniowy, medyczny i dział scoutingu będę budował tylko z obywateli państw z Wysp Brytyjskich. To jest jedna z najbardziej niedopracowanych części Football Managera-spartaczona baza trenerów. Jakże łatwo zbudować najlepszy sztab w całej lidze, w której gramy! Dzięki takiemu podejściu zawsze będę miał po górkę.
 

Jak jeszcze to podkręcić? W Norwich grając podobnie, już w piątym sezonie wygrałem Premier League. Co mi najbardziej pomogło w tamtej karierze? Transfery! Moja najmocniejsza strona.
 

Jak więc choć trochę podciąć sobie skrzydła, co zmienić? Realne kluby bardziej rygorystycznie niż my, wirtualni managerowie, podchodzą do finansów, nie przeprowadzają tak wielu transferów  i nie rozkładają kwot transferowych na raty w tak znacznym stopniu jak jest to możliwe w FMie, to jest największe ułatwienie w naszych karierach. Tak naprawdę gra w żaden sposób nie hamuje naszych zapędów transferowych, możemy się zadłużyć do gigantycznego poziomu, który nie przeszedłby w 99 procentach klubów.
 

Luton przez lata słynęło z rozsądnej polityki transferowej, dopiero awans do Premier League zachęcił ich do kupienia kilku piłkarzy w formie płatności ratalnej, ja pójdę w inną stronę, od teraz w żadnej ze swoich karier nie będę kupował piłkarzy na raty! Nigdy!
 

Podsumujmy, oto moje ograniczenia:
 

Mam nadzieję, że z takim podejściem przez dobre dziesięć sezonów nie wygram ligi angielskiej, jednocześnie będę miał wielką satysfakcję z każdego drobnego sukcesu wyszarpanego z rąk bogatych rywali.
 

KADRA, RUCHY TRANSFEROWE, CZYLI DLACZEGO INACZEJ NIŻ ZWYKLE ZDECYDOWAŁEM ZACZĄĆ Z OTWARTYM OKNEM TRANSFEROWYM
 

Właśnie dlaczego? Po pierwsze robiąc ostatnio swoje eksperymenty, zauważyłem, że zaczynając z otwartym oknem, trudniej jest skompletować sztab szkoleniowy, inne kluby wykazują większą aktywność i oferują lepsze kontrakty wypatrzonym przeze mnie sztabowcom. Po drugie-ja kasy nie mam, inni mają, niech wydają, będę miał jeszcze trudniej. Po trzecie chciałem zakończyć wypożyczenia Lakongi i Kabore, którzy nie pasowali mi do koncepcji składu i ściągnąć z powrotem Gilesa, który zimą został wypożyczony do Hull, chciałem dać mu szansę.  Pozbyłem się też czterech graczy, którzy i tak nie mieli szans na grę, odeszli Thorpe, Onyedinma, Hashioka i Clark. Do klubu przyszło dwóch graczy, wypożyczyłem objawienie obecnego sezonu w  Liverpoolu - Jarella Quansah i Josha Cullena z Burnley, pierwszy ma wesprzeć moich strasznie wolnych środkowych obrońców, drugi stanowić głębie środka pola.

Przedstawienie kadry zacznę od mojej głównej jedenastki, mało kiedy tych jedenastu graczy było zdrowych w tym samym momencie, cóż zrobić? Taki materiał ludzki mam na starcie.
 

Trzon zespołu stanowią bramkarz Kamiński, środkowi pomocnicy Nakamba i Barkley, weteran Townsend oraz para napastników Morris i Adebayo. Resztę zawodników można określić dwoma słowami: poziom Championship. Jedynym, który ma szansę na rozwój, jest tegoroczny nabytek, wychowanek Manchesteru United Taden Mengi.
 

Profile pierwszej 11:
 

Reszta kadry:
 

https://imgur.com/X54h7ZKhttps://imgur.com/X54h7ZK

I na koniec mój pupilek, prawdziwa legenda Luton: Pelly-Ruddock Mpanzu, mój żelazny rezerwowy i główny lider szatni.

 

TAKTYKA KICK AND RUSH, CZYLI JAK MAM ZAMIAR GRAĆ.
 

Zacznę od ustawienia, wybrałem klasyczną taktykę 442 i co ważne zawsze będzie się opierać na czterech zawodnikach w funkcji ataku i środku pomocy we wsparciu, tak naprawdę sześciu zawodników ma skupiać się na jak najszybszym przejściu pod bramkę przeciwnika. Obrońcy muszą umieć oprócz gry defensywnej dobrze rozprowadzać piłkę, dla ułatwienia boczni obrońcy ustawieni są w funkcji automatycznej, lubię żonglować w trakcie meczu mentalnością. Początkowo próbowałem grać parą odgrywający napastnik-wysunięty napastnik, ale nie potrafiłem tego skutecznie ustawić i ostatecznie zdecydowałem się na cofniętego napastnika. Ma to w zasadzie funkcjonować na zasadzie rozciągania defensywy przeciwnika, grający odrobinę głębiej napastnik ma wyciągać środkowego obrońcę lub zajmować defensywnego pomocnika, przez co obaj napastnicy mają mieć więcej swobody, bo nie grają w jednej linii. Dodatkowo zachęca to skrzydłowych do dynamicznego wchodzenia w pole karne. Same plusy.
 

Jednak sama formacja nie wystarczy, jak ustawić polecenia drużynowe, by odwzorować styl Luton pod wodzą Roba Edwardsa?
 

Po pierwsze wąska rozpiętość ataku, która zrobi miejsce wychodzącym wyżej bocznym obrońcom.
Oczywiście bezpośrednie podania i wysokie tempo oraz rajdy między obrońcami.
Przejście piłki z obrony do pomocy ma się odbywać po ziemi, a dopiero tam podaniami na wolne pole będziemy uruchamiać skrzydłowych lub napastników.
 

Drużyna ma za zadanie po stracie piłki jeździć na dupie w pressingu a po odbiorze natychmiast kontrować. Gra ma być szybka. Bramkarz zaś ma wyprowadzać piłkę długimi wykopami do skrzydłowych.
 

W defensywie mamy być agresywni, doskakiwać do przeciwnika w każdym momencie spotkania, wysoko się ustawiać i pressować.
 

Czy udało mi się stworzyć taktykę opartą na odbiorze piłki, szybkich akcjach, dośrodkowaniach?  Tak jak chciałem, kick and rush? Bez obierania się na rozgrywaniu piłki, a na błyskawicznych decyzjach i zaskoczeniu rywala? Myślę, że tak!

Pobawię się w megalomana Gmocha i magicznym pisaczkiem nakreślę parę strzałeczek, spróbuję udawać ,,mądrego".
 

He he he! Jak wyglądała większość akcji bramkowych mojego zespołu?
 

Proszę państwa mamy tutaj klasyczną akcję Luton, taak....
 

W tym wypadku odbiór Nakamby. Widzimy, że zespół od razu przechodzi do ataku, podkręsle, że dzięki ustawieniu skrzydłowych w funkcji ataku i zwężeniu gry mimo gry w mentalności standardowej (obecnie wyważonej) mój środkowy pomocnik ma pięknie wystawionych skrzydłowego i bocznego obrońcę, który odważnie podchodzi wyżej. Wiąże się to oczywiście z ryzykiem nadziania się na kontrę, ale nie o to chodziło w pomyśle na grę w kick and rush.
 

Od razu następuje szybkie podanie na skrzydło do bocznego obrońcy lub skrzydłowego, przy odrobinę lepszym ustawieniu często istniała też szansa uruchomienia napastnika podaniem za linię obrony. W tym wypadku pomocnik wybiera bocznego obrońcę.
 

Ten nie prowadzi długo piłki, od razu po przyjęciu szuka wyżej ustawionego skrzydłowego, liczy się szybkość i zaskoczenie.
 

Krótkie prowadzenie piłki i szybkie dośrodkowanie...
 

I bam, kolejna bramka z główki.
 

Tak w skrócie wygląda pomysł na ofensywę, sprawdza się, strzelamy sporo bramek, dużo się dzieje. I najważniejsze, udało mi się oddać styl gry Luton Roba Edwardsa. Posiadanie piłki najniższe w lidze:
 

Najostrzejsza ekipa:
 

Jeżdżąca na tyłkach, by odzyskać piłkę.
 

Która bardziej lubi biegać,
 

niż podawać piłkę.
 

W ten sposób w połączeniu z przyjemną rozgrywką zrodził się eksperyment: czy takim stylem da się cokolwiek osiągnąć? Jak to określam, trzymając gardę szczęką? Zapraszam do śledzenia kariery, będzie się działo, będą szalone wyniki, zdrady zawodników, kłody pod nogi spadające z każdej strony.
 

Jako spojler zapytam was, czy da się utrzymać w lidze tracąc 96 goli?
 

Kupa śmiechu, taktyka otwartej bramy hahaha!
 

Do usłyszenia.