Długa wyprawa po mojego Graala. (2045/46) Część 23: Nieodwołalna decyzja Lamine Yamala.

POPRZEDNIE BLOGI
DOKUMENTUJĄCE TĘ KARIERĘ

CELE KARIERY

1. Pobicie rekordu Realu Madryt z lat 1956-60 i zdobycie Pucharu Mistrzów sześć razy pod rząd.

2. Poprowadzenie Lamine Yamala przez całą karierę.

OGRANICZENIA

Nie przeprowadzałem żadnych transferów gotówkowych i/lub płatnych wypożyczeń do momentu, gdy nasz dług zostanie wyzerowany, a pożyczki bankowe - spłacone.
 

Zadłużenie - początek kariery (10 lipiec 2023):

Tuż po zakończeniu sezonu, 2030/31, spłacone zostały wszystkie długi, co zajęło prawie osiem lat. Inne kluby były nam jeszcze winne ok. 12 000 000 euro za ratalne transfery.

TROFEA DO TEJ PORY

Puchar Hiszpanii  [9]
2024, 2026, 2028, 2034, 2037, 2038, 2039, 2040, 2042
 

Superpuchar Hiszpanii  [11]
2025, 2029, 2030, 2031, 2032, 2033, 2038, 2039, 2042, 2044, 2045
 

La Liga  [17]
2025, 2027, 2030, 2031, 2032, 2034, 2035, 2036, 2037, 2038, 2039, 2040, 2041, 2042, 2043, 2044, 2045

Liga Mistrzów  [11]
2027, 2029, 2030, 2031, 2034, 2038, 2040, 2041, 2042, 2043, 2045

Superpuchar Europy  [7]
2027, 2029, 2030, 2034, 2040, 2042, 2043

Klubowe Mistrzostwa Świata  [2]
2037, 2045

RUCHY PERSONALNE

Do klubu:

Emil Balcells (awans z U-19)

Devis Bencivenga (Paris SG, prawo Bosmana)

Agostino Bresciani (Inter Mediolan, wypożyczenie)

Pep Gil (wolny transfer, wcześniej grał w Interze Mediolan)

Jordan Hakkar (Reims, prawo Bosmana)

Simon Schmidt (Monza, powrót z wypożyczenia; zakupiony rok temu z Odense BK za 7 500 000 euro)

Z klubu:

Josep Miquel Vazquez (Porto, 22 500 000 euro)

Alexander Bjerke Joten (Le Havre, 58 000 000 euro)

Marius Lønning (koniec wypożyczenia)

Julian Mustafi (Arsenal, 65 000 000 euro)

Alexander Stjärnstrand (Roma, 71 000 000 euro)

KADRA

MOJA WIZJA NAJLEPSZEJ JEDENASTKI

OPIS

Pozbyłem się z klubu klasowych rezerwowych zarabiając mnóstwo pieniędzy. Najdrożej sprzedani zostali Stjärnstrand (71 mln), Mustafi (65 mln) i Joten (58 mln). Już dawno zauważyłem bowiem, że jeżeli na ławce dublerzy nie generują niezadowolenia, to przekłada się to na ogólną atmosferę w szatni i - co za tym idzie - na wyniki.

Oczywiście trzeba tak działać, aby mieć w odwodzie graczy jakościowych lub takich, którzy najlepiej rokują. Z nabytków najlepszy interes zrobiliśmy sprowadzając z Reims za darmo (prawo Bosmana) ponad pięćdziesięciokrotnego reprezentanta Francji, Jordana Hakkara. To naprawdę klasowy zawodnik. Wymyśliłem sobie, że grał będzie na prawym skrzydle, ale w roli „wysunięty rozgrywający“. Czyli tak, jak przez lata robił to z wielkim powodzeniem Aranguren.

Do Barcelony wrócił Pep Gil, którego kiedyś sprzedaliśmy Interowi za 12 mln, ale nie za bardzo potrafił się tam przebić. Najwartościowszym nowym graczem (obok wspomnianego wyżej Hakkara) jest jednak 19-letni Duńczyk, Simon Schmidt. Kupiony z Odense już rok temu, ogrywał się na wypożyczeniu w Monzie. Teraz, w mojej koncepcji, miał być przygotowywany do roli następcy Yamala. Ciekawą nową twarzą jest też Emil Balcells, chyba najzdolniejszy gracz U-19.

Pierwsze trofeum zdobyliśmy ogrywając Liverpool w meczu o Superpuchar Europy. To była jednak prawdziwa bitwa! Ngoy i Fernandes odnieśli kontuzje, wypadli z gry na miesiąc. Do przerwy było 0:0, a tuż po zmianie stron The Reds wyszli na prowadzenie. Jednak kapitalna postawa Lamine Yamala, który nie tylko wyrównał z karnego, ale zanotował asystę i ogólnie - stwarzał kolegom mnóstwo okazji - pozwoliła wygrać tę potyczkę. Świetnie spisał się rezerwowy, 20-letni Aday Mateos, który zastąpił Ngoya. Strzelił dwa gole!

O dwie kolejne zdobycze musieliśmy stoczyć mordercze pojedynki z Atlético Madryt. Zresztą już sam awans do finału Superpucharu Hiszpanii pochłonął sporo energii. Real Sociedad stawiał mocny opór i w normalnym czasie było 1:1. Dopiero w dogrywce przełamaliśmy ich obronę strzelając aż cztery gole! Podobna sytuacja przydarzyła się w finałowej grze przeciwko Atlético Madryt. 1:1, dogrywka i tam trzy nasze gole. Bohaterami Lamine Yamal (dwie bramki) i Mateos (gol i asysta), którzy tego dnia byli rezerwowymi. Luksusowymi!

Równie dramatyczny przebieg miał finał Copa del Rey. W 57. minucie było już 3:1 dla Barcelony i wydawało się, że wszystko jest „pozamiatane“. Atlético Madryt zdołało jednak doprowadzić do wyrównania. A zatem znów szarpiąca nerwy dogrywka. I ponownie w roli głównej dublerzy: Tino Poleti i Ricard (zdobywcy bramek) oraz fantastycznie rozrzucający piłki Yamal. Ostatecznie skończyło się na 5:3!

Liga była ciekawa nie dlatego, że ktoś postanowił nam zagrozić. Nie! Pewnie sięgnęliśmy po tytuł, przegrywając tylko raz (z Atlético Madryt). Emocjonowałem się tym, czy Lamine Yamal zdoła sięgnąć po kolejny tytuł króla strzelców wyrównując tym samym mój rekord (Sebastiano Esposito, kariera Villarreal rozegrana w latach 2020-21, FM 2020).

Przed ostatnią kolejką znakomity Santiago Trujillo z Realu Madryt miał na koncie 30 trafień. Lamine Yamal tyle samo.

Real grał z Celtą na wyjeździe i w 8. minucie Trujillo trafił na 1:0. Dalszych goli jednak nie zdobył! Natomiast w drugiej części gry nasz weteran najpierw w 62. minucie strzelił bramkę po podaniu Toniego, a potem bezbłędnie wykonał rzut karny! Tym samym przegonił Trujillo o jedno trafienie, zdobywając po raz 16 Trofeo Pichichi.

Najdziwniejsze jest jednak to, że 17 lutego zgodził się podpisać nowy, dwuletni kontrakt z nieco niższymi zarobkami:

Niestety, nowa umowa nie skłoniła go do zmiany decyzji o końcu kariery. A szkoda, bo czuję, że dałbym radę uczynić go po raz 17 (!!!) królem strzelców. Nie będzie mi to jednak dane....

Warto podkreślić, że Lamine Yamal strzelił pierwszą w tej karierze ligową bramkę (2023), zdobył również ostatnią. Niemal 23 lata później!

Dotrzymałem zatem obietnicy i poprowadziłem go przez całą karierę. Piłkarz ten pobił niemal wszystkie moje rekordy, przełamał limity. Któregoś dnia na pewno pojawi się w „ewolucji gwiazd“.

W fazie ligowej Champions League pokonaliśmy m.in. Liverpool i PSG, po 4:0, co dużo mówi o naszych możliwościach.

1/8 zaczęliśmy od rozbicia Milanu na jego terenie, co rewanż uczyniło formalnością.

Jeżeli się trochę obawiałem ćwierćfinału, to głównie z uwagi na to, że kontuzjowany był pierwszy bramkarz, Eneko Vélez. Rennes próbowało nawet zawalczyć na Camp Nou, ale ostatecznie nie sprawiło zbyt wiele kłopotu.

W półfinale trafiliśmy na rewelację rozgrywek, belgijski Anderlecht. Jest to jednak zespół o dwie-trzy klasy słabszy od Barcelony. Wyniki mówią same za siebie.

Finał przeciwko tej samej drużynie co rok temu! Prowadzony przez Santiego Cazorlę Manchester United odzyskał właśnie tytuł mistrzowski w swoim kraju po... 33 latach przerwy!

Lamine Yamal rozgrywa swój ostatni mecz w profesjonalnej karierze!

Potyczka miała podobny przebieg do tej sprzed roku. Z taką różnicą, że gole padły wcześniej i to Czerwone Diabły, nie my, objęły prowadzenie. Niemiec Mihajlo Jusić trafił głową po dośrodkowaniu z wolnego Kobaridze. Wyrównał - również głową - Brice Ngoy po wrzutce Fernandesa.

Dogrywka nie przyniosła rezultatu i - tak jak rok temu - o triumfie decydowały karne. I Eneko Vélez znów został bohaterem!!!

Medale:

Pożegnalny sezon był sezonem genialnym!

Dziękuję za śledzenie tej kariery. Wiem, że się nie udało osiągnąć głównego celu (sześć zwycięstw z rzędu w Lidze Mistrzów), ale.... spróbowałem!

WYNIKI

Superpuchar Europy:

Grali:

Liga:

Grali:

Los Clásicos (La Liga):

Puchar Hiszpanii:

Grali:

Superpuchar Hiszpanii:

Grali:

Liga Mistrzów

Grali:

Grali we wszystkich rozgrywkach:

ŚWIAT GRY
najważniejsze wyniki rywalizacji klubowej

BARCELONA - sezon po sezonie

ZDOBYWCY GŁÓWNYCH TROFEÓW W HISZPANII
(w nawiasach - liczba triumfów w danych rozgrywkach; liczy się tylko mój świat gry, a nie historia realna)

ZDOBYWCY NAJPOWAŻNIEJSZYCH TROFEÓW
(w nawiasach - liczba triumfów w danych rozgrywkach; liczy się tylko mój świat gry, a nie historia realna)

Wszystkie Los Clásicos: