Stukaczu komórkowy: szanuj Bońka swego!

Przeglądam sobie ten śmietnik zwany internetem i regularnie mnie on zniesmacza. Wystarczy, że reprezentacja przegra mecz, lub nawet osiągnie dobry wynik, ale w marnym stylu - zaczyna się cyrk na kółkach. Pojawiają się miliony znawców futbolu (w lwiej części tacy, którzy zaledwie kilka lat temu przestali nosić pieluchy). Uważają oni za normalne obrażanie trenerów, działaczy, zawodników. Nie ma dla nich żadnych świętości, autorytetów. Bo przecież jest „demokracja" i każdy, nawet największy bałwan, który ma dostęp do sieci - może wszystko tam wklepać.

Wiecie kim jest ta masa? Pokoleniem bezmózgich stukaczy komórkowych, którzy nie mają pojęcia ani o piłce, ani o metodologii treningu, ani o psychologii sportu czy zarządzaniu. Nie mówiąc już o historii piłki nożnej. Przez ostatni rok najbardziej obrażanymi osobami byli selekcjoner, Jerzy Brzęczek i - co najsmutniejsze - Jakub Błaszczykowski. Ten legendarny zawodnik, który dla reprezentacji rozegrał mnóstwo znakomitych spotkań, bywał wdeptywany w ziemię tylko dlatego, że otrzymywał powołania! Bo przecież „wuja“ robił to na pewno po kumotersku, a tylu wspaniałych piłkarzy grających na pozycji Kuby czeka na debiut! Oczywiście kpię, bo gdy jeden z tych „młodych, zdolnych“ (strażak z Chicago) dostał kilka szans, pozostał tylko płacz i zgrzytanie zębów...

Po porażce ze Słowenią suma toksyn wylewających się z narodu, przekroczyła dopuszczalną normę. Mieszani z błotem są dosłownie wszyscy. Nie ma zawodnika, który nie byłby obrażany. Najwięcej dostaje się oczywiście selekcjonerowi (za porażkę) i... prezesowi PZPN (chyba za to, że wybrał selekcjonera). Chciałbym zająć swoje stanowisko w tej sprawie.

Przede wszystkim wszelkie głosy o potrzebie zwolnienia Bońka uważam za niepoważne. Po pierwsze - nigdzie nie ma tak, że za słabą grę reprezentacji głowę daje prezes! Po drugie - Boniek mógł mieć decydujący głos przy zatrudnianiu Brzęczka, ale tę kandydaturę musiał "klepnąć" zarząd PZPN. Po trzecie - reakcje po pierwszej eliminacyjnej porażce są zbyt histeryczne; zauważmy, że wciąż liderujemy grupie!

Nie ukrywam, że od dzieciństwa, czyli mniej więcej od 1984 roku (kiedy zacząłem się interesować piłką), Zbigniew Boniek był moim ulubionym zawodnikiem. Więcej! Był i jest dla mnie wzorem! Jego książka z 1986 roku , "Na polu karnym", nauczyła mnie praktycznie wszystkiego, co wiem o psychice zawodników i samej grze. Nie oznacza to wcale, że uważam Bońka za człowieka kryształowego, który nigdy nie błądzi. Dwie rzeczy nie dają mi spokoju:

1. Jak naprawdę wyglądała słynna afera autografowa z roku 1976, którą opisałem 4 lata temu:
AFERA AUTOGRAFOWA

2. Nie podobały mi się kulisy zwolnienia Jerzego Engela po mundialu w Korei/Japonii, rola Bońka w całej tej sprawie, przejęcie przez niego reprezentacji i niepoważna rejterada w grudniu 2002.

Mimo tych dwóch spraw uważam Zibiego za jedną z najwybitniejszych postaci polskiego futbolu w całej jego historii. Jako piłkarza - tu nie trzeba uzasadniać: klasa światowa. Warto napisać o jego stosunku do drużyny narodowej przywołując rok 1985. Otóż 29 maja uczestniczył w finale Pucharu Mistrzów, przed którym doszło do dramatycznych wydarzeń (tragedia na Heysel). Po faulu na nim Platini zdobył z karnego jedyną bramkę wieczoru, Juventus pokonał Liverpool 1:0. Po meczu Boniek wsiadł w samolot i następnego dnia, 30 maja 1985, strzelił jedynego gola w meczu Albania - Polska (eliminacje Mexico’86).

Jako działacz - na początku wieku objął w PZPN funkcję szefa marketingu i dokonał rzeczy wielkich. Teraz, jako prezesowi, również trudno mu cokolwiek zarzucić. Są awanse do wielkich turniejów (to Boniek "wymyślił" Nawałkę!), są świetne działania PR, kadra ma zapewnione doskonałe warunki przygotowań do meczów. A to, że Zibi potrafi bronić swoich racji, jest jednostką autorytarną, silną i niebanalną, wiadomo od końca lat 70-tych! Chciałbym widzieć więcej takich silnych osobowości w polskim futbolu!

Podsumowując. Każdy kibic ma prawo być sfrustrowany po porażce. Lecz wylewanie swojej frustracji poprzez publikację chamskich, obraźliwych i nie przemyślanych wypowiedzi uważam za rzecz niedopuszczalną. Prezesi, trenerzy i piłkarze to są ludzie, a nie jakieś wirtualne postaci, które można spluć od góry do dołu, jak tylko ma się na to ochotę. Mówi się, że „łaska kibica na pstrym koniu jeździ“. Wolałbym jednak, abyśmy pamiętali o różnicy pomiędzy krytyką dotyczącą postawy w danym meczu, a bezmyślnym obrażaniem ad personam...

Dodatek. Zbigniew Boniek po meczu ze Słowenią: