Strumień myśli przed Euro... #1

Jestem autentycznie dumny.

Pierwszy oficjalny mecz reprezentacji, jaki było mi dane obejrzeć, przypadł na starcie Polski z Niemcami podczas Euro 2008 w Austrii i Szwajcarii. Przegraliśmy 0-2. Potem w wielce kontrowersyjnych okolicznościach straciliśmy punkty z Austrią, by na zakończenie polec z Chorwacją. Było mi smutno, jednak wtedy chyba jeszcze nie do końca wszystko rozumiałem. Miałem 10 lat.

Na początku września 2009 r. ostatecznie straciliśmy szanse na awans na Mundial. Zakończyło się na fatalnej porażce 0-3 ze Słowenią, po której zwolniony został Leo Beenhakker. Nie miałem najmniejszych pretensji do piłkarzy, wydawało mi się, że chcieli, lecz po prostu im nie wyszło. Znów - tak jak na Euro.

Kolejne trzy lata to baczne obserwowanie, jak drużynę budował Smuda. Cierpliwe obserwowanie kadry mecz po meczu. W końcu Euro 2012 w Polsce i na Ukrainie, gdzie - zgodnie z wcześniejszą opinią wielu ekspertów - daliśmy ciała. Smuda zawiódł cały naród. Do dziś nie potrafię zrozumieć dlaczego... Nie mam do niego zbyt dużych pretensji (a mieć powinienem, nie oszukujmy się - przygotowania były fatalne).

Fornalik nie udźwignął ciężaru i tak nie pojechaliśmy na mój czwarty wielki turniej (MŚ 2014), od kiedy oglądam piłkę. Wierzyłem jednak do końca, aż nie straciliśmy matematycznych szans. Do samego końca, do tego feralnego meczu na Ukrainie.

Do czego zmierzam? Czuję niesamowitą satysfakcję, że wierzyłem w tę reprezentację od samego początku. Czuję niesamowitą satysfakcję, że nie odwracałem się od niej w najtrudniejszych momentach. Czuję niesamowitą satysfakcję, że teraz w obliczu sukcesu - gdzie wszyscy afiszują się na wielkich wiernych kibiców - mogę przynajmniej sam przed sobą przyznać, że naprawdę na tę satysfakcję zasłużyłem. Naprawdę! Może trochę wyolbrzymiam, ale dla mnie poważnie to jest coś - nie jestem jak większość, nie gwizdałem na Lewandowskiego podczas meczu z Danią, by rok później nosić go na rękach, nie śmiałem się z reprezentacji, gdy było to modne, by przed podbojem Francji wieszać biało-czerwone flagi na samochodzie. Mogę z czystym sumieniem przyznać, że zawsze wierzyłem w tę kadrę i ją wspierałem. To jest piękne uczucie, tym bardziej w takich chwilach, gdy widzisz tych wszystkich ludzi dookoła (nie powiem, że hipokrytów, bo to może za duże słowo). Wiecie, o co mi chodzi.

Jestem autentycznie dumny.

Adam Nawałka podał dzisiaj 28-osobową kadrę, spośród której wyselekcjonuje 23 graczy do ścisłego składu na Euro. Powołania otrzymali:

Bramkarze: Artur Boruc (AFC Bournemouth, Anglia), Łukasz Fabiański (Swansea City AFC, Walia), Wojciech Szczęsny (AS Roma, Włochy), Przemysław Tytoń (VfB Stuttgart 1893, Niemcy). 

Obrońcy: Thiago Cionek (US Città di Palermo, Włochy), Paweł Dawidowicz (SL e Benfica, Portugalia), Kamil Glik (Torino FC, Włochy), Artur Jędrzejczyk (Legia Warszawa), Michał Pazdan (Legia Warszawa), Łukasz Piszczek (BV Borussia 1909, Niemcy), Bartosz Salamon (Cagliari Calcio, Włochy), Jakub Wawrzyniak (Lechia Gdańsk), Maciej Rybus (Tieriek Grozny, Rosja).

Pomocnicy: Jakub Błaszczykowski (ACF Fiorentina, Włochy), Kamil Grosicki (Stade Rennais FC, Francja), Tomasz Jodłowiec (Legia Warszawa), Bartosz Kapustka (Cracovia), Grzegorz Krychowiak (Sevilla FC, Hiszpania), Karol Linetty (Lech Poznań), Krzysztof Mączyński (Wisła Kraków), Sławomir Peszko (Lechia Gdańsk), Filip Starzyński (Zagłębie Lubin), Paweł Wszołek (Hellas Verona FC, Włochy), Piotr Zieliński (Empoli FC, Włochy). 

Napastnicy: Robert Lewandowski (FC Bayern München, Niemcy), Arkadiusz Milik (AFC Ajax, Holandia), Artur Sobiech (Hannover 96, Niemcy), Mariusz Stępiński (Ruch Chorzów). 

Decyzje personalne to kolejny raz pokaz konsekwencji w dążeniu do celu naszego selekcjonera. Próżno szukać tutaj jakichś zaskoczeń. Oczywiście możemy w takim kontekście rozpatrywać powołanie dla Dawidowicza, lecz tak naprawdę kto broni selekcjonerowi powołać stopera, którego i tak odrzuci 30 maja, czyli w dzień podania ostatecznej kadry. W zespole brak Łukasza Szukały (dziewięć meczów w eliminacjach), który nie potrafił odnaleźć się w Arabii Saudyjskiej, przeszedł do Turcji, tam trochę pograł, lecz kontuzja zrobiła swoje. Szansę na turniej życia stracił także na ostatniej prostej Sebastian Mila. Braku powołanych na ostatnie zgrupowanie Teodorczyka, Borysiuka czy Lewczuka mogliśmy się spodziewać. Taki Olkowski, na którego na początku trener stawiał, wypadł z obiegu już dość dawno temu.

Moglibyśmy tak dość długo, jednak naprawdę nie ma potrzeby. Wśród powołanych - oprócz wspomnianego Dawidowicza - Nawałka docenił jeszcze błyskotki ostatniego zgrupowania, czyli Starzyńskiego i Wszołka. Szansę dostali Sobiech ze Stępińskim a pomimo pewnych wątpliwości na zaufanie liczyć mogą Mączyński (większość rundy spędził w gabinetach lekarzy) czy Cionek.

Plany? Od 16 maja regeneracyjne zgrupowanie na Helu, na które piłkarze mogą zabrać np. małżonki (tutaj jeszcze m.in. bez Lewandowskiego, Piszczka, Krychowiaka czy Rybusa). Kluczowe zgrupowanie będzie miało miejsce w dniach 23-31 maja w Arłamowie, gdzie rozstrzygną się ostateczne wątpliwości. To właśnie tam, prawdopodobnie 30 maja, zostanie ogłoszona ostateczna 23-osobowa kadra. Na miejscu był, nie będę ukrywał mój ulubiony dziennikarz Kuba Olkiewicz, którego relację chciałbym Wam zaprezentować:

1 czerwca gramy w Gdańsku z Holandią, 6 czerwca w Krakowie z Litwą. Sześć dni później w Nicei wychodzimy na starcie z Irlandią Północną, które zainauguruje nam Mistrzostwa Europy.

16. gramy z Niemcami a 21. z Ukrainą. Od 25 czerwca zaczyna się faza pucharowa...

Pompowanie balonika, tak lubiane przez wielu z nas. Powiem szczerze, że najbardziej doświadczyłem tego przed Euro 2012 (na Euro 2008 byłem zbyt mało świadomy, by to odczuć, na Mundiale w 2010 i 2014 nie pojechaliśmy). Tak sobie o tym myślę, zastanawiam się i... Teraz ten balonik trzeba pompować, gdyż mamy realne szanse na sukces! Tutaj wyjście z grupy absolutnie nie będzie sukcesem, trzeba mówić o tym głośno. Mamy zupełnie inną drużynę niż cztery lata temu. Zupełnie innego trenera. Zupełnie inne podejście. Zupełnie inne... Miejsce zgrupowania...

Arłamów - ośrodek możecie obejrzeć na powyższym filmie - to oaza spokoju, jakże przeciwstawna z tym, co zostało zafundowane naszym piłkarzom podczas mistrzostw w Polsce (Hotel Hyatt w centrum Warszawy). In the middle of nowhere. Dokładnie pośrodku niczego. Dosłownie! W hotelu tylko dyskoteka i karczma, poza tym same udogodnienia dla kadrowiczów. W czasie pobytu reprezentantów doba hotelowa dla innych wynosiła będzie około dwóch tysięcy euro...

Nic tylko skupić się na czekającym wyzwaniu.

Nieraz tak sie zastanawiam, co by było, gdyby Zbigniew Boniek nie postawił na Adama Nawałkę. Gdyby wcześniej dowiedział się o jego minimalnej korupcyjnej przeszłości (coś jak Piszczek, naprawdę minimalnej, do tego w młodym wieku), odpadłby argument o czystości, który przeważył w jego rywalizacji z trenerem Wdowczykiem. Bardzo możliwe, że to obecny sternik Wisły pracowałby w reprezentacji a Nawałka w Krakowie...

A gdyby Paolo Maldini nie odrzucił propozycji rywalizacji z Nawałką o posadę?... Tak, było coś na rzeczy. Nawet więcej niż "coś".

Jakże dużą rolę w życiu odgrywa przypadek. Jednak...

Zastanawiam się, zastanawiam i wiem, że... Nie ma się co zastanawiać. Nawałka skradł serca narodu, który teraz z niecierpliwością czeka na Euro. Ja mu ufam i wiem, że tego nie zepsuje.