Dlaczego decyzja o zwolnieniu Ranierego była słuszna?

BAJKA BEZ SZCZĘSLIWEGO ZAKOŃCZENIA

Po dziewięciu miesiącach od zdobycia (przez kandydata do spadku) mistrza Premier League, działacze Leicester City 23.02.2017 zwolnili sympatycznego trenera Claudio Ranierego. Dla piłkarskiego świata, który ciągle poszukuje takich historii jak ta Leicester City z sezonu 2015/2016, decyzja o zwolnieniu była dość szokująca. Cała ta bajka niestety nie miała szczęśliwego zakończenia, może się to wydawać niesprawiedliwe i niewdzięczne, ale musiało się tak stać! Pozwólcie mi wytłumaczyć…

Kiedy Claudio Ranieri w lipcu 2015 objął posadę trenera Leicester City, większość wyrażała opinię, że w klubie „przeżyje” co najwyżej dwa lata. Wtedy jednak okoliczności możliwego zwolnienia były całkiem inne niż dziś. ”Lisy” w sezonie 2014/15 cudem uniknęły spadku, po licznych nieporozumieniach z zarządem, zwolniono ówczesnego trenera Nigela Pearsona - klub na krótko przed rozpoczęciem nowego sezonu był bez trenera. Walka o utrzymanie w kolejnych rozgrywkach wydawała się wręcz zaprogramowana. Co więc powinien był zrobić 65-letni Ranieri, który ledwo co został zwolniony przez Grecki Związek Piłki Nożnej? Po prostu sprostać oczekiwaniom i utrzymać się w lidze. To wszystko, nic ponadto.... I to zapewne dziś umożliwiłoby mu kontynuowanie pracy w Leicester. A co zrobił włoski szkoleniowiec – wiemy wszyscy.

Poza tym, że zdobył najważniejsze trofeum Premier League, stał się największą sensacją piłkarską roku, może i nawet stulecia. W przeciwieństwie do wszystkich prognoz (w najlepszym wypadku ponowne uniknięcie spadku), Leicester City przeciwstawił się klubom „wagi ciężkiej” z Londynu i Manchesteru i wygrał Premier League. Claudio Ranieri faktycznie w walce o utrzymanie w lidze radził sobie ostatnio słabo, fakt ten może tłumaczyć decyzję zarządu. Ale już tego, że zostaje zwolniony,  jako obecny mistrz Anglii, uczestnik ⅛ finałów Ligi Mistrzów i trener roku FIFA, żaden ekspert piłkarski, trener, czy kibic na całym świecie nie był w stanie przewidzieć.

ZWOLNIENIE

23 lutego 2017 r., po sezonie pełnym sukcesów, Leicester City pożegnało się z Claudio Ranierim. Mimo wcześniejszych deklaracjach zaufania co do trenera, zarząd zdecydował zakończyć współpracę. W oświadczeniu Pana Srivaddhanaprabha skierowane zostały podziękowania dla włoskiego trenera za nadzwyczajne osiągnięcia. Bolesna, ale niezbędna decyzja musiała niestety zapaść, bo istnienie klubu w Premier League jest mocno zagrożone. Aiyawatt Srivaddhanaprabha podkreślił także, że liczył się z tym, że sukcesy z poprzedniego sezonu się nie powtórzą i zawsze celem klubu było uniknięcie spadku. Wierząc angielskiej prasie: Sky Sports UK, The Times i The Guardian, trener stracił oparcie w drużynie. Zawodnicy byli sfrustrowani, mieli coraz to większe wątpliwości co do decyzji personalnych i taktycznych dotyczących zespołu. Podobno po meczu z Sevillą zwrócili się z pretensjami do zarządu. Piłkarze, którzy jeszcze 18 miesięcy temu byli w Europie prawie że anonimowi, teraz jakby podstępem żądali „głowy” człowieka, dzięki któremu stali się klasowymi piłkarzami. Świat piłkarski był zszokowany i wzburzony. Wielu fachowców oceniło krok podjęty przez zarząd jako skandaliczny, niewdzięczny, czy też obraźliwy. Przykładem może tu być wpis José Mourinho na Instagramie:

RZECZYWISTOŚĆ

„Lisy” obecnie znajdują się w sytuacji, która przewidywana już była rok wcześniej, czyli w walce o utrzymanie. Przed wczorajszym meczem z Liverpoolem klub zajmował 18 pozycję z dorobkiem 21 punktów (obecnie, po wygranym spotkaniu z dorobkiem 24 pkt, zajmuje 15 lokatę)

Można powiedzieć, że dla włoskiego szkoleniowca piękny sen zakończył się koszmarem, mimo, że nic tego nie zapowiadało. Mówiąc kolokwialnie, drużyna po udanym sezonie nie została „wyprzedana”, ale odejście N’Golo Kanté do Chelsea było zabójcze. Teraz widać, jakie miał znaczenie w destrukcji, prawie niezmieniona formacja defensywna z poprzedniego sezonu, obecnie sprawia wrażenie niepewnej i niezorganizowanej. Brak N’Golo Kanté w drużynie pokazuje „ograniczenia taktyczne” Roberta Hutha i Wesa Morgana, zaś w Chelsea Cahill i David Luiz sprawiają wrażenie, że grają sezon życia. Dobra, jeden zawodnik nie może być powodem regresu, cała drużyna obniżyła loty i można było się tego spodziewać, że niedoświadczone sukcesami „Lisy” nie mogły trzymać ciągle wysokiego poziomu. Wyraźnie można to zauważyć u zawodników-liderów z poprzednich rozgrywek:

Jamie Vardy, który w letnim okienku transferowym przymierzany był do Arsenalu, zdobył zaledwie 5 bramek i zaliczył 5 asyst. Do porównania — dokładnie rok temu ustanowił rekord, zdobywając gole w kolejnych jedenastu meczach, a po 25 kolejkach miał bezpośredni udział w 23 bramkach „Lisów”.

Riyad Mahrez — Zawodnik Roku 2016. Tutaj również słabe statystyki tylko 3 bramki i 3 asysty. A z porównaniem do ubiegłego sezonu identycznie jak Vardy, 25 meczów - 23 udziały w golach.

Oczywiście trzeba wziąć pod uwagę fakt, że zawodnicy jak Vardy i Mahrez obecnie są szczególnie pilnowani przez obrońców drużyn przeciwnika, ale to też nie jest powód, że na King Power Stadium nie ma wyników. Próby wzmocnienia kadry na dodatkowe obciążenia nie spełniły oczekiwań, Ranieri za długo stawiał na nowych zawodników, którzy nie byli w stanie pomóc drużynie. Te wszystkie czynniki wpłynęły na sportowe niepowodzenia „Lisów”, ale moim zdaniem nie one były decydujące!

Leicester City grał w sezonie 2015/16 jakby „na rauszu”, z ekstremalną pewnością siebie, nie odczuwając żadnej presji. Popatrzcie na gola Vardy'ego przeciwko drużynie z Liverpoolu:

To jest właśnie wiara w swoje umiejętności!

MOJE ZDANIE

Na zarząd klubu Leicester City spłynie większa część krytyki. Oświadczenie parę dni przed zwolnieniem o pełnym zaufaniu dla Ranieriego było zbędne. Tym bardziej że scenariusz zwolnienia trenera był do przewidzenia.

Najgorsze w tej całej historii jest pozbawione jakiegokolwiek szacunku zachowanie piłkarzy. Trener popełnił błędy ( a który ich nie popełnia?). Ale żeby zawodnicy będąc w katastrofalnej formie żalą się zarządowi, że to wina trenera, to jest cios poniżej pasa. Uderzają w człowieka, który poprowadził ich do zdobycia mistrzostwa, umożliwił udział w Lidze Mistrzów, pomógł w uzyskaniu milionowych kontraktów, sprawił, że niektórzy stali się reprezentantami swojego kraju i w końcu człowieka, który za słabe występy winę brał na siebie. Moim zdaniem to jest prawdziwy skandal w tej całej historii.

Tutaj zachowanie zarządu można zrozumieć, bo co mieli zrobić? Wspierać trenera, który już nie jest akceptowany przez drużynę? Musiało się coś wydarzyć! Może się to wydawać niesprawiedliwe, ale nie można „wymienić” całej drużyny i jak to często bywa, zmiana trenera kończy jakiś proces i jednakowo zaczyna nowy. Prawdą jest, że Claudio Ranieri zasłużył na inne pożegnanie, ale jakkolwiek niesprawiedliwie to zabrzmi, patrząc z perspektywy czysto sportowej, zmiana (trenera) musiała nastąpić.