Ekstraklasa #2 (Rewelacje od czarnej roboty)

Jeżeli zostalibyście zapytani o dwie największe rewelacje trwającego sezonu Ekstraklasy zapewne wasze wskazania zbytnio nie różniłyby się od moich. Jestem przekonany, że postawilibyście na aktualnego lidera Piasta Gliwice i zespół plasujący się na ostatnim stopniu podium, czyli Cracovię Kraków. Obie drużyny przeszły latem nieprawdopodobną, wręcz mocno zastanawiającą, metamorfozę. Piast w sezonie 2014/15 skończył rozgrywki ligowe na 12. miejscu, z zaledwie czteropunktową przewagą nad strefą spadkową. Cracovia z kolei cieniowała podobnie, jednak od startu grupy spadkowej złapała odpowiedni rytm, dociągając do końca sezonu.

Spoglądając na aktualną tabelę, w oczy rzuca się jednak ich wielka przemiana i nie chodzi nawet o dorobek punktowy. Obie drużyny złapały bowiem swój unikalny, przynajmniej w skali krajowej, styl. W przypadku Gliwiczan jest to delikatnie naciągane, choć sławę na polskich stadionach zdobyły już charakterystyczne akcje lewą stroną - dośrodkowania Mráza i trafienia Nešpora, to jednak o Krakowianach możemy powiedzieć ze stuprocentową świadomością, że kombinacyjna gra krótkimi podaniami wyróżnia ich od każdego innego ligowego zespołu.

90minut.pl Tabela pokazuje wszystko. Jeżeli ktoś spodziewał się takiego układu po 2/3 sezonu zasadniczego - gratuluję.

Na szczegółowy opis poczynań Piasta i Cracovii przyjdzie jeszcze czas w osobnych artykułach. W tym, który właśnie czytacie, chciałbym podkreślić ogrom wykonanej pracy przez często niedocenianych graczy od czarnej roboty. Z jakimi postaciami kojarzy się bowiem Piast - Nešpor, Vacek, Mráz, może Barišić. Cracovia - Jendrišek, Rakels, Kapustka, Cetnarski.

Wspólny mianownik łączący ich wszystkich? Są to gracze albo stricte ofensywni, albo dający bardzo dużo w tejże formacji. Powszechną prawdą jest jednak fakt, że drużyna, która marzy o jakimkolwiek sukcesie, musi być zrównoważona w każdej formacji. We współczesnym futbolu bardzo dużą rolę odgrywają defensywni pomocnicy, łącznicy pomiędzy linią obrony a pomocy, często kompletnie niewidoczni dla przeciętnego kibica. Rolę piłkarzy o takiej charakterystyce w Piaście i Cracovii odgrywając odpowiednio Radosław Murawski i Damian Dąbrowski. Gracze bez których - nie boje się tego powiedzieć - obie drużyny nie byłyby w stanie dokonać tak znaczącego progresu.

Zaryzykuję zresztą także stwierdzenie, że jakościowo środek pola to najlepiej obsadzona pozycja w Ekstraklasie wśród polskich zawodników - Murawski, Dąbrowski, Mączyński, Linetty, Lipski, Cetnarski... Mączyński jest już pierwszoplanową postacią w kadrze. Miejsce w drużynie na Euro śmiało może znaleźć także jeden z defpomów naszych rewelacyjnych drużyn. Na tę chwilę stawiam na pomocnika Cracovii, choć walczak z Piasta również ma duże aspiracje.

Spójrzmy może na statystyki. Damian wydaje się niezniszczalny - zaliczył jak dotąd 19/20 meczów, wszystkie "od deski do deski". Pauzował tylko raz, ze względu na cztery żółte kartki.

ekstraklasa.org

Dobrze wypada również w statystykach dla pomocnika, udanych krótkich podań wykonuje mniej więcej 33 na mecz, średnich 25, długich 7.

Porównując jego dokonania z tymi Radka zauważymy różnicę pod względem odbioru i skuteczności. Murawski nie dość, że ma więcej odbiorów to wygrywa jeszcze ponad pięć piłek więcej na każdy mecz.

Jednak gorzej wypada w podaniach - udanych krótkich ma około 18 na mecz, średnich 13, z kolei długich 4. Widać tu wyraźnie, że choć pozycja jest podobna, to jednak gracz Piasta skupia się tylko i wyłącznie na destrukcji, podczas gdy pomocnik Cracovii w większym stopniu uczestniczy w grze, co idealnie zobrazował ostatni mecz Piasta z Cracovią (2-2).

Dąbrowski, jak wspomniałem, mimo że jest głównie graczem cofniętym, potrafi też solidnie pracować w ofensywie. Odnajduje się zarówno jako rygiel defensywny drużyny, jak i zawodnik, który - w razie potrzeby - jest w stanie obsłużyć partnerów prostopadłym podaniem. Spoglądając na jego statystyki nie dostrzeżemy nic nadzwyczajnego - bez gola, dwie asysty. Ma jednak coś, co czyni go zawodnikiem od czarnej roboty, którego nie każdy potrafi docenić. Oprócz gry w defensywie posiada umiejętności zagrywania kluczowych podań, często znacznie ważniejszych od asyst.

Powoduje to, że pomimo wszystko jest chyba o krok przed Murawskim, który jednak z racji wieku (dwa lata młodszy) ma jeszcze czas wspiąć się na wyższy level. Chodzi mi przede wszystkim o poprawę swojego repertuaru zagrań ofensywnych. Miejsca w kadrze na ich pozycji są mocno obsadzone, nie pozostaje im więc nic innego jak patrzeć tylko i wyłącznie na siebie i w przyszłości być może podążyć drogą Krzysztofa Mączyńskiego.