Liga Narodów. Szkocja - Polska 2:3. Jak trwoga to do Nicoli!

Oczy krwawiły jak patrzyło się na niektóre zachowania naszych reprezentantów.

Z drugiej jednak strony, były momenty, gdy przyjemnie patrzyło się na grę reprezentacji.

Pierwsze zdziwienie - na środku pomocy zagraliśmy dzieciakami - bo tak trzeba nazwać trójkę - Zieliński, Szymański i Urbański w porównaniu do McTominey, Gilmoura, czy McGinna. Bałem się, że zostaniemy dosłownie wdeptani w ziemię, tymczasem nie było źle. Co prawda od McTomineya wszyscy się odbijali, ale nie było widać, aż tak dużej dominacji Szkotów (było raczej lekkie wskazanie).

Ustawienie Zielińskiego jako głęboko cofniętego pomocnika - jestem na TAK. Bardzo dobre wychodzenie z pressingu, co prawda w fizycznej walce o odbiór nie pomoże za bardzo, dlatego Szkoci tak łatwo robili przewagę idąc środkiem, ale podoba mi się takie ustawienie Zielka. Co prawda sił starczyło na jakieś 55 minut, ale może to jest sposób jak dobrze wykorzystać jego technikę.

Szymański - brawo za strzał i za pokazywanie się do gry, ale to wszystko co można powiedzieć dobrego. Spodziewałem się go troszkę więcej - może grania bliżej Zielka, by pomagać wychodzić z pressingu - tymczasem Seba ustawiał się niby na wolnej pozycji, ale tak, by zagranie do niego było strasznie ryzykowne - w sensie jak wyjdzie - super, jak nie, to strata śmierdząca utratą bramki.

Urbański - a tu z kolei lekka przeciwność - dobrze pokazywał się do gry, nieźle walczył o odbiór piłki, grał bezpiecznie, tylko, że nie pchał gry do przodu - może właśnie taką oboje dostali rolę od Probierza. No i świetny odbiór przy 1 bramce. W drugiej połowie widać, że chyba brakuje sił - dwa, czy trzy razy stał bardzo szeroko czekając na przerzut niemożliwy do wykonania. ( widać, to na szerokim planie, jak stoi przy linii samotny, nie biorąc udziału w grze ofensywnej - nie dawał kolegom opcji do podania, jak i defensywnej - bo w momencie straty miał dużo większą odległość do pokonania)

Kiwior - 3 straty, trzy razy zgubione krycie, masa złych wyborów. Straszne

Dawidowicz - jak miał grać na środku i wygrywać pojedynki główkowe ze Szkotami - to obal ten test dokumentnie. Ale za to nadrabiał na ziemii. Dużo bardziej na środku obrony akurat w pojedynkach z rywalem podobał się Bednarek - ten co prawda tez nie wygrywał pojedynków główkowych, ale nie dawał się obrócić napastnikowi, na co Paweł pozwalał.

Bułka - mam wrażenie, że przy pierwszym strzale mógł zrobić więcej. Że w meczu, gdzie trzeba zdecydować się na wyjście z kolanem wyciągniętym do przodu, on się przestraszył Szkotów. Pierwsze dośrodkowanie, niezbyt pewnie złapane, przy nieuznanej bramce Szczęsny, Fabian czy ktokolwiek grający na Wyspach wyszedł by do tego dośrodkowania, nie czekając na piłkę na linii.

Zalewski - brawo. Za to, że jak nie wyszedł pierwszy drybling, decydował się na kolejne. Efektem tego są dwa rzuty karne. I jemu podobnie jak Urbańskiemu, zdarzyły się czekanie bezproduktywnie przy linii bocznej.

Piotrowski - brawo za odzyskanie piłki przy karnym na 3:2, ale kolejny mecz pokazał, dlaczego to jest zawodnik Ludogorca, albo z poziomu 2 Bundesligi. Każde zagrania, gdy nie ma presji, ma sporo wolnej przestrzeni jest dobre, przemyślane, skuteczne. Każdy pojedynek, gdzie tą presję posiada to zły wybór. Strata bramki na 2:2 to jego "zasługa", nawet podwójna. Najpierw strata, a potem krycie na radar McTomineya.

Mecz był pod kilkoma względami na tyle niezwykły, że zdecydowałem się opublikować swoje spojrzenie, nie chcąc umieszczać w komentarzach ściany tekstu:

https://myfootballmanager.pl/zza-bramki/goracy-temat/641/mecz-paradoksw-pozytywy-i-negatywy-po-potyczce-w-glasgow-cristiano-ronaldo-uku-po-raz-900