POPRZEDNIE BLOGI
DOKUMENTUJĄCE TĘ KARIERĘ

CELE KARIERY

1. Pobicie rekordu Realu Madryt z lat 1956-60 i zdobycie Pucharu Mistrzów sześć razy pod rząd.

2. Poprowadzenie Lamine Yamala przez całą karierę.

OGRANICZENIA

Nie przeprowadzałem żadnych transferów gotówkowych i/lub płatnych wypożyczeń do momentu, gdy nasz dług zostanie wyzerowany, a pożyczki bankowe - spłacone.
 

Zadłużenie - początek kariery (10 lipiec 2023):

Tuż po zakończeniu sezonu, 2030/31, spłacone zostały wszystkie długi, co zajęło prawie osiem lat. Inne kluby były nam jeszcze winne ok. 12 000 000 euro za ratalne transfery.

TROFEA DO TEJ PORY

Puchar Hiszpanii  [9]
2024, 2026, 2028, 2034, 2037, 2038, 2039, 2040, 2042
 

Superpuchar Hiszpanii  [9]
2025, 2029, 2030, 2031, 2032, 2033, 2038, 2039, 2042
 

La Liga  [15]
2025, 2027, 2030, 2031, 2032, 2034, 2035, 2036, 2037, 2038, 2039, 2040, 2041, 2042, 2043

Liga Mistrzów  [10]
2027, 2029, 2030, 2031, 2034, 2038, 2040, 2041, 2042, 2043

Superpuchar Europy  [6]
2027, 2029, 2030, 2034, 2040, 2042

Klubowe Mistrzostwa Świata  [1]
2037

RUCHY PERSONALNE

Do klubu:

Dag Even Imøy (Bodø/Glimt, 5 000 000 euro)

Z klubu:

Héctor Enrique Granillo (Aston Villa, 61 000 000 euro)

KADRA

MOJA WIZJA NAJLEPSZEJ JEDENASTKI

OPIS

Nastąpiła jedna, kosmetyczna zmiana w kadrze pierwszego zespołu. Odszedł Granillo, za którego Aston Villa zapłaciła 61 mln euro. Meksykanin miał dość roli rezerwowego. W jego miejsce sprowadziłem 18-letniego Daga-Evena Imøya. Kosztował 5 mln. To już trzeci Norweg w obecnej ekipie Barcelony!

Sezon rozpoczął się od mocnego uderzenia: wygraliśmy aż 6:1 z Eintrachtem Frankfurt, triumfatorami Ligi Europy. Stawką był Superpuchar. Lamine Yamal zagrał jak młody Bóg - dwa gole, asysta i tytuł MVP tej potyczki.

Wszystko wydawało się przebiegać niczym w najpiękniejszych snach. Aż do zimy. W styczniu Barcelona zdobyła Superpuchar Hiszpanii, osiągając ciekawy rekord. Otóż w dwóch meczach (półfinał i finał), gole strzelało aż siedmiu różnych zawodników! Szczegóły możecie zobaczyć w części statystycznej.

Niestety, potem zaczęły się nieszczęścia. 13 stycznia 2044 kontuzji w meczu z Leganes doznał Lamine Yamal. Wydawało się, że bez trudu sięgnie po kolejny tytuł króla strzelców... Tymczasem wyrok - dwa miesiące. A po powrocie kolejny uraz wykluczający go z gry na kolejny miesiąc...

Na początku lutego doświadczony Aranguren wygłupił się w ćwierćfinałowym meczu Pucharu Króla przeciwko Albacete (czerwona kartka w 51. minucie). W efekcie po remisie 0:0 przegraliśmy karne.

Paradoksalnie ta porażka zaliczona została jako remis (karne służą tylko do ustalenia, która drużyna zagra w kolejnej rundzie). W efekcie drużyna ustanowiła rekord 49 meczów bez porażki (licząc wszystkie oficjalne rozgrywki). Passa zaczęła się pod koniec poprzedniego sezonu i trwała aż do 13 lutego 2044. Czyli ponad 10 miesięcy!

Nie ma drużyn niepokonanych, więc porażka w końcu przyszła - 19 lutego 2044 w meczu ligowym przeciwko Atlético Madryt. 0:1. Jednak obok niespodziewanej wpadki z Rayo Vallecano u siebie, był to odosobniony przypadek. Ligę wygraliśmy z przewagą 16 punktów nad rewelacyjnym Realem Sociedad, dla którego był to najlepszy wynik od sezonu 2002/03.

Niestety, kontuzje Lamine Yamala sprawiły, że nie został on po raz piętnasty królem strzelców. Wyprzedził go Ramón Palacios z Girony. Niemniej 36-letni gwiazdor wciąż pozostawał najlepszym graczem La Liga!

Tuż za jego plecami uplasowali się Norwegowie: Hanche-Olsen i Joten. Pierwszy wyewoluował w jednego z najlepszych rozgrywających świata. Natomiast grający normalnie jako lewoskrzydłowy Joten, udanie zastępował Yamala na środku ataku, kiedy ten był kontuzjowany.

Najważniejszym celem była oczywiście Liga Mistrzów. W fazie ligowej zanotowaliśmy kilka świetnych wyników z bardzo dobrymi drużynami: 5:1 z Interem Mediolan, 4:0 z Bayernem Monachium, 4:0 Atlético Madryt. Pokonaliśmy też na wyjeździe Romę (1:0), co daje dużo do myślenia w kontekście tego, co się wydarzyło później.

Wiosną okazało się, że... wylądowaliśmy w Premier League! Najpierw nadspodziewanie silny opór stawił nam Everton. Wobec nieobecności Lamine Yamala, rolę lidera i męża opatrznościowego wziął na swoje barki Hanche-Olsen.

W ćwierćfinale pewne 3:1 na Camp Nou z Tottenhamem, pozwoliło kontrolować na wyjeździe przebieg wydarzeń.

Wreszcie półfinały. Wydawało się, że tylko 1:0 u siebie to trochę niebezpieczny rezultat. I, niestety, moje obawy się potwierdziły. W rewanżu Manchester United miał dużo szczęścia: oddali cztery celne strzały, z których trzy odnalazły drogę do naszej bramki....

W finale Czerwone Diabły przegrały 0:1 z Romą......

Zatem - koniec złudzeń. Football Manager to nie hollywoodzki film. Nie uda się poprawić rekordu Realu Madryt, który zdobywał Puchar Europy pięć razy pod rząd. Nasza najdłuższa seria to cztery triumfy.

Z drugiej strony - nie zamierzam płakać. Barcelona pod moim kierownictwem sięgnęła dziesięć razy po najważniejsze klubowe trofeum!

Co mi jeszcze pozostało? Kontrakt Yamala obowiązuje jeszcze przez dwa sezony. Zakładając, że nie zaskoczy wszystkich niespodziewaną decyzją o końcu przygody z piłką, mam szanse pobić rekord Esposito (kariera Villarreal). Przypomnę, że Włoch aż szesnastokrotnie zostawał królem strzelców. Lamine Yamal dotychczas czternastokrotnie. Jeszcze zatem TRZY razy i rekord zostanie wyrówaany! To moje ostatnie marzenie związane z prowadzeniem Barcelony...

WYNIKI

Superpuchar Europy:

Grali:

Liga:

Grali:

Los Clásicos (La Liga):

Puchar Hiszpanii:

Grali:

Superpuchar Hiszpanii:

Grali:

Liga Mistrzów

Grali:

Grali we wszystkich rozgrywkach:

ŚWIAT GRY
najważniejsze wyniki rywalizacji klubowej

BARCELONA - sezon po sezonie

ZDOBYWCY GŁÓWNYCH TROFEÓW W HISZPANII
(w nawiasach - liczba triumfów w danych rozgrywkach; liczy się tylko mój świat gry, a nie historia realna)

ZDOBYWCY NAJPOWAŻNIEJSZYCH TROFEÓW
(w nawiasach - liczba triumfów w danych rozgrywkach; liczy się tylko mój świat gry, a nie historia realna)

Wszystkie Los Clásicos: