POPRZEDNIE BLOGI
DOKUMENTUJĄCE TĘ KARIERĘ

CELE KARIERY

1. Pobicie rekordu Realu Madryt z lat 1956-60 i zdobycie Pucharu Mistrzów sześć razy pod rząd.

2. Poprowadzenie Lamine Yamala przez całą karierę.

OGRANICZENIA

Nie przeprowadzałem żadnych transferów gotówkowych i/lub płatnych wypożyczeń do momentu, gdy nasz dług zostanie wyzerowany, a pożyczki bankowe - spłacone.
 

Zadłużenie - początek kariery (10 lipiec 2023):

Tuż po zakończeniu sezonu, 2030/31, spłacone zostały wszystkie długi, co zajęło prawie osiem lat. Inne kluby były nam jeszcze winne ok. 12 000 000 euro za ratalne transfery.

TROFEA DO TEJ PORY

Puchar Hiszpanii  [7]
2024, 2026, 2028, 2034, 2037, 2038, 2039
 

Superpuchar Hiszpanii  [8]
2025, 2029, 2030, 2031, 2032, 2033, 2038, 2039
 

La Liga  [11]
2025, 2027, 2030, 2031, 2032, 2034, 2035, 2036, 2037, 2038, 2039

Liga Mistrzów  [6]
2027, 2029, 2030, 2031, 2034, 2038

Superpuchar Europy  [4]
2027, 2029, 2030, 2034

Klubowe Mistrzostwa Świata  [1]
2037

RUCHY PERSONALNE

Do klubu:

Simon‭ ‬Bråthen (Lillestrøm, 4 000 000 euro)

Federico Guida (Defensor Sporting, 2 500 000 euro)

Patricio Rico (Villarreal, 190 000 000 euro)

Z klubu:

Igor Gajski (Atletico Madryt, wypożyczenie)

 

Virgiliu Haită (Standard Liege, wypożyczenie)

KADRA

MOJA WIZJA NAJLEPSZEJ JEDENASTKI

OPIS

Zarząd - tak jak niemal co roku - znów przesunął prawie 360 mln euro do tzw. „rezerwy inwestycyjnej“. Czyli podzielili nadwyżkę kasy między siebie z założeniem, że kiedy będzie w klubie biedniej, to ową kasę wyciągną z kieszeni...

No jasne. Te miliony są już nie do odzyskania.... Oczywiście kasa została wpisana i zaksięgowana jako „wydatek“. Postanowiłem się więc nie szczypać i wydałem największą sumę transferową w historii hiszpańskiej piłki! Środkowy obrońca Villarreal, Patricio Rico, którego od lat miałem na oku, kosztował nas aż 190 mln euro! Gotówką. Bo taką miał klauzulę odstępnego, a szefowie Żółtej Łodzi Podwodnej nie chcieli słyszeć o negocjacjach.

Rico zastąpił w podstawowej jedenastce zasłużonego Cubarsiego, który w tym sezonie pełnił już tylko rolę dublera. Poza tym ruchy transferowe - symboliczne.


Opis zacznę tradycyjnie od krajowych pucharów. W półfinale Supercopa fantastycznie bronił Diego Santos, to głównie dzięki niemu dobrnęliśmy do konkursu karnych. Los bywa jednak przewrotny... Po wyjątkowo długim i celnym strzelaniu do piłki podszedł nasz bramkarz i... odpadliśmy w półfinale.

Rewanż na drużynie Simeone przyszedł bardzo szybko. Dosłownie tydzień później zdeklasowaliśmy ich w lidze (5:0), a w kwietniu ograliśmy 1:0 w finale Pucharu Hiszpanii. Gola strzelił Patricio Rico. W drodze po to trofeum wyeliminowaliśmy m.in. Real Madryt (2:1 w ćwierćfinale). Rozbiliśmy także w półfinałach rewelacyjną, czwartoligową Badalonę - 6:1 i 10:0!


Pisząc o lidze, warto wspomnieć szerzej o kilku historiach. Pierwsza to niesamowita skuteczność strzelecka Patrico Rico; po dziewięciu kolejkach miał na koncie więcej bramek niż sam Lamine Yamal!

Oczywiście większość goli zdobywał po rzutach rożnych, głową. Ma wspaniały wyskok - 19! Dodam, że od samego początku ja nie zajmuję się SFG, robi to trener.

Ostatecznie Rico pobił o jedno trafienie rekord Romei z sezonu 2033/34 i zdobył 13 goli w lidze!

Inni dostosowali się do jego formy: Lamine Yamal po raz 11 raz z rzędu został królem strzelców, Pivois grał tak dobrze, jak nigdy wcześniej; zaliczył 17 asyst. Swoją klasę potwierdził Aranguren, a boczni obrońcy prezentowali się tak, że kibice ani na moment nie zatęsknili za czasami Balde. Gdy dodamy do tego mocny środek (Monroy, Tena i Darvich) to kolejny tytuł nie budzi zdziwienia. To już siódmy triumf z rzędu i dwunasty od początku mojej przygody! Real, mimo że po raz piąty z rzędu z wicemistrzostwem, został za nami daleko w tyle. I nie chodzi tu o różnicę punktową w tabeli, ale o siłę tej drużyny.

Barcelona poprawiła w tym sezonie rekord ligowych zwycięstw z rzędu. Wynosi on od teraz 26 spotkań!

W fazie ligowej Champions League zanotowaliśmy jedną wpadkę: 0:1z Milanem u siebie. Pozostałem mecze wygraliśmy i pewnie zameldowaliśmy się w fazie play off.

A tam czekał już Everton, drużyna, którą ograliśmy dosłownie półtora miesiąca wcześniej 2:0. Tym razem sprawili nam trochę problemów u siebie, ale na Camp Nou zostali rozstrzelani.

W ćwierćfinale trafiliśmy na Real Madryt! Jednak, tak jak już pisałem wyżej, zespół prowadzony od trzech lat przez Portugalczyka Abela Ferreirę jest obecnie od nas wyraźnie słabszy. Przegrali ten dwumecz zdecydowanie. Grając u siebie nie potrafili oddać na naszą bramkę ani jednego celnego strzału!

W półfinale zmierzyliśmy się z Ajaxem. Niezbyt obawiałem się Holendrów; w fazie ligowej przegrali z nami 1:3, a w przeszłości również zanotowali same porażki. Tymczasem w Amsterdamie niespodziewanie ulegliśmy 0:1. Jednak zemsta w rewanżu była tym słodsza!

Mecz finałowy zaplanowano na Wembley w Londynie. Rywal ten sam, co przed rokiem - Manchester City. Niemal równo 365 dni czekaliśmy na to, by zrewanżować się za traumę, która nas spotkała w Stambule.

Składy:

Tym razem rozegraliśmy spotkanie tak, jak to sobie wymarzyłem! Manchester City w całym meczu zdołał oddać tylko jeden celny strzał! Decydujący cios padł w 52. minucie. Z prawej strony dośrodkował Murillo Asprilla, a reprezentant Belgii - Kayembe - przegrał powietrzny pojedynek z Lamine Yamalem. Główka i 1:0!

Potem udało mi się spraliżować przeciwnika, a przyczyniły się do tego nietypowe zmiany. Weteran Cubarsi wszedł na prawą obronę za Murillo Asprillę, a na lewą Ricard za Lancastera. Obydwaj raczej zajmują się destrukcją, niż atakowaniem bramki, zresztą najlepiej czują się na środku.

Najdziwniejsza zmiana nastąpiła jednak po prawej stronie. Zdjąłem z boiska ofensywnego Arangurena, a wprowadziłem... Fernandesa! On na co dzień jest dublerem na prawej obronie. Tym razem kazałem mu grać jako prawy pomocnik, rzadko atakować i ubezpieczać defensorów. Nigdy wcześniej czegoś takiego nie próbowałem! Rywal był zaskoczony, a Tiago Fernandes przeciął kilka niebezpiecznych podań. Tak wyglądała końcówka spotkania w naszym wykonaniu - po zmianach. Pogrubioną czcionką zawodnicy, którzy weszli na plac gry:

Piękny sukces! Medale za zwycięstwo otrzymali:

Czy muszę dodawać, że triumf ten byłby niemożliwy bez Lamine Yamala? Nasz legendarny zawodnik zasłużenie wybrany został najlepszym piłkarzem Ligi Mistrzów.

WYNIKI

Liga:

Grali:

Los Clásicos (La Liga):

Puchar Hiszpanii:

Grali:

Superpuchar Hiszpanii:

Grali:

Liga Mistrzów

Grali:

Grali we wszystkich rozgrywkach:

ŚWIAT GRY
najważniejsze wyniki rywalizacji klubowej

BARCELONA - sezon po sezonie

ZDOBYWCY GŁÓWNYCH TROFEÓW W HISZPANII
(w nawiasach - liczba triumfów w danych rozgrywkach; liczy się tylko mój świat gry, a nie historia realna)

ZDOBYWCY NAJPOWAŻNIEJSZYCH TROFEÓW
(w nawiasach - liczba triumfów w danych rozgrywkach; liczy się tylko mój świat gry, a nie historia realna)

Wszystkie Los Clásicos: