WSTĘP

Kiedy w maju zeszłego roku Inter Mediolan przerywał dziewięcioletnią hegemonię Juventusu i sięgał po tytuł mistrzowski, w cieniu Serie A, w finale baraży o awans do tych rozgrywek bój toczyła Venezia. Kilka dni po wyjazdowej wygranej z Cittadellą remis na swoim terenie wprawia kibiców w euforię, bo oto zespół, który do baraży przystępował dopiero z 5. miejsca, wywalczył awans do najwyższej klasy rozgrywkowej po dziewiętnastu latach tułania się po niższych ligach.

Już wtedy było dla mnie oczywiste, że pierwsze kroki w najnowszej odsłonie Football Managera muszę postawić wspólnie z drużyną z północno- wschodnich Włoch. Z zespołem romantycznym w całej swojej okazałości. Z kopciuszkiem włoskiego futbolu, pochodzącym z romantycznego miasta, grającym na nie mniej romantycznym stadionie. Wreszcie z zespołem, który swój jedyny, a zarazem największy sukces odniósł 80 lat temu.

VENEZIA F.C.

HISTORIA

Jak wspomniałem już wyżej, gablota z trofami nie jest zbytnio wypełniona. Do historycznej wygranej w Coppa Italia z 1941 roku Venezia może dołożyć jeszcze dwukrotne zwycięstwo w rozgrywkach Serie B, a przecież zespół założony został w 1907 roku. Celowo pomijam już mało znaczące sukcesy z niższych lig. Ogólnie moja drużyna spędziła w najwyższej klasie rozgrywkowej raptem dwanaście sezonów, ten będzie trzynastym, oby nie pechowym.

STADION

Stadio Pier Luigi Penzo został nazwany na cześć pilota wojskowego z czasów I wojny światowej (wnioskuję, że już w trakcie jego użytkowania). Powstał w 1913 roku i jest drugim najstarszym używanym obecnie stadionem we Włoszech (pierwsze miejsce pod tym względem ciągle znajduje Stadio Luigi Ferraris, oddane do użytku dwa lata wcześniej). W ostatnich latach musiał przejść szereg drobnych renowacji, między innymi niemal kompletną wymianę krzesełek. Stadion posiada jedną stałą trybunę, pozostałe trzy trybuny funkcjonują jako tymczasowe. Obecna jego pojemność wynosi 11 150 miejsc.

źródło: soccerbible.com

Sama lokalizacja stadionu jest niesamowita. Obiekt znajduje się w niedalekiej odległości od weneckiego starego miasta i położony jest na wyspie św. Heleny. Na wielu fotografiach w okolicach Pier Luigi Penzo widać charakterystyczną wieżę, to kampanila znajdującego się w pobliżu kościoła pod wezwaniem tej samej świętej. Ciekawostką jest, że najbardziej popularnym i w sumie chyba najłatwiejszym w dostępie środkiem transportu na stadion są łodzie.

źródło: soccerbible.com

ZESPÓŁ

Zarząd przed moim pierwszym sezonem w roli menadżera Venezii postawił następujące cele do zrealizowania:

Po krótce oznaczało to, że budżet płacowy jest wykorzystany do maksimum i nie dostanę ani grosza więcej, pomimo moich usilnych próśb. Zespół zdecydowanie wymagał wzmocnień, więc postanowiłem, że zmienię trochę oczekiwania co do obecnego sezonu i już na starcie podniosę poprzeczkę wyżej, gwarantując utrzymanie w lidze. Taki zabieg pomógł w uzyskaniu większych pieniędzy na pensje, tym bardziej, że oprócz transferów mocno trzeba było wzmocnić sztab szkoleniowy.

Co do zespołu, który zastałem- nie wiedziałem do końca czy mam do czynienia z biblijną wieżą Babel, czy z mitologiczną stajnią Augiasza... W pierwszym zespole znajdowało się trzydziestu czterech zawodników (!), z czego dwudziestu z nich to byli obcokrajowcy (!!) z piętnastu (!!!) krajów...Pierwszym zadaniem było posprzątanie panującego bałaganu. Wielki szacunek dla Paolo Zanettiego za wywalczony awans, ale dopuszczenie do tak wielkiego zróżnicowania w szatni nie wróżyło nic dobrego. Przeraziły mnie również kwoty jakie zarabiali piłkarze, którzy totalnie nie mieli umiejętności do gry chociażby w pierwszym zespole.

Z pierwszych piętnastu najlepiej zarabiających obecnie piłkarzy prawie połowa nie miała najmniejszych szans na występy w pierwszej jedenastce. Mało tego, praktycznie nie widziałem dla nich miejsca w ogóle w pierwszym zespole. Dotyczyło to takich zawodników jak Johnsen, Bocalon, Schnegg, Kiyine czy Sigurdsson. Już całkowicie kuriozalnym zjawiskiem była pensja Jacopo Deziego, wystawionego jeszcze przez poprzedni sztab na listę transferową jako zawodnika niepotrzebnego. Łącznie mogliśmy zaoszczędzić aż 100 tysięcy euro tygodniowo, tutaj każda, choćby najmniejsza suma była na wagę złota!

Równie źle jak finanse wyglądał stan naszego sztabu szkoleniowego oraz scoutingu. Obowiązkowo należało wzmocnić oba piony o fachowców wysokiej jakości. Jeśli chcieliśmy rywalizować z powodzeniem w takiej lidze jak Serie A, nie może to wyglądać jak poniżej:

TRANSFERY

Co do ograniczeń transferowych- sztywnych zasad w tym aspekcie nie narzucam, starał się będę jednak tak przebudować zespół, żeby zdecydowaną większość stanowili gracze włoscy, którzy jednocześnie będą odgrywali w nim wiodącą rolę.

Czas ogłosić wzmocnienia zespołu. Na pierwszy rzut środkowy pomocnik z prawdziwego zdarzenia, kapitan Spezii, Giulio Maggiore. Stoczyliśmy ciężką batalię o tego zawodnika między innymi z Arsenalem i jak się okazało wygraliśmy ją, pobijając przy tym rekord transferowy. Giulio kosztował nas 8 500 000 euro, oczywiście lwia część tej kwoty została rozłożona na raty.

Kolejny transfer, tym razem wzmacniamy formację defensywną. Andrea Papetti, bo o nim mowa, wprowadzi na wyższy poziom rywalizację o pierwszy zespół. Niezmiernie cieszy mnie, że bez większych oporów udaje się wyciągnąć tego wielce utalentowanego obrońcę z drugoligowej Brescii. Cena? Jak za frytki, 5 000 000 euro, z czego większość w ratach.

Był pomocnik, był obrońca, teraz czas na napastnika. Do ofensywy dołącza znany z gry w Sassuolo rosły napastnik- Gianluca Scamacca. Plan jest taki, że wskoczy od razu do gry w podstawowej jedenastce, gdzie w linii ataku współpracował będzie z Thomasem Henrym. W ostatecznym rozrachunku niewiele mniejszy wydatek niż Maggiore.

Jak pewnie niektórzy z Was pamiętają, od dobrych kilku lat mocno forsuję taktykę 5-3-2 z wahadłowymi. To samo ustawienie chciałem również wdrożyć w tej karierze, stąd kolejne dwa transfery- drugiego już gracza Spezii, Simone Bastoniego...

... i wypożyczenie Andrei Contiego, z którego usług nie chciał korzystać już Milan. Bardzo opłacalne wzmocnienie z uwagi na to, że nie musieliśmy wydawać żadnych dodatkowych pieniędzy poza pensją zawodnika, a w zasadzie to jego połową (drugą połowę pokrywał zespół z Mediolanu).

Poniżej podsumowanie transferów. Wydajemy w letnim oknie ponad 26 milionów euro, z czego oczywiście zdecydowana większość w formie rat rozłożonych na 3 lata. Prowadząc taką politykę transferową podjęliśmy spore ryzyko, bez znacznych wpływów do budżetu w przyszłych latach może nam grozić destabilizacja finansowa. Moim zdaniem jednak sytuacja wymagała przeprowadzenia konkretnych wzmocnień.

Szatnię również trzeba było trochę przewietrzyć. Udało się przede wszystkim odciążyć budżet płac, przy tym zyskując kilka milionów. Ciężko było mi się rozstać jedynie z Mattią Aramu, jednak jego odejście dało nam największy zastrzyk gotówki. Poza tym ciężko byłoby znaleźć dla niego odpowiednie miejsce w mojej taktyce. Oprócz transferów definitywnych zakończyliśmy również kilka niepotrzebnych wypożyczeń.

Tak prezentuje się pierwsza drużyna. Z trzydziestu czterech zawodników w składzie zostało dwudziestu trzech, uwzględniając nowych zawodników. Poza wyżej wspomnianymi transferami na pewno na chwilę uwagi zasługiwali bardzo doświadczony Sergio Romero, dopiero co mający za sobą przygodę w Manchesterze United; czy wypożyczony z londyńskiej Chelsea walijski talent Ethan Ampadu. Mocno liczyłem również na Gianlucę Busio, młodego środkowego pomocnika rodem z USA, legitymującym się również włoskim paszportem. Defensywą dyrygować miał Mattia Caldara wypożyczony z Milanu.

SERIE A

Sezon ligowy 2021/22 rozpoczynamy na swoim terenie, naszym przeciwnikiem jest Cagliari. W spotkanie wchodzimy idealnie- Scamacca potrzebuje do zdobycia swojej debiutanckiej bramki raptem trzech minut. W drugiej połowie dwie bramki (w tym jedną z rzutu karnego) dorzuca sprowadzony jeszcze za poprzednich rządów francuski napastnik Thomas Henry i na inaugurację odnosimy pewne zwycięstwo.

Warto odnotować jeszcze jedno spotkanie w rundzie jesiennej, szalony mecz na Pier Luigi Penzo, gdzie mierzyliśmy się z Romą. Prawdziwy popis gry dawał Scamacca, który do 60. minuty zdążył skompletować hattricka. Niestety to co mój zespół zrobił w samej końcówce spotkania zakrawa o całkowitą amatorszczyznę. W ciągu dwóch minut daliśmy sobie wrzucić dwie bramki, a w doliczonym czasie gry, "dzięki" Carlesowi Perezowi straciliśmy także zwycięstwo...

W pierwszej części sezonu odnosimy kilka ważnych zwycięstw z mocnymi przeciwnikami, np. wyjazdowa wygrana z Lazio po bramce Gulio Maggiore w doliczonym czasie gry, czy domowa victoria z Milanem- tutaj jedyną bramkę strzela Henry. Nie uniknęliśmy wpadek, np. porażki w bardzo ważnym meczu derbowym z Veroną, czy wyjazdowego lania od Udinese.

Powyższe wyniki pozwoliły osiągnąć na półmetku zaskakująco wysokie 7. miejsce w tabeli, miejsce dające przy sprzyjających okolicznościach awans do Ligi Konferencji Europy! Perspektywa była ciekawa, ponieważ traciliśmy raptem trzy punkty do zajmującego 5. miejsce, zawodzącego po całej linii Juventusu. Na fotelu lidera "zimował" Inter Mediolan, zaś czerwona latarnia to osłabiona przez nas personalnie Spezia.

W rundzie rewanżowej wiodącą postacią Venezii w dalszym ciągu był Gianluca Scamacca. Tym razem jego dwie bramki pozwoliły odnieść ważne wyjazdowe zwycięstwo z Fiorentiną, czyli naszym aktualnie bezpośrednim ligowym rywalem. W konfrontacji z Violą byliśmy zabójczo skuteczni, ponieważ oddaliśmy raptem cztery strzały na bramkę Drągowskiego.

Wiele emocji dostarczyło domowe spotkanie z Interem Mediolan. Stoczyliśmy z zespołem Nerazzurrich wyrównany bój, który ostatecznie dzięki bramce Henry'ego w 94. minucie remisujemy. Niestety to co we Florencji było naszym atutem, w tym przypadku stało się przekleństwem. Inter zdołał raptem trzykrotnie uderzyć na naszą bramkę a i tak straciliśmy dwa gole.

Na wiosnę z mojego zespołu ewidentnie zeszło powietrze. Gra mocno w kratkę, niewiele dawały dobre wyniki z mocniejszymi rywalami- punkty z reguły traciliśmy z outsiderami, takimi jak Empoli czy Genoa. Znów nie udało się odnieść zwycięstwa w derbach (musieliśmy odrabiać straty i po bramce Maggiore zaledwie zremisowaliśmy to spotkanie). Resztki sił wykrzesaliśmy na trzy ostatnie kolejki, w których zdobyliśmy siedem punktów, między innymi po rewanżu na Udinese, czy wygranej ze zdegradowaną już Salernitaną.

Wiosenna zadyszka sprawiła, że zamiast sensacyjnie walczyć o awans do europejskich pucharów, mniej sensacyjnie spadamy kilka pozycji niżej względem jesieni. Uważam jednak, że 10. miejsce na finiszu Serie A to bardzo duży sukces dla mojego zespołu. Na wiosnę atak na mistrzostwo przypuściła Atalanta i okazało się, że to był atak udany. Liderujący na półmetku Inter spadł aż na 3. miejsce. Całkowicie zawiódł Juventus- w przyszłym sezonie piłkarze z Turynu nie zagrają nawet w Champions League. Do zdegradowanej Salernitany dołączyły jeszcze Spezia oraz Cagliari. Cała trójka przynajmniej jeden sezon spędzi na zapleczu włoskiej ekstraklasy.

Pod moimi rządami Venezia osiąga swój najlepszy wynik w historii dotychczasowych występów w Serie A. Pomyśleć, że mogło być jeszcze lepiej... Czas pokaże co dalej, dla beniaminka zwykle najtrudniejszy jest kolejny sezon po utrzymaniu się. 

COPPA ITALIA

Z uwagi na to, że mocno musieliśmy skupić się na lidze, która była oczywistym priorytetem, Puchar Włoch był przez nas traktowany jedynie jako dodatek. Po pokonaniu pierwszej przeszkody, którą była Perugia (wygrana dopiero po karnych, dla usprawiedliwienia jednak muszę dodać, że był to pierwszy mecz pod moją wodzą z całkowicie nową, do tej pory niestosowaną taktyką), w kolejnej rundzie doznajemy porażki z Parmą bo bezbarwnym spotkaniu.

PODSUMOWANIE

W Serie A wykręcamy wynik zdecydowanie ponad stan, co skutkuje tym, że jesteśmy postrzegani jako największa niespodzianka zakończonego już sezonu. Przecież w przedsezonowych zapowiedziach mieliśmy z hukiem zlecieć w dół. Oczekiwania najbardziej zawiódł już kilkukrotnie wspominany wcześniej Juventus. Za taki bieg wydarzeń posadą zapłacił Massimiliano Allegri. Królem strzelców został Ciro Immobile- zawodnik Lazio odjechał konkurencji, jego licznik zatrzymał się na liczbie 28.

Próżno było szukać sensacji w czołówce Serie B. Awans wywalczyły Benevento, Parma i Brescia, która wygrała ścieżkę barażową. Inaczej w dole tabeli- z ligi poleciały Perugia (ta sama, z którą tak niemiłosiernie męczyliśmy się na początku sezonu w Pucharze Włoch), czy Pisa, która miała walczyć w niedalekiej perspektywie o awans, a rozczarowała totalnie, zajmując ostatnie miejsce w tabeli.

Może to kogoś zaskoczyć, ale najlepszej średniej w przekroju całego sezonu wcale nie osiągnął Gianluca Scamacca. Wyprzedził go między innymi Simone Bastoni, który zanotował dziesięć asyst i najwięcej razy, bo aż pięciokrotnie wybierany był MVP spotkania. Zachwyceni kibice okrzyknęli go najlepszym piłkarzem i najlepszym transferem zakończonej właśnie kampanii. Obowiązkowo muszę wspomnieć wywołanego już do tablicy Scamaccę. Urodzony w Rzymie napastnik strzelił piętnaście bramek, wyprzedzając o pięć trafień drugiego pod tym względem Thomasa Henry'ego. Pierwsze skrzypce grał również młody Papetti, wybrany z kolei najlepszym młodym graczem Venezii w zakończonym sezonie. Bardzo dobry sezon ma za sobą również Sergio Romero, z którym niestety będziemy musieli się pożegnać po sezonie. Argentyńczyk chciał łączyć grę razem z trenowaniem młodych graczy w zespole młodzieżowym. Warunek był nie do negocjacji, na to nie wyraził zgody zarząd, więc jednym z priorytetów w kolejnym oknie transferowym będzie zakup nowego bramkarza.

Poniżej profile pięciu zawodników z najwyższą średnią ocen (minimum 30 spotkań we wszystkich rozgrywkach):

Simone Bastoni

Andrea Papetti

Sergio Romero

Gianluca Scamacca

Pietro Ceccaroni

 NOTKA ORGANIZACYJNA

Blog spełnia wszystkie wymagania regulaminowe.

Linki przydatne dla potencjalnych uczestników eliminacji 8. Mistrzostw Polski Wirtualnych Menedżerów:

SAMOUCZEK

REGULAMIN ROZGRYWKI MISTRZÓW

Polecane dodatki do gry: