Shrekowe spojrzenie na mecz Polska - Włochy

Gdy uczestnik ostatniego Mundialu, podejmuję ekipę, która na tymże Mundialu nie była, oczywistym jest kto jest faworytem takiego starcia. A gdy dodamy do tego jeszcze, że uczestnik miesiąc wcześniej na terenie rywala zremisował, mając więcej z gry, to nie może być mowy o niczym innym, niż o pewnej wygranej na własnym terenie.

Stadion Śląski po raz 58 był gospodarzem Reprezentacji Polski. 41 692 widzów, liczyło na porywającą grę reprezentacji, która być może da dobry wynik. Tymczasem dostało słabą postawę reprezentantów, zakończoną porażką. Porażkę tym smutniejszą, która oznacza dla nas spadek z najwyższej dywizji Ligi Narodów.

Stoją od lewej: Wojciech Szczęsny, Damian Szymański, Arkadiusz Reca, Jan Bednarek, Kamil Glik, Arkadiusz Milik.

Dolny rząd od lewej: Bartosz Bereszyński, Jacek Góralski, Piotr Zieliński, Robert Lewandowski, Karol Linetty.

Skład w jakim wyszła reprezentacja Polski sugerował ustawienie bez skrzydłowych, które selekcjoner próbuje, od wrześniowych spotkań, a które według mnie ma swoje uzasadnienie. Skoro nie mamy skrzydłowych w formie, którzy nie grają w klubach, dlaczego mamy na siłę próbować grać z wykorzystaniem boków? Takie rozwiązanie wymusza na drużynie jednak zupełnie inne zachowania w defensywie. Przede wszystkim środkowi pomocnicy są odpowiedzialni, za asekuracje boków boiska, nie może być tez sytuacji, gdy do akcji ofensywnej włączają się obaj środkowi pomocnicy – jeżeli akcji idzie lewą stroną, środkowy z lewej strony cofa się lekko do tyłu robiąc miejsce dla bocznego obrońcy, zaś defensywny pomocnik zabezpiecza ewentualną kontrę. Takich rzeczy zespół uczy się tygodniami, jeśli nie miesiącami. W polskiej ekstraklasie nie ma zespołu, który by grał taka taktyką, a jedynymi polskimi kadrowiczami, którzy mają z nią styczność w klubie są Bartek Bereszyński i Karol Linetty. Pierwsza połowa wyglądała jednak dramatycznie. Pozostawienie w sytuacji 2 na 1 bocznych obrońców, to błąd, który Włosi raz po raz starali się wykorzystać.

Kilka jednostek treningowych to zdecydowanie zbyt mało, by nauczyć graczy pewnych automatyzmów.

Jak to wygądało na meczu? Jeśli chodzi o wyprowadzanie piłki, reprezentanci dawali sobie radę:

Dwie sytuacje z pierwszej połowy:

W czerwoych kółeczkach zaznaczeni są boczni obrońcy Arek Reca i Bartek Bereszyński. Grają niemalże jak rasowi skrzydłowi za czasów Nawałki. Świetnie przy wyprowadzaniu piłki asekurowali ich Damian Szymański i Karol Linetty.

Nie było jednak tak różowo, reprezentaci gubili się, gdy to Włosi atakowali.

Jeden na dwóch

Dwóch na trzech.

Zwróćcie uwagę, kto powinien być tym kolejnym asekurującym - ten kto jest najbliżej akcji. W obydwu przypadkach jednak Linetty tego nie robi.

Już w 1 minucie (50 sekundzie) strzał Jorghinho zatrzymała poprzeczka. Kolejne minuty pokazały, że Włosi dobrze rozszyfrowali nasz zespół. Podchodzili wysoko uniemożliwiając krótkie rozpoczęcie gry przez trójkę Glik – Bednarek – Góralski, który spełniał rolę Krychowiaka i cofał się aż pod środkowych obrońców, a dalekie zagrania Szczęsnego do napastników, były kończone stratą. Sami tez pomagaliśmy Włochom. Bednarek, który jest uznawany za tego lepszego w rozgrywaniu piłki, kilkukrotnie podawał wprost pod nogi rywali. Tak było w 8 minucie, gdy podanie do Recy przejął Chiesa, jego niedokładne zagrania powodowały straty piłek w rejonach naszego pola karnego! Zganić z pierwsza połowę należy Recę, który źle się ustawiał, odpuszczał swoich rywali (sytuacja z 43 minuty). To on tez sprokurował swoim złym zagraniem do Linettego sytuację Jorginho (31 minuta) Słabo wypadł Zieliński, który nie był przydatny w destrukcji, często również tracił piłki na swojej stronie boiska (zwłaszcza w drugiej połowie). Linetty, który gra w tej formacji na co dzień, był niewidoczny. Szymański, który w Ekstraklasie potrafi błysnąć jakimś zagraniem do przodu, dryblingiem, ciekawym podaniem, potrafi tez powalczyć o odbiór, tutaj dostosował się do partnerów ze środka i nie był żadnym wsparciem dla dwójki napastników Lewandowski – Milik. Jedynym kto zasłużył na malutki plusik jest Jacek Góralski, który asekurował bocznych obrońców, a jedyne odbiory w pierwszej połowie, były albo jego zasługą, albo presji jaką wywierał na zawodniku będącym akurat przy piłce, zmuszając go do złego zagrania do partnera. Gdyby tylko lepiej rozgrywał, bo to jego nieudany przerzut do Recy, był początkiem akcji Włochów, po której Insigne trafił w poprzeczkę po raz drugi.

Patrząc na to jak w przodzie zachowywał się Milik, zastanawiam się czym przekonał do siebie Jerzego Brzęczka, który wybrał jego, kosztem Krzysztofa Piątka. Arek gra podobno lepiej w grze kombinacyjnej, tylko, że w tym meczu tego nie pokazał.

Swoje jak zwykle starał się robić Lewandowski. Nic nie strzelił, ba nie miał nawet do tego okazji, ale zalążki groźnych akcji zaczęły się od kapitana reprezentacji. To on w 14 minucie wyszedł do podania Szczęsnego na 40 metr naszej połowy, co pozwoliło Milikowi wyjść z sytuacją 3 na 4. To za jego zasługa szansę na strzał miał Milik w 32 minucie.

Trener Brzęczek widział co się dzieję i wrócił do taktyki znanej kadrowiczom. Za bezproduktywnych w pierwszej części Linettego i Szymańskiego wprowadził Grosika i Kubę którzy mieli oskrzydlić grę.

Kto zyskał na tych zmianach?

Wydaje się, że Ci, którzy weszli na boisko. Zwłaszcza Grosik był aktywny i gdyby wykorzystał jedną ze swoich dwóch szans zostałby bohaterem. Miał tez podobną sytuację jak Kuba w meczu z Portugalia, tutaj jednak Grosik zdecydował się przyjmować i stracił piłkę. Swoje dwie szansy miał tez Milik, obie jako dobitki sytuacji Grosika. Za pierwszym razem za bardzo się zamotał i tylko wystawił piłkę Zielińskiemu, za drugim razem fatalnie przestrzelił. Pomimo tego, że gra wyglądała lepiej, to zawdzięczamy to tak naprawdę jedynie Grosickiemu. Kuba Błaszczykowski nie miał ani jednej akcji do przodu, ani jednego odbioru. Dobrze asekurował Recę, gdy ten wychodził do przodu, ale gracz Atalanty Bergamo poza jedną zbyt głęboką wrzutką nie miał zbytnio udziału w akcjach. Coś co może w przyszłość dać nam pożytek – dalekie wrzuty z auty, tym razem padało łupem Donnarummy. Upiekło się za to Błaszczykowskiemu, gdy w 67 minucie zamienił krycie Florenziego, na semafor (czyli uniosę rękę w górę licząc że sędzia gwizdnie spalonego), po której Włosi powinni mieć coś więcej niż tylko rzut rożny.

Pozwolę sobie pokazać jak wyglądało zaangażowanie Grosickiego, oraz Kuby Błaszczykowskiego.

62 minuta. Chwilę temu Marco Veratti stracił piłkę na rzecz Arka Milika.

Mamy sytuację 4 na 4, a piąty biegnie Kuba. Na orlikach w takich sytuacjach krzyczy się przewaga i biegnie ile sił w nogach, by ją zrobić. Milik wybrał inne rozwiązanie. Zagrał do Grosika, któremu nie zostało nic innego jak dośrodkować. A wystarczyło całą akcję zagrać przez środek, dać czas Kubie i Zielińskiemu na podłączenie się do akcji. A może żaden z dwóch zawodników, nic nie krzyknęło. Zieliński ma juz w nogach 60 minut, może mu zabrakło tchu, ale Kubie... Cóż, szkoda, że nie wyszło.

72 minuta spotkania. Grosik przechwycił piłkę i zaraz pomknie na bramkę, by mieć swoją stuprocentową szansę. 

A to już 3 sekundy później. Ile przebigł Grosik, ile Kuba? Rozumiem, że Grosik, jako ten, który miał w akcji bliżej i biegł do sytuacji strzeleckiej, biegł dużo szybciej, ale Kuba truchtał. Mógł spróbować zrobić przewagę. dołączyć jako 4. W końcu grał od 25 minut. Być może doświadczenie podpowiedziało mu, że i tak za akcją nie nadąży.

Inaczej zaczęli grać też Włosi. Stronami zamienili się Chiesa z Bernardeshim i teraz to oni raz po raz schodzili do środka, szukając szans na uderzenie lub dośrodkowanie. Jedno z takich dośrodkowań na bramkę powinien zamienić Bernardeschi, który uciekł Recy, ale jego strzał minął bramkę. Rzadziej w grze brali udział wały napędowe Squadra Azzury z pierwszej połowy – Marco Veratti, oraz Jorginho.

Częściej do gry pokazywał się Zieliński, jednak dwie jego straty były niedopuszczalne, zwłaszcza druga, gdzie dobrym podaniem obdarował Bernardeshiego.

Strata numer jeden, jeszcze bez zbytnich konsekwencji.

Zwróćcie uwagę na daleko wysuniętych bocznych obrońców. Zieliński ma dwa rozwiązania stosunkowo proste - zagrać do Bednarka, albo odwrócić się i liczyć na to, że Góralski przestanie chować się za rywalem i wyjdzie do gry. Trzecie rozwiązanie jest najtrudniejsze i musi być wykonane na tyle dobrze, by nie było straty - zagrać crossowe podanie do Recy. Zielu wybiera rozwiązanie numer trzy i fatalnie się myli.

Pojawiły się też błędy w ustawieniu, gdy Włosi atakowali.

Tu Kamil Glik niepotrzebnie wychodził do zawodnika, który miał piłke, mimo, że Góralski wydawało się panuje nad sytauacją. Brak obrońcy AS Monaco, spowodował, sytaucje, po której Włosi pokonali Szczęsnego. Na szczęście zrobili to z pozycji spalonej.

I jeszcze ostatnie słówko o Recy. Jak dla mnie jest on rywalem Macieja Rybusa o miejsce na lewej stronie obrony. Ma swoje atuty, ma swoje ograniczenia, których nie przeskoczy, dlatego musi skupić się na tym, by eliminował przestoje w grze obronnej jakie mu się niestety jeszcze zdarzają. 

Końcówka pierwszej połowy.

Tu jeszcze kryje Florenziego.

A tu już nie!

Takie zachowania są charakterystyczne dla skrzydłowych, których głównym zadaniem jest niedopuszczenie do dośrodkowania przez kryjących ich obrońców. Okej, nie ma go na skrzydle, dalej się nie zapuści, mogę odpuścić.

Nie, jak jesteś obrońcą to nie możesz, bo Ciebie już nie będzie miał kto zaasekurować. To Arek musi koniecznie poprawić.

Trzeci zmiennik – Artur Jędrzejczyk, pokazał się tylko raz. Gdy nieupilnował swojego zawodnika Cristiana Biraghi, który wpakował piłkę do naszej bramki.

Pytanie do Was drodzy użytkownicy. Co miało większy wpływ na grę, nasze zmiany, czy jednak zmiana sposobu gry przez Włochów? Kuba mimo szczerych chęci nie za dużo dawał argumentów za tym, że to on jest tym drugim do pary z Grosikiem. Grosicki za to wręcz przeciwnie. Pokazał, że odstawienie go od wrześniowego zgrupowania było błędem. Zagrał na dobrym poziomie i teraz rolą selekcjonera będzie znalezienie mu drugiego do gry na skrzydle, oraz ewentualnego zmienika. Co ciekawe celne strzału dla Polski oddawali w tym meczu tylko gracz o imieniu Kamil. Dwukrotnie był to Grosik, raz Glik.

Na koniec chciałbym jeszcze poruszyć jedną kwestię, gdyż cały naród uznaje spadek z I dywizji Ligi Narodów, jako ujmę na honorze.

Czy ktoś z Was uważa, że reprezentacja Polski to co najmniej 8 siła wśród europejskich reprezentacji? Osobiście umieściłbym ją na miejscu 10 - 15, gdzie może powalczyć z tymi czołowymi (Anglią, Hiszpanią, Niemcami, Francją, Portugalią, Holandią, Belgią, Szwajcarią, może Włochy, może Rosja), wyrwać im zwycięstwo czy remis w 4-5 potyczkach na 10, ale jeszcze nie jesteśmy na tyle mocni, by rywalizować z nimi jak równi z równym. Tym samym wracamy tam gdzie nasze miejsce do II dywizji i to tam powinniśmy walczyć o awans. Co do Brzęczka - mi się ta kadra podoba, pomysły też - nie każde są trafione, ale nie myli się tylko ten co nic nie robi. U Nawałki mieliśmy dwa schematy stałych fragmentów gry, u Brzęczka naliczyłem z 5  czy 6, a dochodzą do tego jeszcze wrzuty z autu.

Nawałka zmianami rzadko kiedy pomagał drużynie, ba częście zdarzało się, że zacinał dorze funkcjonującą maszynę. U Brzęczka zmiany polepszają naszą grę. Brzęczek widzi co się dzieję i potrafi zareagować, co nie zawsze udawało się Nawałce.

Dlatego proponuje spokojnie Papieżowi popracować, a wnioski wyciągać po eliminacjach, nie zaś po 3 meczach o coś, podczas których nie wszyscy reprezentacji podeszli do nich ze 100% zaangażowaniem.