POPRZEDNIE BLOGI
DOKUMENTUJĄCE TĘ KARIERĘ

CELE KARIERY

1. Pobicie rekordu Realu Madryt z lat 1956-60 i zdobycie Pucharu Mistrzów sześć razy pod rząd.

2. Poprowadzenie Lamine Yamala przez całą karierę.

OGRANICZENIA

Nie przeprowadzałem żadnych transferów gotówkowych i/lub płatnych wypożyczeń do momentu, gdy nasz dług zostanie wyzerowany, a pożyczki bankowe - spłacone.
 

Zadłużenie - początek kariery (10 lipiec 2023):

Tuż po zakończeniu sezonu, 2030/31, spłacone zostały wszystkie długi, co zajęło prawie osiem lat. Inne kluby były nam jeszcze winne ok. 12 000 000 euro za ratalne transfery.

TROFEA DO TEJ PORY

Puchar Hiszpanii
2024, 2026, 2028, 2034, 2037, 2038   [6]
 

Superpuchar Hiszpanii
2025, 2029, 2030, 2031, 2032, 2033, 2038   [7]

La Liga
2025, 2027, 2030, 2031, 2032, 2034, 2035, 2036, 2037, 2038   [10]

Liga Mistrzów
2027, 2029, 2030, 2031, 2034, 2038   [6]

Superpuchar Europy
2027, 2029, 2030, 2034   [4]

Klubowe Mistrzostwa Świata
2037   [1]

RUCHY PERSONALNE

Do klubu:

Alfred Bellerin (awans z U-19)

Espen Tveter Hanche-Olsen (Molde, 5 500 000 euro)

Andre Melendrez (Deportivo Guadalajara, 4 600 000 euro)

Alejandrino Murillo Asprilla (Benfica, 45 000 000 euro)

Brice Ngoy (Stuttgart, 11 000 000 euro)

Z klubu:

Iosu Agirre (Roma, 43 000 000 euro)

 

Moustapha Badji (Al-Ahli, 30 500 000 [42 500 000] mln euro)

Alejandro Balde (Inter Mediolan, prawo Bosmana)

Ale Carvajal (Lens, 29 500 000 euro)

Gavi-Pablo Martín Páez Gavira (koniec kontraktu, trafił potem do Brighton)

 

Mario Lavalle (Inter Mediolan, 82 000 000 euro)

KADRA

MOJA WIZJA NAJLEPSZEJ JEDENASTKI

OPIS

Po idealnym, perfekcyjnym poprzednim sezonie, z klubem pożegnali się dwaj legendarni zawodnicy, którzy służyli mu wiernie przez 15 lat. Balde podpisał dwuletnią umowę z Interem, a Gavi, po krótkim okresie pozostawania bez pracodawcy, trafił do Brighton.

Za znakomite pieniądze sprzedani też zostali Badji, Agirre, Carvajal i Lavalle. Odejściu tego ostatniego towarzyszyły duże emocje; wszak to właśnie Peruwiańczyk, luksusowy dubler, zdobył zwycięskiego gola w ostatnim finale Ligi Mistrzów. Niestety - do końca jego kontraktu pozostawał rok, a na wszelkie próby jego przedłużenia reagował negatywnie. Zmuszony więc byłem go sprzedać; Inter zaoferował aż 82 mln euro.

Szczerze mówiąc nie rozpaczałem zbytnio po tej stracie. Znalazłem bowiem zawodnika, który bez trudu zgodził się pełnić rolę dublera Arangurena na prawym skrzydle. To wielki talent i nadzieja niemieckiego futbolu - Brice Ngoy. Aby uzmysłowić wam, z jakiego pokroju zawodnikiem mamy do czynienia, przytoczę dwa fakty:

1. Ngoy zadebiutował w reprezentacji A wiosną 2038 roku mając 17 lat i 135 dni. W swoim pierwszym meczu zdobył gola i to przeciwko komu - Brazylii!

2. Znalazł się w kadrze na MŚ 2038. I choć w turnieju nie rozegrał ani minuty, to jednak był członkiem ekipy, który po 24 latach przerwy wywalczyła mistrzostwo świata!

Ngoy kosztował nas zaledwie 11 mln euro, gdyż tyle wynosiła klauzula odstępnego, wpisana w jego kontrakt z VfB Stuttgart. Piłkarz ten bardzo przypomina stylem gry Leroya Sané.

Jednak moim głównym zadaniem było ustalenie nowej hierarchii na bokach obrony po odejściu Badjiego i Balde. Pierwszą decyzją było powierzenie roli podstawowego lewego obrońcy Australijczykowi Lancasterowi, który przez dwa lata poczynił spore postępy. Na prawej obronie wylądował pozyskany z Benfiki za 45 mln euro Alejandrino Murillo Asprilla. Ten piłkarz jest naturalnym lewym obrońcą, ale całkiem nieźle gra też prawą nogą, uznałem więc, że szybko nauczy się operować tam, gdzie zamierzałem go wystawiać.

Na lewą obronę sprowadzony też został perspektywiczny Meksykanin, Andre Melendrez. Nie mogłem go jednak zgłosić do La Liga, w związku z faktem, że są tylko trzy miejsca dla zawodników spoza UE. W tej chwili zajmują je Lancaster, Murillo Asprilla i Granillo. Melendrez grywał natomiast sporo w krajowych pucharach i Lidze Mistrzów. Za rok o hiszpańskie obywatelstwo będzie się mógł starać Granillo, więc problem zniknie.

Największym talentem sprowadzonym tego lata był chyba jednak Norweg, Espen Tveter Hanche-Olsen. Piłkarz ten miał w Molde śmiesznie niską klauzulę odstępnego, a zapowiada się na nowego Ødegaarda!

Sezon rozpoczął się niezbyt fortunnie. Po otwartym, ciekawym meczu zremisowaliśmy 1:1 z Newcastle, przegrywając jednak konkurs rzutów karnych. Tym samym nie zdobyliśmy Superpucharu Europy.

Na krajowym podwórku dokonaliśmy jednak rzeczy wielkiej: obroniliśmy wszystkie trzy trofea!

Warto wspomnieć w tym miejscu półfinał Superpucharu, wygrany z Realem Sociedad 6:0. Hanche-Olsen był tamtego dnia fenomenalny; zdobył aż cztery gole! W finale z Realem Madryt padł wynik 3:0 dla mojego zespołu, a bramki strzelili Pavois, Romei i Ngoy.

Również w finale Pucharu Króla spotkaliśmy się z Królewskimi. Real co prawda szybko, bo już w 3. minucie zdobył prowadzenie, ale później Romei, Tena i Granillo odwrócili swoimi golami losy pojedynku.

Bardziej jednak niż finał, pamiętam ćwierćfinał z Getafe (5 luty 2039). Brutalnie grający przeciwnik „uszkodził“ nam bowiem aż trzech obrońców. W tym Cubarsiego na tyle poważnie, że nie mógł on grać przez trzy miesiące, aż do początku maja.

Także w lidze Real nie był w stanie nas pokonać (0:0, 2:1). I, prawdę mówiąc, właśnie zwycięstwo 2:1 odniesione 7 maja 2039 roku pozwoliło nam po raz szósty z rzędu zdobyć tytuł. Wcześniej bowiem szliśmy z Królewskimi „łeb w łeb“. Pewną plamą na honorze były dwie porażki z Atlético Madryt (0:2, 0:1). Diego Simeone ma już 69 lat i nadal nie odpuszcza!

Kapitalnie spisywał się Lamine Yamal, który z 40 golami został po raz dziesiąty królem strzelców! Szanse na pobicie bramkowych rekordów Leo Messiego są bardzo duże.

Sukcesy krajowe są bardzo miłe, ale nie da się ukryć, że najważniejsza jest dla mnie Liga Mistrzów. Fazę ligową przeszliśmy w znakomitym stylu, wygrywając wszystkie osiem spotkań! W tym z Man Utd (3:0), Porto (4:1) i Arsenalem (1:0 na wyjeździe).

Kiedy zaczęła się faza pucharowa, pozbawieni byliśmy naszego kapitana, Paua Cubarsiego. Zastępował go Chorwat, Igor Gajski. Już pierwsza przeszkoda, Bayer Leverkusen, była dość trudna do sforsowania. Na wyjeździe przegraliśmy 0:1, u siebie natomiast szybko zdobyliśmy prowadzenie po bramce Hanche-Olsena, lecz długo, długo nie mogliśmy wbić kolejnych. Udało się to dopiero w końcówce spotkania.

Ćwierćfinał to pojedynki z Interem. W pierwszym meczu gospodarze wystawili trzech naszych byłych zawodników (Kowalczyk, Scalco i Lavalle), na ławce siedział też Balde. Nic im to nie pomogło; dwa gole strzelił Lamine Yamal! W rewanżu wystawiliśmy więc skład mocno rezerwowy, a i tak gładko ograliśmy Inter 3:1.

Pierwszy mecz półfinałowy przyniósł łatwe 3:0 z Tottenhamem. W związku z tym na rewanż ponownie, tak jak z Interem, wystawiłem dublerów. Plus wracającego po kontuzji Cubarsiego. Chodziło bowiem o to, że zaraz potem graliśmy w lidze z Realem mecz, który praktycznie miał zdecydować o tytule.

I przeżyłem w Londynie prawdziwą nerwówkę! Koguty zdołały odrobić stratę i doszło do dogrywki. Na szczęście w 120. minucie daleki rezerwowy, Alfred Pluvins, uratował nas przed rzutami karnymi i totalną kompromitacją. A z Realem wygraliśmy w La Liga 2:1!

I wreszcie finał, zaplanowany w Stambule, na stadionie gdzie lata temu święcił swój wielki triumf Jerzy Dudek. Rywalem Manchester City, drużyna od prawie dziewięciu lat prowadzona przez Vincenta Kompany’ego. W jej składzie były gracz Barcelony, Vilhjálmsson, natomiast zaskoczeniem był brak w kadrze meczowej Vitora Roque. Na szpicy Joseba Goñi, napastnik, którego Man City sprowadził w styczniu z Athletic Bilbao za 121 mln euro.

Mecz rozpoczął się dla nas fantastycznie. W 18. minucie dobrą akcję przeprowadził lewą strona Lancaster, posłał płaskie dośrodkowanie w pole karne, a tam Hasković nie zdołał upilnować Lamine Yamala! 1:0!

Wydawało się, że mamy to spotkanie pod kontrolą. W końcówce meczu postanowiłem zagrać ostrożniej. I nagle, gdy na boisku byli już młodzi rezerwowi (Fernandes, Ricard, Ngoy, Granillo i Hanche-Olsen) - wszystko się posypało, jak domek z kart...

Ponad 100-krotny reprezentant Irlandii, 30-letni Sean McGuinness, pojawił się na placu gry w 61. minucie, zastępując hiszpańskiego weterana, 36-letniego już Nico Williamsa....

W 86. minucie, po złym zachowaniu Ricarda, McGuinness pognał prawą stroną i wyłożył piłkę Goñiemu. Remis.

Doliczony czas gry. Rzut wolny wykonuje doświadczony Kev Masefield. Jednak zamiast strzelać czy wrzucać „na aferę“ ominął mur i odnalazł w polu karnym Vilhjálmssona. Ten dośrodkował nisko w pole bramkowe, wyskoczył McGuinness, uderzył lewą nogą...  Celnie.

Reszta jest milczeniem.

Dramat.

WYNIKI

Superpuchar Europy:

Grali:

Liga:

Grali:

Los Clásicos (La Liga):

Puchar Hiszpanii:

Grali:

Superpuchar Hiszpanii:

Grali:

Liga Mistrzów

Grali:

Grali we wszystkich rozgrywkach:

ŚWIAT GRY
najważniejsze wyniki rywalizacji klubowej

BARCELONA - sezon po sezonie

ZDOBYWCY GŁÓWNYCH TROFEÓW W HISZPANII
(w nawiasach - liczba triumfów w danych rozgrywkach; liczy się tylko mój świat gry, a nie historia realna)

ZDOBYWCY NAJPOWAŻNIEJSZYCH TROFEÓW
(w nawiasach - liczba triumfów w danych rozgrywkach; liczy się tylko mój świat gry, a nie historia realna)

Wszystkie Los Clásicos: