Długa wyprawa po mojego Graala. (2026/27) Część 4: Z Paryżem pod Paryżem.

POPRZEDNIE BLOGI
DOKUMENTUJĄCE TĘ KARIERĘ

CELE KARIERY

1. Pobicie rekordu Realu Madryt z lat 1956-60 i zdobycie Pucharu Mistrzów sześć razy pod rząd.

2. Poprowadzenie Lamine Yamala przez całą karierę.

OGRANICZENIA

Nie przeprowadzam żadnych transferów gotówkowych i/lub płatnych wypożyczeń do momentu, gdy nasz dług zostanie wyzerowany, a pożyczki bankowe - spłacone.
 

Zadłużenie - początek kariery (10 lipiec 2023):

Zadłużenie - 10 lipiec 2024:

Zadłużenie - 10 lipiec 2025:

Zadłużenie - 10 lipiec 2026:

TROFEA DO TEJ PORY

Puchar Hiszpanii
2024, 2026
 

Superpuchar Hiszpanii
2025
 

La Liga
2025
 

RUCHY PERSONALNE

Do klubu:

Bryan Gil Salvatierra (Tottenham Hotspur, prawo Bosmana)

Facu-Facundo González Molino (Juventus, prawo Bosmana)

Fer Niño-Fernando Niño Rodríguez (Burgos, prawo Bosmana)

Ilaix Moriba-Moriba Kourouma Kourouma (RB Lipsk, prawo Bosmana)

Kaio Jorge Pinto Ramos (Juventus, prawo Bosmana)

Z klubu:

Andrés Cuenca Cejudo (Las Palmas, wypożyczenie)

Marc Guiu Paz (West Ham United, 12 000 000 euro)

Juan Hernández Torres (Wolfsburg, wypożyczenie)

Robert Lewandowski (zakończył karierę)

Albert Navarro Escriche (Mallorca, wypożyczenie)

Raphinha-Raphael Dias Belloli (Chelsea, 40 000 000 euro)

KADRA

MOJA WIZJA NAJLEPSZEJ JEDENASTKI

WYNIKI

Liga:

Grali:

Los Clásicos (La Liga):

Puchar Hiszpanii:

Grali:

Superpuchar Hiszpanii:

Grali:

Liga Mistrzów

Grali:

Grali we wszystkich rozgrywkach:

OPIS

W fazie ligowej Ligi Mistrzów doszło do meczu, po którym opadły mi ręce i pomyślałem: „Czeka mnie jeszcze długa droga i to nie tylko do pobicia rekordu Realu, ale też do wywalczenia w ogóle pierwszej wygranej w LM“. Co się stało? Otóż zawodnicy PSG robili co chcieli z moimi obrońcami i wbili nam aż siedem goli...

Przed rozpoczęciem rozgrywek zastanawiałem się, czy uda się bezboleśnie zastąpić Roberta Lewandowskiego? Następcę przygotowywałem od kilku lat (Vitor Roque), sprowadziłem też dwóch napastników, którzy uzupełnili głębię składu: Fer Niño i Kaio Jorge. Pierwszy to typowy „wieżowiec“ (190 cm), który marnował się w drugiej lidze. Drugi to technik, niespełniony talent, mogący też grać na skrzydle. Cennymi nabytkami byli też Ilaix Moriba, nasz wychowanek, który nie przebił się w RB Lipsk i wszechstronny Bryan Gil.
 

Drużyna grała ze zmiennym szczęściem. Tytuł mistrzowski odzyskaliśmy w wielkim stylu; 99 pkt to jest rekord w moim świecie gry. Wpadki przydarzały się bardzo rzadko, a decydujące okazało się wyjazdowe zwycięstwo z Realem na wyjeździe (1:0) odniesione 7 maja 2027 roku. Choć gdy spojrzycie na statystyki, to mieliśmy sporo szczęścia. I mieliśmy także Masona Greenwooda, który wiosną osiągnął bardzo wysoką formę.

W lidze to my byliśmy górą, ale w krajowych pucharach lepsza okazała się ekipa Królewskich. Zarówno w Supercopa jak i Copa del Rey Real wygrywał 2:1, strzelając decydujące gole w dogrywkach.

Fazę ligową Ligi Mistrzów zakończyliśmy na 9. miejscu i w barażu trafiliśmy na RB Lipsk, czyli na sensacyjnego zwycięzcę poprzedniej LM. Najbardziej zmotywowany był chyba Ilaix Moriba: w poprzednim sezonie zawodnik niemieckiej drużyny, lecz do europejskich pucharów nie został zgłoszony. I ominął go wielki triumf. Teraz flagowy okręt Red Bulla nie miał zbyt wiele do powiedzenia. A jedną z bramek zdobył właśnie Ilaix.

W 1/8 finału rozegraliśmy kapitalny mecz przeciwko Interowi. Wygrana 5:0 to jedno, ale gra! Gra była nareszcie fantastyczna. Trzy bramki strzelił Ansu Fati, który - wyprzedzę fakty - został najlepszym strzelcem oraz zawodnikiem tej edycji LM. Zaliczka przed rewanżem była na tyle duża, że dałem szansę dublerom.

W ćwierćfinale czekała drużyna, która przed sezonem 2026/27 znów się wzmocniła. Przybyli skłócony z szefami Realu Kylian Mbappé, Marc Guehi czy Evan Ferguson. My musieliśmy radzić sobie bez Lamine Yamala, który wiosną co rusz łapał kontuzje.  Pierwszy mecz wygraliśmy 1:0 po karnym Darvicha i świetnej grze Ter Stegena. Drugi to sensacyjne 2:1, a decydującego gola zdobył zastępujący Yamala Mason Greenwood!

Półfinał to Arsenal, drużyna która wyeliminowała nas z LM rok temu w ćwierćfinale. Po niezbyt zasłużonej porażce na wyjeździe, u siebie nie pozostawiliśmy Kanonierom żadnych złudzeń. Najlepszy na boisku był Ansu Fati, niewiele ustępowali mu Balde, Greenwood czy Vitor Roque.

I oto w finale, zaplanowanym na dodatek w podparyskim Saint-Denis, przyjdzie się zmierzyć z zespołem, który ewidentnie nam nie leżał. Biorę pod uwagę nie tylko to nieszczęsne 3:7 sprzed sześciu miesięcy, ale ogólnie wszystkie nasze kontakty:

Dodatkowo mieliśmy kłopoty kadrowe. Balde był gotowy tylko na 81% (kondycja) po ledwie zaleczonej kontuzji, nie w pełni ograni byli też Lamine Yamal i Fermin. Mimo wszystko cała trójka została desygnowana do pierwszej jedenastki.

PSG mógł objąć prowadzenie, ale tego dnia sprzyjała nam Fortuna. Balde i Fermin wytrzymali do przerwy i od początku drugiej połowy zastąpili ich Valle oraz Darvich. I właśnie Noah Darvich, reprezentant Niemiec i wschodząca gwiazda światowego futbolu zagrał dobrą prostopadłą piłkę do Vitora Roque, a Brazylijczyk wykorzystał szansę strzelając prawdziwie złotą bramkę!

ŚWIAT GRY
najważniejsze wyniki rywalizacji klubowej

BARCELONA - sezon po sezonie

ZDOBYWCY GŁÓWNYCH TROFEÓW W HISZPANII
(w nawiasach - liczba triumfów w danych rozgrywkach; liczy się tylko mój świat gry, a nie historia realna)

ZDOBYWCY NAJPOWAŻNIEJSZYCH TROFEÓW
(w nawiasach - liczba triumfów w danych rozgrywkach; liczy się tylko mój świat gry, a nie historia realna)

Wszystkie Los Clásicos: