Football Manager 2018, Rozgrywka Mistrzów 4, Zadanie nr 1 (Atalanta Bergamo), #3

DO TEJ PORY

Link - sezon 1 (2017/18)

Link - sezon 2 (2018/19)

TRANSFERY

Przede wszystkim od razu wyznam, że to co wydarzyło się w tym sezonie wprawiło mnie w stan szoku! Jest on na tyle silny, że nie mogę się z niego otrząsnąć do tej pory; nawet gdy piszę te słowa!

Transfery - posortowane od najwyższych kwot. Biorę pod uwagę tylko tych graczy, którzy w poprzednim sezonie zagrali choćby symboliczną minutę w oficjalnych meczach pierwszego zespołu.

ODESZLI:

Rafael Tolói (20 mln euro, Everton)
Timothy Castagne (13,5 mln euro, Sporting CP)
Marten de Roon (10 mln euro, Swansea)
José Luis Palomino (4,2 mln euro, Udinese)
Etrit Berisha (3,7 mln. euro, Aston Villa)
Alberto Paloschi (2,8 mln euro, Galatasaray)
Josh Sims (koniec wypożyczenia)
Simone Emmanuello (wolny transfer)
Antonio Palma (wolny transfer)
Marco D’Alessandro (wolny transfer)

PRZYBYLI:

Thiago Maia (30 mln euro, Lille) defensywny pomocnik
Niklas Süle (płatne wypożyczenie, Bayern) środkowy obrońca
Rolando Mandragora (płatne wypożyczenie, Juventus) środkowy lub defensywny pomocnik
Domenico Berardi (wolny transfer, Sassuolo) prawoskrzydłowy
Krystian Bielik (bezpłatne wypożyczenie, Arsenal) defensywny pomocnik lub środkowy obrońca
Fabrizio Caligara (bezpłatne wypożyczenie, Arsenal) środkowy pomocnik
Marco Carnesecchi (awans z rezerw) bramkarz
Dejan Kulusevski (awans z rezerw) lewoskrzydłowy
Simone Mazzocchi (awans z rezerw) napastnik

Znów ciekawostka - sporo pieniędzy zainkasowaliśmy też za transfer Francka Kessié, aż 20 mln euro. Nigdy go nie widziałem na oczy! Transfer ten dopięto zanim objąłem klub - po prostu gracz był wypożyczony na dwa sezony do Milanu, a od 2019/20 przeszedł tam definitywnie.

Mimo sporych wpływów, Atalanta znów miała problemy finansowe. Wiedziałem, że muszę wymienić dwa ogniwa - Tolóia i de Roona. Holenderskiego defpoma udało się zastąpić Thiago Maią, a kandydatem na następcę Tolóia był od początku Süle, który mało grał w Bayernie.

Teraz uważajcie! Udało mi się dogadać z Bayernem co do sumy odstępnego, ustalić warunki kontraktu z graczem, ale nie było w budżecie pieniędzy na realizację! Prosiłem, groziłem, sprzedawałem mało perspektywicznych zawodników z Atalanty U-20 i... wszystko na nic! Brakowało kasy! W końcu udało mi się uzgodnić dwuletnie wypożyczenie (600 tys. euro miesięcznie), ale... na to też nie było pieniędzy!

Myślałem, że się wścieknę! Mogliśmy mieć dość tanio (ok. 25 mln euro) stopera na lata... Ostatecznie znalazło się 6 mln euro na roczne wypożyczenie. Tylko tyle.

Klub ma male fundusze - spłaca jeszcze olbrzymie raty za Caldarę i Calabrię oraz musi sobie radzić z terminowym wypłacaniem niemałych pensji. Tymczasem nie będziemy przecież grać w Lidze Mistrzów, więc trzeba oszczędzać każdego eurocenta...

KADRA I TAKTYKA

Czyli - wśród 26 graczy, który pojawili się na boiskach w opisywanym sezonie, mamy aż 18 Włochów! Nie zapominajmy, że włoskim paszportem legitymują się również Zeca, Romero, Pavón i Gómez!

Śmialem się, gdy w jakimś komentarzu Shrek stwierdzil, że ja nie stosuję rotacji Prawda jes taka, że "rotacja" to powinno być moje drugie imię! Tutaj też założyłem sobie od razu, że w Lidze Europy i Pucharze Włoch występować będą rezerwowi, a absolutnym priorytetem jest Serie A.

Tylko bramkarz Sportiello nie podlegał systemowi rotacyjnemu, ale... do czasu, o czym przekonacie się czytając dalej ten blog.

Podstawowa jedenastka prezentowała się tak - spójrzcie jak perfekcyjnie wyglądało po kilku miesiącach zgranie:

Drugi zestaw (rotacyjny) wyglądał tak, jak widać na screenie poniżej. Zeca i Mattiello od kilku miesięcy byli przetrenowywani na - odpowiednio - prawą i lewą obronę. Zeca ma bowiem dominujacą prawą nogę, a Mattiello - lewą. Nie przekonuje mnie bowiem taka gra bocznego obrońcy, kiedy schodzi on z pilką do środka zamiast mknąć przy linii bocznej.

Pozostali gracze, czyli Bielik, Caligara, Parigini i Kulusevski również mieli swoje "pięć minut" i byli potrzebni w razie kontuzji czy kartek. Szczególnie warto obserwować postepy "macedońskiego Szweda", Kulusevskiego, który ma zadatki na bardzo dobrego piłkarza. Równie ważne jest to, że uzyska on wkrótce status wychowanka Atalanty, ponieważ sprowadzono go do klubu jako 16-letniego dzieciaka.

WYNIKI

Na początek chciałbym przypomnieć, że priorytetem była dla mnie liga, gdzie grał skład podstawowy. W Pucharze Włoch i Lidze Europy szanse dostawali zwykle rezerwowi. Rotacji nie podlegał (zazwyczaj) tylko bramkarz Sportiello.

Tymczasem... Do zakończenia rozgrywek pozostał niecały miesiąc, przed nami były same ważne mecze i... niestety, 4 maja 2020 wydarzyło się to:

Chcąc nie chcąc musiałem postawić w decydujących grach na 19-letniego wychowanka klubu, którego naprawdę trudno określić (jeszcze?) mianem klasowego bramkarza:

Jak się ten młodzieniec spisał? Zobaczcie sami...

Puchar Włoch

Udalo nam się awansować do finału! Najpierw suche wyniki:

Warto pokazać mecz z Interem! Wystawiłem dublerów, na dodatek nie mogłem skorzystać z Mattiello. Więc Zeca zagrał na swojej starej pozycji (lewa obrona), a na prawej wystąpił wszechstronny Romero.

Do przerwy dramat, przegrywamy 0-2... W szatni odpowiednia rozmowa i... w końcu pierwszy wielki mecz rozegrał Domenico Berardi! Zdołaliśmy odwrócić losy spotkania!

W półfinale okazaliśmy się lepsi od Napoli, a w finale zmierzyliśmy się z Lazio.

Mieliśmy sporą przewagę, uzyskaliśmy prowadzenie, lecz drużyna z Rzymu zdołała w 90. minucie wyrównać... Na szczęście w dogrywce gol Melegoniego dał nam zasłużone zwycięstwo.

Puchar Włoch wywalczyli:

Liga Europy

Faza grupowa to pokaz możliwości rezerwowych! Myślę, że ważne było pierwsze, ciężko wywalczone, wyjazdowe zwycięstwo z FC Porto. Pozwolilo ono uwierzyć dublerom, że stać ich na bardzo wiele. Swoją drogą dziwnie mi się grało przeciwko portugalskiej drużynie... Z wiadomych względów...

1/16 finału:

1/8 finału:

1/4 finału:

1/2 finału:

Czegoś podobnego jeszcze nie przeżyłem, choć w sezonie nr 10 kariery "FC Porto be transferów" (opis za tydzień!), też działy się historie niesamowite!

Tymczasem Atalancie przyszło walczyć z Arsenalem. Na tak ważny mecz wystawiłem najlepszy możliwy skład. Nic to nie dało. Kanonierzy bezlitośnie nas rozstrzelali...

Mecze z Arsenalem wypadły w bardzo gorącym okresie:

Po porażce 0-3 w Londynie przyszlo kolejne nieszczęście - kontuzja Sportiello w meczu z Bolonią. Wobec faktu, że 10 maja 2020 czekał nas mecz z Benevento, a Arsenal zdawał się poza zasięgiem, postanowiłem... oddać im mecz walkowerem. Tak przynajmniej myślałem, wystawiając rezerwowych: po co się szarpać, jeżeli i tak nie uda się odrobić strat?

Tymczasem w Bergamo wydarzyła się rzecz absolutnie niezrozumiała! Brak mi slów, by opisać to, co czułem podczas tego meczu. Był to po prostu szok połączony z niedowierzaniem!

Przy stanie 3-1 ściągnąłem z boiska Mazzocchiego i wprowadziłem młodego Kulusevskiego. Wiązało się to też ze zmianą pozycji zawodników. "Macedoński Szwed" zajął miejsce na lewym skrzydle, a Moise Kean przeszedł na środek ataku.

Była to najlepsza decyzja, jaką podjąłem w całym sezonie!!! Obydwaj strzelili gole (78 i 83 minuta), które daly nam sensacyjny awans do finału! Coś cudownego, tym bardziej, że Arsenal grał w najsilniejszym zestawieniu!

Po tym meczu drżałem tylko, żeby nie było jakiegoś crush dumpa, ponieważ od autozapisu do autozapisu trzeba było rozegrać aż osiem spotkań:

Na szczęście nic się nie stało, a jestem na 100% pewny, że nigdy w życiu nie udałoby mi się czegoś takiego, jak półfinał z Arsenalem, powtórzyć!

Rozegralem te osiem spotkań od autozapisu do autozapisu w 1 h, 52 minuty.

Wreszcie finał! Przeciwnikiem Liverpool. Ze zdenerwowania popełniłem błąd, który znają zapewne wszyscy, którzy grają we włoskiej lidze. Otóż w Italii można zgłosić do meczu dwunastu rezerwowych. Natomiast w meczach europejskich pucharów - tylko siedmiu.

I ja, zamiast wybrać ręcznie tych siedmiu, zapodałem automatyczny, zapisany pierwszy skład... Tym samym na ławce nie znalazł się żaden ofensywny gracz! Po prostu "ucięło" pięciu pozostałych rezerwowych... Zorientowałm się dopiero wtedy, jak chciałem zrobić zmianę, a tu... brakuje Keana, brakuje Berardiego...

Na szczęście drużyna stanęła na wysokości zadania!

W 9. minucie gola strzelił Cristian Pavón, po zagraniu Alejandro Gómeza z rzutu wolnego.

Na kwadrans przed końcem na 2-0 poprawił Andrea Petagna, po bilardowej wymianie piłki z Pavónem.

Wspaniały sukces, który zawdzięczamy rezerwowym! Gdyby nie wznieśli się na wyżyny umiejętności w rewanżu z Arsenalem, to nie byłoby tego pucharu... Trzeba też podkreślić, że młodziutki bramkarz Carnesecchi godnie zastępował kontuzjowanego Sportiello!

W Lidze Europy triumfowali:

Liga

Tym razem bukmacherzy typowali, że zajmiemy 7. miejsce, zarząd stwierdził, że zadowoli ich ponowny awans do Ligi Europy. Mój cel był prosty - musimy znaleźć się w Champions League!

Faworytem wydawał się znowu Juventus, którego trenerem został sam Zinedine Zidane. Poprzedni allenatore, Allegri, dał się skusić Bayernowi. Jednak czy sprzedaż Dybali do Manchesteru United nie osłabi, i to zdecydowanie, ich siły ognia?

Moja drużyna rozegrała wręcz kapitalną rundę! W 2. kolejce przywieźliśmy remis z Turynu, a potem tylko raz (w Genui) schodziliśmy z boiska bez punktów. Uwierzyłem, że tytuł może być nasz, choć AC Milan deptał mocno po piętach. Juventus mocno rozczarowywał.

Rewanże rozpoczęły się od cennego zwycięstwa w Turynie, ale potem nie było już tak kolorowo, jak jesienią. Przytrafiła się m.in. domowa porażka z Interem oraz kilka innych, ze słabszymi drużynami.

Kluczowe okazało się zwycięstwo na wyjeździe z Milanem. Decydującego gola strzelił rezerwowy, Moise Kean, w doliczonym czasie gry. Gospodarze, mimo przewagi w posiadaniu piłki, ani razu nie uderzyli celnie na naszą bramkę! Nie do przejścia był Caldara.

Nagrody po zakończeniu sezonu:

Na każdej pozycji zwyciężył zawodnik Atalanty!

Tytuł mistrzowski wywalczyli:

WYKONAWCY

Jestem dumny. W zaledwie trzy sezony stworzyłem wspaniałą drużynę. Co ważne - opartą na Włochach i bez wielkich gwiazd!

Mógłbym teraz zapytać wszystkich krytyków: "I kto się zna na tej robocie i wie, jak zbudować znakomity zespół bez kupowania co rundę 30 piłkarzy i sprzedawania również 30?"

Ja wolałem przejrzeć rezerwy i wynaleźć takie perełki jak Carnesecchi, Kulusevski czy Mazzocchi.

Wymiana dwóch ogniw po poprzednim sezonie (Thiago Maia za de Roona i Süle za Rafaela Tolóia) plus wałkowanie tego samego ustawienia bez najmniejszych korekt - przyniosło piękne owoce.

We wszystkich rozgrywkach grali:

Zawodnikiem sezonu wg. kibiców został Mattia Caldara - cóż, mogę tylko powiedzieć, że warto było walczyć o jego wykupienie z Juve.

Oto pięciu najlepszych graczy wg. not (licząc tych, którzy rozegrali w sezonie minimum 30 spotkań):

Trzeba podkreślić, że najlepszą średnią not miał... Luca Valzania, który jednak zagrał tylko 25 razy (18 od początku). Ten pomocnik pojawiał się na boisku głównie w Lidze Europy i Pucharze Włoch. Mogę zdradzić, że przesądzone jest jego odejście z klubu, gdyż nie potrafi pogodzić się z rolą zmiennika.

Na koniec myśl dotycząca zakupu piłkarzy. Oto trzy najdroższe transfery, które przeprowadzilem w poszczególnych sezonach:

2017/18:
Christian Pavón (koszt: 15,75 mln euro, obecna wartość: 59 mln euro)

2018/19:
Davide Calabria (koszt: 40 mln euro, obecna wartość: 50 mln euro)

2019/20:
Thiago Maia (koszt: 30 mln euro, obecna wartość: 58 mln euro)

Pytanie retoryczne: warto było?
 

OBOWIĄZKI UCZESTNIKA ELIMINACJI

Autozapisy:

Status: