Impresje i noty/oceny po meczu Polska - Chorwacja (3:3) oraz klasyfikacja 180 polskich piłkarzy!

Wczoraj zobaczyłem nareszcie to, co zawsze powinno być standardem: walkę, nieustępliwość i chęć zwycięstwa. Szczególnie podobał mi się pierwszy kwadrans, kiedy to nasi zdominowali mocnego przecież rywala. Ukoronowaniem tego fragmentu spotkania był pierwszy gol, który by nie padł, gdyby nie odbiór dobrze grającego Bednarka. Swoją drogą wieczne czepianie się  tego zawodnika, jest, moim zdaniem, w większości przypadków absolutnie nieuzasadnione. Problemem reprezentacji nie jest Jan Bednarek, jest nim gra obronna całego zespołu. Celowo podkreśliłem te cztery ostatnie słowa, ponieważ chcę, aby wybrzmiały one dostatecznie mocno. System z trójką stoperów, dwójką wahadłowych i wyżej co tam sobie selekcjoner zamarzy (czwórka pomocników plus napastnik lub trójka pomocników i dwóch napastników) można stosować grając przeciwko słabym lub przeciętnym rywalom. Przeciwko mocnym - nie zdaje on egzaminu!

Umówmy się - Frankowski, Kamiński, Zalewski znacznie lepiej atakują niż bronią. I w każdym, dosłownie każdym meczu z w miarę ogarniętym rywalem, nasze boczne sektory to autostrady, którymi hula wiatr i grajkowie pokroju Leao czy Gakpo. Dlaczego doświadczony Probierz nie „zamknie“ tych stref grozy? Przecież wystarczy wystawiać Kiwiora na lewej obronie, a na prawej mogą zagrać Cash czy solidny Bereszyński. Argumentem selekcjonera jest wciąż powtarzane: „nie mamy skrzydłowych“. Nie zgadzam się z tym. Zalewski uwolniony z ciągłej harówki w defensywie mógłby z powodzeniem grać na lewej stronie, a na prawej do wyboru: Kamiński (który nota bene jako skrzydłowy wyjeżdżał z Polski), Frankowski, Ameyaw. A jest jeszcze Skóraś. Więc dyrdymały typu „nie mamy skrzydłowych“ włóżmy między poły Probierzowej marynarki. Skoro wg. niego nie mamy skrzydłowych, to niech szuka... prawych i lewych pomocników! Ściąga na samym dole!

Aby gra obronna się zgadzała, potrzebujemy nie tylko czwórki obrońców, ale również solidnego defensywnego pomocnika. Żadne tam bajanie o „nowoczesnych szóstkach“, bo takich na świecie jest, nie wiem, może trzy-cztery? Polska to przeciętny zespół i potrzebuje rzemieślnika na tej pozycji. Dziwiło mnie powołanie Romanczuka, a rezygnacja z Krychowiaka, ponieważ panowie są w podobnym wieku. Ale Taras i tak zrobił najsolidniejsze wrażenie z całego peletonu sprawdzanych na tej pozycji: Dziczek (co za dziki pomysł swoją drogą!), Slisz (jak dla mnie gracz formatu ligowego, nie międzynarodowego) czy Oyedele (gracz rozwojowy, nie na dziś). Rozumiem, że stawianie na zawodnika Jagiellonii nie prowadzi do tak szeroko reklamowanego rozwoju, ale trzeba się w końcu na kogoś zdecydować. Nie przekonuje mnie ustawianie w roli szóstki Modera, ponieważ nie jest on zbyt dobry w odbiorze. To samo z poronioną próbą ustawiania tam Zielińskiego. Jeżeli spojrzymy na wartość rynkową zawodników, to wychodzi, że najlepszy - mimo wszystko - jest Slisz.

Jednak, moim zdaniem, należy wybrać pomiędzy.... Kałuzińskim a Kozubalem! Tego pierwszego widziałem w kilku meczach młodzieżówki: lewa, prawa noga, świetnie bije stałe fragmenty (szczególnie rzuty rożne), poza tym potrafi grać w piłkę. O Kozubalu za wiele nie mogę powiedzieć, tu przydałby się jakiś głos osoby śledzącej polską ligę. Ja go pamiętam tylko ze starszych wersji Football Managera.

Wracając do wczorajszego meczu: wszyscy się zachwycają i słusznie - trafieniem Sosy. Problem w tym, że przy defensywnych stałych fragmentach gry (rzuty rożne), ktoś musi zawsze zabezpieczać strefę przed bramką. Czy Kamiński ją zabezpieczył? Pytanie retoryczne.... Przy dwóch kolejnych trafieniach - widzimy jak na dłoni, co oznacza gra trójką obrońców. Są oni bezbronni, szczególnie gdy jeden z nich popełnia oczywisty błąd (Dawidowicz, podanie do rywala). Natomiast jeżeli gralibyśmy czwórką z tyłu plus defensywny pomocnik, od razu mamy więcej graczy zorientowanych na bronienie i nawet błąd indywidualny nie oznacza jeszcze katastrofy.

Wczoraj Polacy pokazali - wreszcie! - ów mityczny „charakter“. Podnieść się ze stanu 1:3 i wyrównać, to wielka sprawa. Fantastycznie grał Zalewski (jeżeli nie zostanie „piłkarzem roku“ w plebiscycie PN, to ten plebiscyt nie będzie wart złamanego grosza). Zieliński z Urbańskim pokazali, że świetnie się ze sobą rozumieją, a Lewandowski po wejściu na boisko zaliczył fantastyczną asystę przy golu Szymańskiego. Wstrzymałbym się z wychwalaniem Piątkowskiego, ponieważ wciąż mam przed oczami jego „asystę“ w meczu z San Marino, a także babole jakie regularnie notuje grając w Lidze Mistrzów. Niemniej na tle Dawidowicza różnica jakości była kolosalna. Kamiński zdecydowanie lepszy w grze do przodu, niż w defensywie. Kiwior wreszcie przestał słać wymarzone asysty do rywali, ale lepszy jest w wyprowadzaniu niż w destrukcji.

Tak przy okazji - przeglądam czasami noty wystawiane zawodnikom na różnych portalach. Doszedłem do wniosku, że ocenianie piłkarza w skali 1-10 i dawanie mu „jedynki“ to jakiś nonsens. Sam lubiłem kiedyś takie detaliczne oceny, lecz teraz uważam, że gracza powinno się oceniać trzystopniowo: dobrze, przeciętnie, słabo. To daje nam ogólny obraz tego, jak dany zawodnik się zaprezentował. Nie uważam, że należy piłkarzy kompletnie dołować takimi notami jak 1/10. Natomiast w wyjątkowych przypadkach można docenić bardzo dobrą grę.

Chciałbym zaproponować wam również przegląd polskich piłkarzy uszeregowanych wg. wartości rynkowej:

Bramkarze:

Prawi obrońcy:

Środkowi obrońcy:

Lewi obrońcy:

Defensywni pomocnicy (szóstki):

Środkowi pomocnicy (ósemki):

Prawi pomocnicy:

Lewi pomocnicy:

Ofensywni pomocnicy (dziesiątki):

Prawoskrzydłowi:

Lewoskrzydłowi:

Napastnicy:

Żródło:
https://www.transfermarkt.co.uk/
16.10.2024

Mój idealny skład:

Skorupski - Cash, Walukiewicz, Bednarek, Kiwior - Kamiński, Kałuziński, Zieliński, Zalewski - Urbański (S. Szymański) - Lewandowski.