Miasto słomkowych kapeluszy - #11 Luton Town sezon 2033/2034 - Reset, rotacja, walka do końca.

W MIEŚCIE SŁOMKOWYCH KAPELUSZY

Blogi wprowadzające do kariery:

#0 Wstęp - Dlaczego Luton Town jest klubem tak niezwykłym, a na Kenilworth Road czuć kilmat starej piłki?

#0,1 Luton Town przed sezonem 2023/2024 - Garść przemyśleń, pomysł na ograniczenia, taktyka kick and rush oraz przedstawienie kadry.

Sezony:

#1 sezon 2023/2024 - Zawsze gramy do końca... a kończy się to najgorszą defensywą w lidze!

#2 sezon 2024/2025 - Nowy Szalony Gang, dwaj zdrajcy i Czarny Styczeń.

#3 sezon 2025/2026 - Rzutem na taśmę...

#4 sezon 2026/2027 - Kolejny krok do celu

#5 sezon 2027/2028 - Wielki wyścig

#6 sezon 2028/2029 - Zabawa w futbol błyskawiczny.

#6 i 1/2 przed sezonem 2029/2030 - ,,Old Lutonians"

#7  sezon 2029/2030 - Czy ja jestem u licha przeklęty?

#8 Luton Town sezon 2030/2031 - Diagnoza: frajer!

#9 Luton Town sezon 2031/2032 - Stary bramkarz jest jednak najlepszy.

#10 Luton Town sezon 2032/2033 - Obrońca tytułów.

 #10 i 1/2 Luton Town na Klubowych Mistrzostwach Świata 2033

JAK CZERPAĆ PRZYJEMNOŚĆ Z GRY, CZYLI DOBÓR OGRANICZEŃ
 

RESET OD SEZONU 2033/2034

DOTYCHCZASOWE OSIĄGNIĘCIA LUTON

DOTYCHCZASOWE ROZSTRZYGNIĘCIA W ANGLII I EUROPIE

ŚWIAT I REPREZENTACJE

WSTĘP

Chciałbym pisać częściej, w moim dawnym stylu, szczegółowo... niestety życie każdego dopadnie, życie i praca, za dużo wszystkiego na głowie. Wieczorami, gdy już zbierałem się do pisania bloga, za każdym razem mówiłem sobie: jutro, dziś parę spotkań dla relaksu. I tak dzień po dniu i jestem do przodu jeden sezon z Luton i cztery z BVB. W święta zagrałem karierę reprezentacyjną na dodatku z bazą 01/02 do FM21. Od świąt nie napisałem o tym ani słowa...
 

Stwierdziłem, że żeby pogodzić to wszystko, będę pisał zwięźlej, tak by napisanie bloga nie zajmowało mi trzech wieczorów a jeden. Może i w ten sposób będzie to mniej jakościowe, ale tak naprawdę sam dla siebie tworzę pamiątkę i wspomnienie o fajnych karierach.  Ten będzie ,,średni", następne może krótsze, a może takie same? Wyjdzie w praniu.
 

Dlatego zachęcam innych, blog nie musi być długi, piszemy przede wszystkim dla siebie. Zaczynając skromnie możemy się rozkręcić, co szkodzi spróbować?
 

Dość prywaty, jedziemy z Luton. W karierze nastąpił mały reset, dziesięć sezonów pozwoliło mi zrobić z Luton jeden z najlepszych klubów na świecie. Dla odrobiny trudności zostawiam ograniczenia transferowe, resztę wsadzam do kosza. Luton nadal będzie wyspiarskie i budowane transferami bez rozkładania płatności na raty.
 

OKNO TRANSFEROWE
 

TRANSFERY Z KLUBU
 

Wietrzenie magazynów, z klubu odeszło kilku graczy, którzy nigdy w nim nie zadebiutowali. Dobrze zarobiłem tylko na jednym zawodniku, wychowanek Yule odszedł za 25 milionów funtów do Norwich. Mackenzie po kilku latach wypożyczeń pożegnał się z nami i odszedł do Arabii. Reszta transferów to ,,odzyskiwanie kasy''.
 

Pozbyłem się czterech doświadczonych graczy, Brown, Aarons i Harwood-Belis pełnili drugorzędna role w klubie. Fodena sprzedałem do Interu, dzięki temu odzyskałem całą kasę wydaną rok temu za jego podpis i wypłaconą z kontraktu. Anglik przez większość sezonu był kontuzjowany, jako że urazu doznał na zgrupowaniu reprezentacji, to jego pensje wypłacał krajowy związek.
 

Zostaje Black, nasz wychowanek.  Trzy sezony wcześniej sprzedałem go do Kolonii, bo uznał, że jest za słaby na Luton. Rok temu go odkupiłem, zagrał solidny sezon i... ponownie stwierdził, że się nie nadaje. A jest podstawowym lewym obrońca reprezentacji Anglii, parodia normalnie.
 

TRANSFERY PRZYCHODZĄCE
 

Sprowadziłem całą rezerwowa linie obrony, w kolejności od lewej do prawej; Duffy, Ord, Baddeley, Yeboah. Cała czwórka kosztował razem 80 milionów. Beresford był tani, wypożyczyłem go do Atletico Madryt, a zimą ściągnąłem z powrotem. Solidny zmiennik.
 

Ostatni letni transfer, na Scotta postanowiłem rozbić bank. Pozycja środkowego pomocnika to od początku mój mały problem, nie mam w składzie ani na liście życzeń nikogo, kto miałby odbiór na poziomie przynajmniej 13. Próbuje ściągać młodych graczy i rozwijać im atrybuty defensywne, niestety bez sukcesów. Dlatego decyzja wydania kupy kasy na trzydziestolatka — stać mnie i nie mam nikogo innego na oku.
 

Po rocznym wypożyczeniu do Villarrealu wraca Jay Leathen, dobry sezon pomógł mu znacznie rozwinąć umiejętności. Do składu włączyłem też bardzo utalentowanego Nico Barleya, w wieku 16 lat prezentuje się bardzo ładnie, mam jednak obawy, że pod gwiazdkami potencjału kryje się niskie PA. Zobaczymy, co z niego wyrośnie, na pewno dostanie swoje szanse.
 

OKNO ZIMOWE

stało się, jeden z moich ulubieńców Jacob Greaves po dziewięciu latach i sześciu miesiącach poprosił o transfer z klubu. Nadal dobrze się prezentował, ale w składzie trzymałem go głównie z sentymentu, w Premier League w barwach Luton rozegrał 276 spotkań i strzelił 13 bramek. Jeśli wierzyć ,,Jedenastce Wszechczasów" we wszystkich rozgrywkach rozegrał ich aż 346, ale tutaj musiałbym je sam podliczać.  Mimo że nie ma go wśród ważnych postaci Luton w zakładce informacjo o klubie, to ja traktuje go jak legendę, za solidność.

Wspominany wcześniej Ord po pół roku poprosił o transfer z klubu, nie podobało mu się przesiadanie na trybunach. Kupiony za 12 milionów, sprzedany za 20 do Lazio. Bywa. Na jego miejsce nie kupiłem nikogo, ale tak się szczęśliwie złożyło, że wydawanie kasy na obiekty i szkolenie owocuje ciekawymi newgenami. Wyskoczyła mi o taka perełka, od razu dołączony do pierwszego składu:
 

OCZEKIWANIA ZARZĄDU, KADRA I PIERWSZA 11
 

SEZON 2033/2034
 

TARCZA WSPÓLNOTY I KLUBOWE MISTRZOSTWA ŚWIATA
 

PUCHAR LIGI
 

Mocarne rozgrywki w naszym wykonaniu, w losowaniach kolejnych rund za każdym razem pech... ale za to kupa frajdy po ograniu kolejno Evertonu, Manchesteru City, Chelsea i Newcastle. A w finale kolejna topowa ekipa: Arsenal.
 

W 10 minut zrobiona robota a później spokojne dreptanie i pilnowanie, żeby nas Londyńczycy nie ugryźli. Strzelili celnie raz, ja kazałem robić swoim obstrukcję piłkarską i oszczędzać siły, bo terminarz mamy napięty do granic absurdu.
 

Podsumowanie występów:
 

PUCHAR ANGLII
 

Mój ulubiony puchar, traktuje go jak równorzędny sukces do wygrania Premier League, zawsze miło jest zobaczyć swój klub na liście zwycięzców sięgającej jeszcze XIX wieku.
 

Tak się składa, że tę edycję rozniosłem w pył, każde spotkanie wygrane pewnie, odrobina szczęścia w losowaniu, bo i Manchester United to po dziesięciu sezonach zwykły średniak ligowy.
 

W finale pewnie pokonaliśmy Manchester City prowadzony przez Zidane. Francuz od trzech sezonów próbuje wsadzić mi kij w szprychy, jak na razie nieskutecznie.
 

Podsumowanie występów:
 

PREMIER LEAGUE
 

Szóste mistrzostwo z rzędu, kontrolowane od początku do końca rozgrywek.  W podsumowaniu występów polecam zobaczyć, jak wielką rotację stosowałem w tym sezonie, przy każdej możliwości wystawiałem rezerwowych, by mieć najlepszą jedenastkę w pełni sił na puchary krajowe i Ligę Mistrzów. Ryzykownie, ale kto nie ryzykuje, ten nie wygrywa. Tak wygląda to wszystko na wykresie pozycji w sezonie:
 

W meczach z Liverpoolem i Manchesterem City straciłem pięć punktów, w każdym spotkaniu stosowałem bardziej zachowawczą taktykę, skupiając się więcej na defensywnie niż ofensywnych fajerwerkach. W pierwszym spotkaniu z City miałem kupę szczęścia, Scott złapał czerwoną kartkę już w 15 minucie.
 

Jeśli w tabeli zauważyliście, że strzeliliśmy ponad 100 bramek, to teraz spójrzcie w terminarzu, jak wielu piłkarzy brało w tym udział, mój najlepszy strzelec w lidze strzelił raptem 15 bramek, ale to omówimy za chwilę.
 

Podsumowanie występów:
 

Najwięcej spotkań rozegrał Ramsdale, rezerwowy bramkarz Harison wskoczył do składu na przełomie października i listopada. Ramsdale został karnie przesunięty na ławkę po serii słabych występów, taki kubeł zimnej wody dobrze mu zrobił i od końcówki listopada znów był pewnym punktem zespołu.
 

Kolejnym zawodnikiem z największą liczbą występów w pierwszym składzie był Phillips, uwaga: tylko 23! Moje największe gwiazdy jak Herbert, Couchman, Scott, Wharton, Bowen, Maybury wybiegały w podstawowym składzie w okolicach 17-20 spotkań. Troszkę przez kontuzje, więcej przez wielką rotację. Elliott i Gilchrist byli nękani kontuzjami, podobnie wspominany wcześniej Bowen.  To wszystko złożyło się na sezon, w którym nikt nie był pewny wyjściowego składu w Premier League.
 

I tak największymi zdobyczami bramkowymi mogli się pochwalić gracze teoretycznie drugiej jedenastki, Kellyman strzelił ich 15, Forbes 14, Leathen i Weir po 12. Dodatkowo Forbes jako jedyny miał dwucyfrową liczbę asyst. Elliott, który od pięciu sezonów strzelał co najmniej 20 goli, tym razem zdobył ich tylko 9, Gilchrist do formy doszedł dopiero pod koniec sezonu.
 

Pod względem ocen też nie było za różowo, jedynym graczem, który szczególnie wyróżnił się na tle pozostałych był Forbes.  Zawodnik, który tylko 20 razy wybiegł w podstawowym składzie, został wybrany MVP sezonu w Premier League!
 

W jedenastce sezonu czterech zawodników Luton, z czego trzech będących w teorii rezerwowymi.
 

I najlepsze: ŻADEN GRACZ NIE NARZEKAŁ! Wszyscy za jednego, jeden za wszystkich.
 

LIGA MISTRZÓW
 

Losowanie fazy ligowej tradycyjnie przyniosło mieszankę klubów silnych i słabych. Podejmowałem Barcelonę, Bayern, Milan i Bayer Leverkusen. Pierwszy mecz z Barcelona koncertowo przewalony i przegrany 2:3. Za to z Bayernem wyszło mi spotkanie magiczne,  7:2 i cztery bramki prawego pomocnika Mayburego.
 

W pozostałych spotkaniach też było wesoło, podejmowałem dwie ekipy z Turcji. Besiktas pokonany 5:1, Galatasaray 7:0. w fazie ligowej strzeliliśmy 33 bramki, dla przypomnienia w poprzednim sezonie Bayern odebrał mi rekord strzelonych bramek w jednym sezonie,  przegrałem też z nimi w finale. Czujecie to? Kilka miesięcy później rozbijamy ich 7:2, słodka zemsta.

W 1/8 wylosowałem Manchester City, pod wodza Zidane jest znowu piekielnie trudny do ogrania. W pierwszym meczu zremisowaliśmy 1:1. Typowe murowanie w moim wykonaniu, nie dać się zabić na terenie rywala.
 

Rewanż miał szalony przebieg, do 89 minuty wygrywaliśmy 1;0, wtedy Herbert postanowił wpakować piłkę do własnej bramki. Już się szykowałem na dogrywkę a tu wymiana podań między Gilchristem i Elliotem, 95 minuta i 2:1. ulga, bo patrząc na statystyki meczowe, byliśmy o wiele lepsi od rywala, zabrakło konkretów.
 

W 1/4 podejmowałem Juventus, bezproblemowy awans, o którym nie warto więcej pisać.
 

W półfinale zagraliśmy z... West Hamem! Od kilku lat pewien koreański miliarder pompuje w nich kasę jak szalony,  dało to trzecie miejsce w poprzednim sezonie ligowym. Mimo wszystko byłem pewny, ze ich pokonam, ten sezon mają bardzo słaby, tylko 9 miejsce w lidze. A tu w pierwszym spotkaniu kubeł zimnej wody, mokra szmata na twarz i wszelkie inne określenia skarcenia faworyta.
 

Rewanż przyniósł mi wielkie męczarnie,  do 75 minuty prowadziłem 1:0, WHU bronił się jak szalony.  Uratował nas Jay Leathen, po wejściu z ławki trafił dwa razy, wygrywamy 3:0 i trzeci raz z rzędu zagramy w wielkim finale!
 

Kilka dni przed finałem Ramsdale naciągnął mięsień łydki, finał Ligi Mistrzów i finał Pucharu Anglii miały być jego pożegnaniem z boiskami, wyszło inaczej. Na bramce musiałem wystawić Harrisona, w ataku zabrakło Elliotta, który od kilku tygodni leczy złamaną rękę. Na finał wyszliśmy w następujących składach, Real prowadzi Deschamps i trzy razy z rzędu zdobył z nimi mistrzostwo Hiszpanii.
 

Finał jak to finał, rządzi się po swojemu. Ja nie dojechałem do Azerbejdżanu, a rywal dojechał. Podobnie jak rok wcześniej przegrywamy w kiepskim stylu, trzeba zastanowić się nad zmianą formacji. Taktyka 442 pięknie chodzi, gdy jestem faworytem, niestety z silnymi rywalami zawodzi.
 

Mimo wszystko przegrana motywuje do rozegrania kolejnego sezonu Luton, chyba tylko dwa razy w życiu udało mi się wygrać wszystkie rozgrywki w jednym sezonie ligowym rozgrywanym w Anglii. Szkoda, że nie będzie KMŚ, w tym sezonie była szansa na Wielkiego Szlema :).
 

Podsumowanie występów:
 

STATYSTYKA DLA FMOWYCH WARIATÓW
 

Występy razem
 

Kontuzje
 

Pełny terminarz
 

Championship
 

Puchary krajowe w Anglii

Europejskie puchary
 

Dług transferowy po sezonie
 

Finanse
 

Kolejne blogi będą dotyczyły kariery rozgrywanej Borussią Dortmund,  mam ukończone cztery sezony, można powiedzieć, że mi zasmakowało :). Opisywany był masakryczny, bez przerwy między sezonami więc można powiedzieć, że dwa cykle w jednym ciągu. Nie dziwi wiele poważnych kontuzji, szkoda zwłaszcza Elliota, co chwila łapał drobne urazy.
 

Do usłyszenia!