W MIEŚCIE SŁOMKOWYCH KAPELUSZY

Blogi wprowadzające do kariery:

#0 Wstęp - Dlaczego Luton Town jest klubem tak niezwykłym, a na Kenilworth Road czuć kilmat starej piłki?

#0,1 Luton Town przed sezonem 2023/2024 - Garść przemyśleń, pomysł na ograniczenia, taktyka kick and rush oraz przedstawienie kadry.

Sezony:

#1 sezon 2023/2024 - Zawsze gramy do końca... a kończy się to najgorszą defensywą w lidze!

#2 sezon 2024/2025 - Nowy Szalony Gang, dwaj zdrajcy i Czarny Styczeń.

#3 sezon 2025/2026 - Rzutem na taśmę...

#4 sezon 2026/2027 - Kolejny krok do celu

#5 sezon 2027/2028 - Wielki wyścig

#6 sezon 2028/2029 - Zabawa w futbol błyskawiczny.

#6 i 1/2 przed sezonem 2029/2030 - ,,Old Lutonians"

#7  sezon 2029/2030 - Czy ja jestem u licha przeklęty?

#8 Luton Town sezon 2030/2031 - Diagnoza: frajer!

#9 Luton Town sezon 2031/2032 - Stary bramkarz jest jednak najlepszy.

#10 Luton Town sezon 2032/2033 - Obrońca tytułów.

JAK CZERPAĆ PRZYJEMNOŚĆ Z GRY, CZYLI DOBÓR OGRANICZEŃ
 

Oto moje ograniczenia, które myślę, że dobrze oddają realia funkcjonowania małego klubu przesiąkniętego klimatem niższych lig angielskich.:

DOTYCHCZASOWE OSIĄGNIĘCIA LUTON

DOTYCHCZASOWE ROZSTRZYGNIĘCIA W ANGLII I EUROPIE

ŚWIAT I REPREZENTACJE

WSTĘP

Na początku przeproszę was wszystkich, że tak długo musieliście czekać na tę finalną rozgrywkę (edit: a może jednak niefinalną?). Tak więc bez zbędnego przeciągania przedstawiam wam kadrę, jaką zgłosiłem do turnieju. Oczywiście jest na niej 30 graczy, wolne miejsca spoza pierwszego zespołu zajęli najlepsi gracze z u-19 i rezerw obecni w kubie. Szkoda, że nie można zgłosić kadry po otworzeniu okienka transferowego, ściągnąłbym do klubu z wypożyczeń najzdolniejszych chłopaków.

Podliczyłem, ile kosztowali mnie zawodnicy widoczni na poniższych screenach, około 350 milionów funtów. Kwota śmiesznie mała jak na angielskie kluby.  Przez dziesięć sezonów na nowych graczy wydałem w okolicach miliarda, zarobiłem zaś półtora.

KAPITAN
 

Omari Kellyman. Już niestety tylko rezerwowy, gracz o takich atrybutach siedzi u mnie na ławce... ale co zrobić, jak jego forma z roku na rok jest coraz gorsza.  Może jest to spowodowane niską walecznością? Swego czasu Newcastle oferowało mi za niego ponad 200 milionów płatne w ratach, a ja głupi kazałem im spadać na bambus.
 

WYJŚCIOWA JEDENASTKA
 

Bramkarz - Aaron Ramsdale. Drugi największy transfer do klubu, całe 53 miliony funtów. Zdecydowanie dobrze wydana kasa i nie szkodzi, że poszła na gracza wiekowego, Ramsdale dał mi pewność na bramce i spokój w rozwijaniu na wypożyczeniach jego następców. Planowałem rozegrać z nim w składzie jeszcze jeden sezon i wtedy postawić na dwójkę graczy, którzy podbijają mi zagraniczne kluby.
 

Prawy obrońca - Luke Couchman. Kupiony za 12 milionów z Leeds, jako 16-latek grał tam regularnie w Championship, obecnie mając lat 20, jest jednym z najlepszych bocznych obrońców w moim świecie gry.
 

Środkowy obrońca - Ashley Phillips.  Niechciany w Tottenhamie, odbudował się w Leeds a do Luton trafił z West Hamu. Obecnie jeden z dwójki najlepszych angielskich środkowych obrońców, drugi to Herbert, którego zobaczycie za chwilę.
 

Środkowy obrońca -  Lewis Herbert.  Cichy morderca, wielki (195 centymetrów), zwinny, pewny na nogach i szybki. Prawdziwy gladiator kupiony za marne 8 milionów z Wolverhampton.  Oczywiście odbębnił swoje na wypożyczeniach.
 

Lewy obrońca - Joe Johnson. Wychowanek Luton, gracz realny, legenda, skała, mój ulubieniec. Mimo przeciętnych atrybutów jest jednym z moich najrówniejszych zawodników. Jak widać, swoją dobrą grą zasłużył na miejsce w angielskiej reprezentacji.
 

Prawy pomocnik - Kian Maybury. Wychowanek Luton, gracz po prostu genialny a jeszcze ma szansę się rozwinąć. Najlepsze, że z powodzeniem mógłbym go przestawić na środek pomocy w jakiejś bardziej ofensywnej roli.
 

Środkowy pomocnik - Adam Wharton. Sprowadzony z Crystal Palace za 33 miliony funtów, mózg zespołu, to z nim w składzie Luton gra najlepszą piłkę. Nie strzela dużo bramek, ale jak już to robi to z rozmachem,  jak piłkarski artysta.
 

Środkowy pomocnik - Archie Gray. Kupiłem go z Leeds w 2024 roku, niestety pograł w Luton tylko rok i odszedł do Arsenalu, gdzie przez sześć sezonów był głównie rezerwowym. Przez ten czas mój klub prześcignął Kanonierów sportowo a Archie został skreślony w Arsenalu. Jako że nie jestem człowiekiem pamiętliwym, to przygarnąłem go z powrotem. Jest umownym drugim środkowym pomocnikiem, na tej pozycji jest spora rywalizacja.
 

Lewy pomocnik - Gerwyn Bowen. Niezniszczalny człowiek, moja lokomotywa. Mimo że nie jest za szybki jak na skrzydłowego, to reszta atrybutów fizycznych robi z niego prawdziwą bestię. Większość atrybutów nie jest jakaś imponującą, to te najważniejsze dla skrzydłowego robią z niego maszynkę do asyst. Wysoka sprawność gwarantuje, że będzie mógł grać na wysokim poziomie długo po trzydziestych urodzinach. Kupiony za... 650 tysięcy.
 

Cofnięty napastnik - Moray Gilchrist. Gdy kupowałem go za 5 milionów z Hibernian miał już na swoim koncie trzy sezony łapania minut z ławki w Szkocji i na wypozyczeniu w Coventry. Ja wypożyczyłem go na dwa kolejne,  zdobył w tym czasie koronę króla strzelców Bundesligi. Przez trzy następne lata był moim zmiennikiem dla Kellymana, i tak się złożyło, że go wygryzł i w ostatnim sezonie stworzył z Elliotem zabójczą parę napastników. Rozwój zawodnika poprowadzony wzorowo, mogę tak śmiało powiedzieć. Szkot poruszaniem się po boisku czasami przypomina mi Rooneya, takie połączenie napastnika z typową dychą.
 

Wysunięty napastnik - Will Elliott. Największa gwiazda zespołu, wpadł mi w oko, gdy przeglądając raporty scoutów zobaczyłem zdanie - nowy Shearer :). Od czterech sezonów nie schodzi poniżej 25 bramek strzelonych w lidze. Gdybym grał na jednego napastnika, ta liczba mogłaby być jeszcze lepsza. Zresztą co ja piszę, przecież to dwukrotny zdobywca Złotej Piłki.
 

REZERWOWI
 

JUNIORZY
 

KLUBOWE MISTRZOSTWA ŚWIATA
 

Stadiony:
 

Grupy:
 

Jak widać wylosowano nas do ostatniej grupy,  dzięki czemu mieliśmy dodatkowe cztery dni na odpoczynek, super sprawa, zwłaszcza że z PSG zagraliśmy na koniec rozgrywek grupowych.
 

Colo-Colo i Inter Miami załatwiliśmy z marszu, tych drugich rezerwowym składem. Niepotrzebnie obawiałem się spotkania z Francuzami, PSG zostało pokonane przekonująco.
 

Wszystkie grupy:
 

Bez żadnych niespodzianek, awansował każdy europejski klub.
 

Druga runda
 

Trening strzelecki na meksykańskiej ekipie, najlepsze, że wystawiłem skład rezerwowy i w okolicach 60 minuty wprowadziłem na boisko główne strzelby - tak dla utrzymania rytmu meczowego.
 

Pozostałe mecze:
 

Ćwierćfinał
 

Kolejny raz szczęście w losowaniu, Argentyńczycy odprawieni w pewnym stylu. Pełna kontrola meczu.
 

Pozostałe mecze
 

Półfinał
 

Słodka zemsta za finał Ligi Mistrzów. Bayern miał dobry początek, ja zaś odrobinę skorygowałem taktykę i tak od 30 minuty zdominowaliśmy spotkanie, niestety Bayern umiejętnie się bronił, potrzebna była dogrywka. Tam zadziała się szkocka magia. Gilchrist w dwie minuty przeprowadził solowe akcje w stylu Messiego i załatwił nam finał. Dzieła zniszczenia dokończył rezerwowy Weir.
 

Malutkie Luton po dziesięciu sezonach pod moją wodzą zagra o miano najlepszego klubu świata.
 

Drugi półfinał
 

FINAŁ
 

Na drugi dzień po półfinale na treningu kontuzji doznał Gilchrist. Jego zmiennikiem jest Kellyman, niestety ten na KMŚ rozegrał tylko 90 minut z PSG, przed tym spotkaniem i po nim leczył kontuzje. Clark słabo gra na pozycji cofniętego napastnika, wybrałem więc naszego wychowanka Forbesa. Dodatkowo linia obrony była w rozsypce, na prawej obronie zagrał nominalny środkowy pomocnik Gray, na środku gracz czwartego wyboru - Greaves. W jego wypadku nawet fajnie się złożyło, bo Greaves ma najdłuższy staz w klubie, w Luton gra już dziewięć lat. Mecz z Realem będzie ukoronowaniem jego kariery.
 

Wystawienie Forbesa było błędem, zaliczył bezbarwny występ. Do 49 minuty walczyliśmy z cios za cios, na gola Realu opowiedział Elliott. Gdy podwyższyliśmy na 2:1 po strzale Bowena, to Real potrzebował tylko czterech minut na wyrównanie.
 

Wtedy do akcji wkroczył nasz kapitan, Kellyman zmienił Forbesa i rozruszał naszą ofensywę. Trafiłem ze zmianami, Couchman asystował przy bramce Phillipsa, Kellyman zaś przy bramce Clarka. Wygraliśmy 4:2, ostatnie 17 minut grał 16letni Nico Barley. Dlaczego o nim piszę? To jego debiut w pierwszym zespole, w finale KMŚ :). Dla przypomnienia wygląda tak (wygenerował się w poprzednim sezonie):
 

LUTON KLUBOWYM MISTRZEM ŚWIATA!!!
 

PODSUMOWANIE STATYSTYCZNE
 

Wielki turniej moich skrzydłowych i Moray Gilchrista, ta trójka zajęła pierwsze trzy miejsca nagrody dla najlepszego gracza, Gilchrist został też królem strzelców.
 

SŁOWO NA KONIEC

Gram obecnie pierwszy sezon BVB, po drodze rozegrałem też karierę reprezentacyjną w stylu retro. I wiecie co? Zatęskniłem za Luton! Mam ochotę na więcej. Tylko że żeby się nie męczyć z ograniczeniami mam pewien pomysł by poluzować te taktyczne i zaatakować rekordy zarówno indywidualne jak i klubowe. Stworzyłem fajny zespół, na wypożyczeniach mam ciekawych graczy, dwóch świetnych bramkarzy między innymi. Clark rośnie na gracza lepszego od Elliotta.
 

Przez to wszystko mam ochotę na kolejne 10 sezonów, albo i więcej. Poradźcie mi, porzucić tylko te ograniczenia dotyczące stylu, a może też formacji? Dopuścić przykładowo trzech graczy zagranicznych, czy może lepiej zostać przy wyspiarskiej kadrze? A może dać sobie spokój.
 

Wiem, że zaraz byście powiedzieli, że to moja kariera i moja decyzja, dlatego proszę o luźniejsze podejście i wejście tak jakby w moje buty.
 

Karierę BVB i tak będę ciągnął, odkryłem, że grając jednego dnia jednym klubem a drugiego reprezentacją (lub innym klubem) mam większą frajdę i nie czuję wypalenia.
Co wy na to? Macie ochotę na Luton w luźniejszej formie, czy też może dalej w tak twardych ograniczeniach?