Fernando Santos, czyli: zdjąć pasa i przetrzepać dupsko!

9 września 2023, przed meczem z Albanią, odbyła się jedna z najbardziej skandalicznych konferencji prasowych, jakie widziałem.

Cały event trwał ok. 44 minut. Pierwsza część przebiegła normalnie, na pytania odpowiedział Grzegorz Krychowiak. Zajęło mu to ok. 19 minut. Potem swój „występ“ rozpoczął Fernando Santos. Zdążyliśmy się już przyzwyczaić do jego wiecznie zgorzkniałej miny, do opryskliwego sposobu odpowiadania na pytania czy mowy ciała która wyrażała: „jestem znużony, śmiertelnie znudzony, zmęczony i dajcie mi spokój, marzę, by jak najszybciej wrócić do domu, a rozmowa z kretynami nie ma sensu“.

I nawet zgadzam się z nim co do tego, że na konferencjach w Polsce 99% pytań „dziennikarzy“, to były jakieś totalne bzdury lub elaboraty z tezą. Wiadomo bowiem, jakich mamy żurnalistów - są to w większości ludzie wymagający specjalnej troski, nie mający pojęcia o piłce, do tego sfrustrowani notorycznym polowaniem na clickbaity. W tym miejscu gorący apel do jednego z nich: panie Ciona, zmień pan zajęcie!

Ale zupełnie inną sprawą są cięte odpowiedzi, a zupełnie inną podstawowe zasady dobrego wychowania.  Santos zarabiał u nas fortunę, podobno 720 000 zł miesięcznie. I to nawet wtedy, kiedy siedział sobie spokojnie u siebie w Portugalii. Dziennie jest to około 23 000, a 2 880 zł na godzinę, zakładając ośmiogodzinny dzień pracy.. Oczywiście w praktyce portugalski magik zarobił mnóstwo pieniędzy za zwyczajne zbijanie bąków. Przez cały okres obowiązywania kontraktu więcej czasu spędzał w swojej ojczyźnie, niż w Polsce.

Zatem kiedy wreszcie łaskawie pojawiał się na konferencjach prasowych przed i po meczu, oczekiwałem, że zaprezentuje wysoką kulturę osobistą oraz tzw. kindersztubę. Klasę. Tymczasem zachowanie Santosa przed meczem w Tiranie, szczególnie w tych momentach, kiedy wymagane było tłumaczenie na albański, wołało o pomstę do nieba. Szczerze mówiąc, gdybym był na miejscu tłumaczki, to odmówiłbym dalszej pracy!

Były już (na szczęście!) selekcjoner kręcił z dezaprobatą głową, spoglądał ostentacyjnie na zegarek, chrząkał, wykonywał rękami zniecierpliwione gesty, żalił się polskiemu tłumaczowi (mowa ciała: „Czemu to, do kurwy nędzy, tak długo trwa??"), mruczał do siebie.... Na koniec - nie czekając na tłumaczenie ostatniej kwestii - wyszedł! Jego zachowanie było poniżej wszelkiej krytyki. Nie zapominajmy, że on reprezentował tam nie tylko siebie, ale też Polskę, a ja nie chcę być - jako Polak - postrzegany przez pryzmat zachowań kogoś takiego. Oglądałem konferencję Sylvinho, trenera Albańczyków - absolutny kontrast. Uśmiechnięty, pełen życia, entuzjazmu, pod koniec podziękował tłumaczce za pracę.
 

Santos wyglądał (zawsze!), na śmiertelnie zmęczonego. To śmieszne, bo czymże takim mógł być zmęczony?! Zmęczony to mogłem być ja w 1995 roku!  O godzinie 12 (w nocy) meldowałem się w McDonaldsie i pracowałem na nocnej zmianie do 8 rano. Oczywiście jeżeli „kierownik“ uznał, że robota wykonana jest dobrze, bo ja nie to zostawaliśmy do 9-9.30. Potem jechałem tramwajem do domu, kilka godzin snu i na 15.00 szedłem na zajęcia do policealnej, prywatnej uczelni. Trwały one mniej więcej do 20:00. Potem powrót do domu, a o 23:30 zbierałem się znów do roboty. I tak na okrągło. Więc, tak: ja moglem powiedzieć, że byłem zmęczony, baaardzo zmęczony i styrany. Ale nie Santos, facet, który zarabiał fortunę, robił to co lubi i pracował od wielkiego dzwonu. Wszak „jego" reprezentacja grała zaledwie dwa razy w marcu, dwa razy w czerwcu i dwa razy we wrześniu!

Zachowania, jakich byliśmy świadkami są domeną... dzieci. Takich mniej więcej 5-letnich, które nie potrafią kontrolować emocji i sposobu wyrażania swoich uczuć. Natomiast zupełnie nie przystoją osobnikom dorosłym. Z drugiej strony przyszło mi do głowy, że ludzie starsi wraz z wiekiem ponoć dziecinnieją, więc może to było przyczyną? W każdym razie z kimś takim absolutnie nie należało podpisywać kontraktu i powierzać mu jednej z najbardziej eksponowanych posad w kraju!

Oglądając ten cyrk, normalny, w miarę empatyczny człowiek powinien czuć jedno - zażenowanie.

Oto scenki z owej konferencji: