Ekstraklasa #13 (Być może niedługo za tym zatęsknisz...)

Ostatnio zastanawiałem się, za co tak naprawdę lubię Ekstraklasę... Co sprawia, że w obecnym sezonie, może z wyjątkiem niektórych spotkań La Liga, nie obejrzałem w całości żadnego meczu ligi angielskiej, o rozgrywkach w innych krajach nawet nie wspominając... W moim osobistym odczuciu z naszą ligą z roku na rok jest coraz lepiej, co nie zmienia jednak faktu, że nie ogląda się jej tylko dla pięknych bramek czy genialnych asyst. Tego rzecz jasna nie brakuje, przebłyski się zdarzają, jednak kiedy oglądasz te rozgrywki tak regularnie, w końcu trafisz na bezbramkowy remis Podbeskidzia Bielsko-Biała z Górnikiem Łęczna. Wtedy następuje swego rodzaju weryfikacja - albo w przerwie przełączasz na United-Chelsea, albo zostajesz i oglądasz do końca, a po meczu jesteś zadowolony, bo obejrzałeś pełne walki i ambicji z obu stron spotkanie...

Po meczu przeglądasz internet i po kilkuminutowej sesji masz w oczach sytuację, kiedy piłka po strzale z 35 metrów gracza z Łęcznej ląduje na aucie. Nikt tego meczu nie oglądał, jednak do wszystkich dotarł filmik z YT z zamieszczoną wspomnianą akcją. To się w końcu najlepiej sprzedaje. Z reguły nie neguję tego absolutnie, forma szyderki w futbolu, tym bardziej polskim, istnieć po prostu musi. Jednak czy zastanawialiście się, co zrobicie za - dajmy na to - dziesięć lat, kiedy takich sytuacji najzwyczajniej w świecie już nie będzie?

-Nie będzie takich sytuacji, więc i poziom się podniesie!

-A no nie podniesie się...

Wszystko pozostanie na swoim miejscu - Wy dalej nie będziecie tego oglądać, ja wciąż będę starał się wyciągać jak najwięcej z 0-0 Podbeskidzia z Łęczną. Z tym że Wy nie dostaniecie już tego typu filmików a ewentualnie jakieś wycinki, kiedy piłkarz nie wykorzystał karnego, czy nie trafił do pustej bramki a ja, być może zamiast tak lubianego "meczu walki", zobaczę zwyczajną, bezpieczną wymianę piłek w środku pola. Wszystko zmierza bowiem - w moim odczuciu - do minimalizacji ryzyka i straszliwej gry na alibi. Piłkarze, którzy wychodzą obecnie, zostając przy Polsce, z akademii Lecha czy Legii bardziej przypominają już roboty aniżeli ich wcześniejsi poprzednicy.

Patrzę bowiem na takiego Dawida Kownackiego, którego osobiście darzę sporą sympatią i życzę mu jak najlepiej, i widzę piłkarza, która - oprócz wejścia do Lecha, pierwszych meczów - boi się podjąć jakiekolwiek ryzyko. Gra na alibi. W mojej opinii takich właśnie piłkarzy będą nam dostarczały w najbliższym roku klubowe akademie. Dawidowi równie dobrze może się udać, jednak z powodu swojego wykreowanego charakteru nigdy nie stanie się drugim Lewandowskim, który - jak zapewne wiecie - wejście do piłki miał znacznie cięższe, zaczynać musiał od gry w niższych ligach, gdzie - w tamtym momencie - priorytetem było bardziej przetrwać, niż się wybić... Dzięki temu mamy dziś klasowego piłkarza, którego do sukcesu doprowadziła tylko i wyłącznie własna determinacja, upór i charakter.

-Czyli akademie to coś złego?

No nie! Ale...

Nie neguję w żadnym stopniu roli akademii piłkarskich. Dla przykładu Karol Linetty, któremu w początkach swojej kariery brakowało pieniędzy na zwyczajne korki, pewnie gdyby nie pobyt w tejże akdemi, nie zagościłby dziś w reprezentacji Polski, a na pewno miałby znacznie bardziej krętą drogę. On akurat jest przykładem piłkarza, który nie został aż tak stłamszony, więc jak widać szansę na "normalność" jeszcze są, lecz to tylko wyjątki. Klubowe obiekty młodzieżowe są nadzieją dla każdego piłkarza, z tym że nie można zapominać, jacy gracze - w większości -  później z nich wychodzą...

Dlatego, kiedy zobaczysz kolejny nieudolny strzał z dystansu w naszej rodzimej lidze nie zawsze musisz się z tego śmiać i to krytykować. Być może niedługo za tym zatęsknisz...