Janusz Atlas - fan klub (vol 3: Olimpijski doping plus sprawa do załatwienia)

   Ten tekst miał być o czymś zupełnie innym, ale nie będzie, bo powinien być o czymś ważnym!
   Zaniosło mnie na nowy terminal portu lotniczego na Okęciu, żeby uczestniczyć w uroczystości powitania olimpijczyków wracających z Barcelony. Piłkarzy - w szczególności. Zaraz powiało pozaprzeszłym reżimem. Prezesi przy tacach z szampanem, wyfraczeni i zadowoleni z siebie, bo to przecież oni „tymi ręcamy“ zdobyli na igrzyskach katalońskich kilkanaście medali. Więc prezesi stoją w saloniku dla VIP-ów i czekają. Za to lata jakiś ministerialny piesek i przegania dziennikarzy. Prasa - won! Powitanie będzie, ale we własnym, doborowym gronie.
   Zajechał autokar i pojawili się uradowani (niektórzy aż za bardzo) nasi ulubieńcy. I nowa nomenklatura, toczka w toczkę podobna do starej. Bo nomenklatura zawsze jednaka.
   No dobra! Trzeba się przywitać z bohaterami igrzysk, osobliwie z futbolistami właśnie, którzy rozegrali z Hiszpanami wspaniały bój finałowy i chociaż przegrali zasłużenie (Wałdoch, Gęsior!), to naprawdę na ich widok ręce same składały się do oklasków. A tu - niemiła niespodzianka! Trener Janusz Wójcik nie ma zamiaru dłoni uścisnąć. Nie, to nie. Mnie tam nic już nie zdziwi. Łazarek spuszczał oczy i odwracał głowę, a całkiem niedawno Andrzej Strejlau nie chciał Rogalskiemu stawić się do zdjęcia za to tylko, że ja tu panoszę się na łamach...
   Ale Wójcik gada. Że się nie spodziewał, że to ja właśnie jemu, im wytnę taki numer. I że wszyscy mnie odrzucają ze wstrętem. Oni, drużyna, ekipa, manszaft, grupa. Bo bardzo źle, niepolitycznie uczyniłem. Co uczyniłem? Entliczek-pentliczek co zdziała Wójciczek? (tytuł jednego z artykułów Janusza Atlasa - przypis Mahdi). Nie, to nie... Ale napisałem o aferze „koksowej“ której nie było...
   Ależ była, była, i - co gorsza - ta afera jest! Byłbym szczęśliwy, gdyby okazało się ponad wszelką wątpliwość, że srebrni medaliści olimpijscy Kłak, Koseła, Świerczewski nigdy, przenigdy nie mieli, nie mają i nie będą mieć z testosteronem nic do czynienia. I chciałbym mieć pewność, że wszelkie wcześniejsze podejrzenia zrodziły się w jakimś podłym, złym umyśle zawistnika, który grupie pakującej się do Barcelony podłożył świnię. Ale czy to oznacza, że nie było, że nie ma afery?!
   To hiszpańskie srebro jest nam bardzo potrzebne. Wszystkim! Polskiej piłce nożnej i „Piłce Nożnej“. Ale czyste srebro, nie zbrudzone błotem plotki, pomówienia, prowokacji.
   Dlatego trzeba tę przykrą sprawę wyjaśnić i rzucić całą dokumentację (mam nadzieję, że nigdzie się nie zapodziała!) na stół, a nie pod stół. I wcale nie chodzi o to, żeby się teraz trzej piłkarze mieli tłumaczyć albo udowadniać swoją niewinność. Niech się upajają sukcesem, który jest bezsporny.
   Rozwikłanie afery „koksowej“ to m.in. moja sprawa. To sprawa niezależnych dziennikarzy. Wielka szkoda, że Janusz Wójcik upojony srebrem zapomniał, że tylko dziennikarz niezależny, jak niezależny trener, jest coś wart. Wójcik wybrał zajęcia grupowe. Jak go grupa zczyści, pierwszy podam mu pomocną dłoń.

***