Sen o Warszawiance - część 5 (2027/28). Blisko.

Wyłącznie polscy piłkarze i polscy sztabowcy - pierwsza flaga 

W poniższym zestawieniu nie uwzględniam zawodników spoza pierwszego zespołu oraz przedłużonych wypożyczeń. Jeżeli piłkarz grał na zasadzie wypożyczenia, a po jakimś czasie pozyskaliśmy go na stałe, poinformuję o tym w osobnej notce.

Do klubu:

30.06.2027: Michał Surzyn (Polonia Warszawa, powrót z wypożyczenia)

 

01.07.2027: Eryk Grzywacz (Wolfsburg, wypożyczenie)

01.07.2027: Mateusz Błąkała (Cracovia, 800 000 euro)

05.07.2027: Cyprian Popielec (Augsburg, wypożyczenie)

09.07.2027: Oliwier Zych (wolny transfer)

16.07.2027: Maxi Oyedele (Napoli, wypożyczenie)

25.07.2027: Jan Ziółkowski (Legia Warszawa, 120 (!) euro)

Z klubu:

30.06.2027: Dawid Szwiec (koniec wypożyczenia)

30.06.2027: Patryk Mazur (koniec wypożyczenia)

30.06.2027: Karol Borys (koniec wypożyczenia)

30.06.2027: Michał Koj (koniec kontraktu)

30.06.2027: Jakub Bartosz (koniec kontraktu)

01.07.2027: Mateusz Młyński (Wisła Płock, 100 000 euro)

07.07.2027: Dorian Ciężkowski (Zagłębie Sosnowiec, 9 500 euro)

26.07.2027: Bartłomiej Żynel (Stomil Olsztyn, wypożyczenie)

30.07.2027: Tymoteusz Klupś (Puszcza Niepołomice, wypożyczenie)

Niemożliwe okazało się powtórne wypożyczenie z Westerlo Karola Borysa, który w poprzednim sezonie stanowił istotne ogniwo drużyny. Również wszechstronny Patryk Mazur okazał się poza naszym zasięgiem. Po powrocie do Juventusu został zakupiony przez Pogoń Szczecin.

Rosnące powolutku możliwości finansowe klubu pozwoliły jednak nie tylko na wykupienie Saganowskiego (0,9 mln euro) i Adkonisa (rekord - 1,3 mln euro), ale na kilka innych ciekawych transferów. 900 tys. euro wyłożyłem za newgena, Michała Błąkałę z Cracovii. Zawodnik ten może grać na wszystkich pozycjach w obronie, poza tym - mimo młodego wieku - ma silne cechy przywódcze.  Przyszły kapitan Warszawianki?

Za darmo przyszedł ciekawy bramkarz, Oliwier Zych, któremu wygasł kontrakt w Aston Villi. Poza tym wypożyczyliśmy bardzo zdolnych graczy - Eryka Grzywacza, Maxiego Oyedele i naszego dobrego znajomego, Cypriana Popielca. Dla tego ostatniego wyjazd do Augsburga okazał się zbyt dużym wyzwaniem.


Runda jesienna w wykonaniu Warszawianki pozostawiła spory niedosyt. Zdecydowanie miałem trudności, by połączyć grę w ekstraklasie z występami w Europie.

Aby dostać się do fazy ligowej Conference League, musieliśmy pokonać trzech przeciwników. Ararat-Armenia (2:0, 2:2) i Omonia Nikozja (1:0, 3:1) nie sprawiły nam wiele kłopotów. Wyzwaniem była natomiast rywalizacja z ukraińskim Dnipro. U siebie wygraliśmy tylko 2:1, a na wyjeździe szala długo wahała się w obie strony. I gdyby Hładun nie obronił rzutu karnego, mogło się różnie skończyć. Ale ostatecznie się udało!

W fazie ligowej szło nam tym razem jak po grudzie. Jednak jakimś cudem, odnosząc zaledwie dwa zwycięstwa, zajęliśmy 24. miejsce, ostatnie uprawniające do gry w barażu o 1/8 finału.

Występy ligowe napełniały mnie frustracją. Szczególnie nieudany był sierpień, kiedy to w pięciu meczach wygraliśmy tylko raz, a przegraliśmy trzy razy pod rząd. A potem - w kratkę. Najbardziej denerwowały mnie takie wyniki jak domowe porażki ze Śląskiem, Ruchem czy Piastem. Równocześnie potrafiliśmy wygrać 2:1 z Legią na wyjeździe po golach Adkonisa i Starzyńskiego...

Największy rollercoaster przeżyłem podczas inaugurującego sezon meczu z Cracovią. Wobec nieobecności Krzyżaka i Hładuna, z opaską kapitana wyszedł debiutujący Michał Błąkała, były zawodnik Pasów. Miał tamtego dnia zaledwie 18 lat i 343 dni! 

W 11. minucie rozpoczął się festiwal Sebastiana Musiolika, który w dziesięć minut strzelił cztery bramki! Absolutny klubowy rekord. I co, myślicie, że zainkasowaliśmy spokojnie trzy punkty? No właśnie nie.... Przed przerwą Cracovia zdobyła jednego gola a po przerwie trzy... I, prawdę mówiąc, mogliśmy nawet przegrać! To właśnie typowa Warszawianka w tym sezonie, o czym przekonacie się czytając dalszą część tej opowieści.

Po pierwszej części sezonu zajmowaliśmy tylko siódme miejsce z dziewięcioma punktami straty do liderów.

Rywalizację w Pucharze Polski rozpoczynaliśmy - po raz pierwszy - dopiero od 2. rundy (1/16 finału). Po wyeliminowaniu Zagłębia Sosnowiec (3:2) trafiliśmy na Raków Częstochowa. Zwycięstwo 3:1 odniesione na boisku rywala, było jednym z najcenniejszych wyników omawianego okresu.

Wielkim wydarzeniem dla klubu był występ piłkarza Warszawianki w pierwszej reprezentacji Polski. Tło tych wydarzeń było następujące: Michał Probierz nie awansował na EURO 2028 i zrezygnował. W ostatnim meczu, z Bośnią, drużynę poprowadził jego asystent, Robert Góralczyk. I w pierwszym składzie wystawił Eryka Grzywacza! Nasz człowiek grał do 86. minuty, kiedy to zastąpił go inny debiutant, podstarzały Damian Michalski. Grzywacz zagrał przyzwoicie, ale Polska wyszarpała zwycięstwo dopiero po jego zejściu z boiska!

To pierwszy reprezentant Warszawianki w dorosłej reprezentacji, licząc oczywiście od momentu reaktywacji klubu w roku 2023.

Przy okazji: zgadnijcie, kto zastąpił Probierza na stanowisku selekcjonera. Kolejny Portugalczyk, ale jaki!

Runda wiosenna zaczęła się jak najlepszy film Hitchcocka - od trzęsienia ziemi. Po pierwsze- niecodzienny wynik. Po drugie - prowadziliśmy w Szczecinie z Pogonią już 5:3, by - oczywiście - w ostatniej chwili wypuścić zwycięstwo z rąk.

W Lidze Konferencji wylosowaliśmy Standard Liège. Mecz u siebie rozpoczął się wspaniale, od pięknej bramki Kacpra Dudy z rzutu wolnego. Niestety, goście ostatecznie wygrali 2:1. Czułem spory niedosyt, gdyż - moim zdaniem - belgijski zespół był do przeskoczenia. Potwierdziła to nasza postawa w rewanżu. Prowadziliśmy w Liège 3:2, by - normalne dla Warszawianki - przegrać 3:4 po golu straconym w doliczonym czasie.

Do 1/8 finału awansował więc Standard, by przegrać tam dwumecz z duńskim Silkeborgiem...

Porażka z (umownymi) Belgami miała miejsce 17 lutego 2028 i do głowy by mi nie przyszło, że 20 lutego, wygrywając ze Śląskiem w lidze 2:1 rozpoczynamy... najwspanialszą passę w historii klubu!

Napiszę krótko - w lidze nie przegraliśmy wiosną ani jednego meczu! Ale - oczywiście - nie zdobyliśmy upragnionego mistrzostwa Polski! Dlaczego tak się stało? To proste - działa „syndrom Warszawianki“, który przejawia się raz po raz nieumiejętnością utrzymania wyniku.

Gdyby choć w jednym z trzech spotkań, wspomnianego wyżej z Pogonią (5:5) oraz z Lechem i Piastem udało się utrzymać prowadzenie, tytuł trafiłby na Luxenburg Arena! Spójrzcie:

Brakuje nam cwaniactwa. Mistrzostwo Polski zdobył więc Lech Poznań, przerywając passę Rakowa. A my finiszowaliśmy na drugiej pozycji, mając zaledwie dwa punkty straty.

Po raz drugi z rzędu tytuł króla strzelców dla Sebastiana Musiolika.

Pozostał Puchar Polski. W ćwierćfinale stoczyliśmy dramatyczny pojedynek z Lechią Gdańsk. 120 minut bez goli i długi, szarpiący nerwy konkurs rzutów karnych. Oliwier Zych wreszcie zrobił różnicę!

W półfinale trafił nam się wyraźnie słabszy przeciwnik, pierwszoligowa Puszcza Niepołomice. Rezerwowi nie mieli kłopotów z odniesieniem zwycięstwa.

A zatem poważny sukces! Drugi finał Pucharu Polski w klubowej historii. Rywalem Pogoń Szczecin, czyli drużyna, której kibicuję od dziecka. Miałem więc trochę rozdarte serce, bo Pogoń wciąż czeka na swoje pierwsze trofeum. Kilka razy było blisko, a jednak wciąż się wymykało z ich rąk.

Nie mogłem skorzystać z Piotra Starzyńskiego, który kończył rehabilitację po leczeniu dość poważnej kontuzji. Zastąpił go Wiktor Marek. Błąkała nie mógł być brany pod uwagę z powodu nadmiaru kartek. Wśród rywali Patryk Mazur, grający w poprzednim sezonie dla Warszawianki.

Mieliśmy w tym meczu lekką przewagę, ale długo, długo nie udawało się jej udokumentować bramką. Wreszcie w 89. minucie, kiedy zacząłem już myśleć o dogrywce, Saganowski szarpnął raz jeszcze prawą stroną i precyzyjnie dośrodkował na głowę rezerwowego, Marcela Szymańskiego! GOOOL!

Zdobywamy drugi w swojej historii Puchar Polski!

A wiosenna passa meczów bez porażki obejmująca ligę i Puchar Polski trwa już od 16 spotkań! Oby w przyszłym sezonie dłużyła się bez końca!

Liga:

Grali:

Puchar Polski:

Grali:

Liga Konferencji

Grali:

Grali we wszystkich oficjalnych rozgrywkach:

Kapitanowie:

O. Krzyżak‭ – ‬39‭ (‬39 od początku‭)
M. Błąkała‭ – ‬9‭ (‬7‭)
D. Hładun‭ – ‬7‭ (‬4‭)
S. Musiolik‭ – ‬1‭ (‬0‭)
A. Klimczak‭ – ‬1‭ (‬0‭)
J. Ziółkowski‭ – ‬1‭ (‬1‭)
A. Ławniczak‭ – ‬2‭ (‬2‭)

Hat-tricki:

L: 17.07.2027 - S. Musiolik (vs Cracovia)   

Niewykorzystane karne:

LK:‭ ‬09.12.2027‭ – ‬F.‭ ‬Saganowski‭ (‬vs Sutjeska Nikšić‭)‬,‭ ‬słupek

Obronione karne:

LK:‭ ‬26.08.2027‭ – ‬D.‭ ‬Hładun‭ (‬vs Dnipro-1‭)‬,‭ ‬strzelał D.‭ ‬Kivinda

Wykorzystane karne:

L:‭ ‬25.07.2027‭ – ‬S.‭ ‬Musiolik‭ (‬vs Stal Mielec‭)
L:‭ ‬19.09.2027‭ – ‬S.‭ ‬Musiolik‭ (‬vs Warta Poznań‭)
L:‭ ‬09.10.2027‭ – ‬S.‭ ‬Musiolik‭ (‬vs Jagiellonia Białystok‭)
LK:‭ ‬21.10.2027‭ – ‬S.‭ ‬Musiolik‭ (‬vs Astana‭)
L:‭ ‬19.03.2028‭ – ‬S.‭ ‬Musiolik‭ (‬vs Ruch Chorzów‭)

Rzuty wolne:

L:‭ ‬06.12.2027‭ – ‬K.‭ ‬Duda‭ (‬vs Stal Mielec‭)
LK:‭ ‬10.02.2028‭ – ‬K.‭ ‬Duda‭ (‬vs Standard Liège‭)

Występy w pierwszej reprezentacji Polski:

E. Grzywacz - 4A

WARSZAWIANKA - sezon po sezonie

ZDOBYWCY GŁÓWNYCH TROFEÓW W POLSCE
(w nawiasach - liczba triumfów w danych rozgrywkach; liczy się tylko mój świat gry, a nie historia realna)

POLSKIE KLUBY W EUROPEJSKICH PUCHARACH

ZDOBYWCY NAJPOWAŻNIEJSZYCH KLUBOWYCH TROFEÓW
(w nawiasach - liczba triumfów w danych rozgrywkach; liczy się tylko mój świat gry, a nie historia realna)