Janusz Atlas - fan klub (vol 5: Trzy ofiary) Tomasz Iwan, Andrzej Juskowiak i Wojciech Kowalczyk 25 lat temu....

Sytuacja miała miejsce w czerwcu 1996. Antoni Piechniczek rozpoczął swoją drugą kadencję w roli selekcjonera reprezentacji Polski i od razu zderzył się ze ścianą. Ze ścianą, czyli nową mentalnością polskich piłkarzy, którzy po systemowej transformacji mogli już wyjeżdżać do klubów zachodnioeuropejskich bez żadnych limitów. I którym owa „wolność“ kompletnie poprzewracała w głowach. Reprezentacja nie była wtedy dla tych notorycznie przegrywających kopaczy dobrem najwyższym. Każdy piłkarzyk, który otrzymywał powołanie uważał, że robi wielką łaskę stawiając się na przedmeczowe zgrupowanie, a miejsce w pierwszej jedenastce powinien mieć zagwarantowane.

Wyprawa do Moskwy na mecz z Rosją (nota bene przegrany 0:2) skończyła się skandalem. Grajkom nie odpowiadał hotelik oraz rosyjska kuchnia. Wobec tego Iwan i Juskowiak zrezygnowali z występów w reprezentacji, a Kowalczyk - po zrobieniu kilku scen podczas pełnienia obowiązków reprezentanta Polski - poważnie naraził się sztabowi szkoleniowemu.

W swojej książczynie (a raczej nie swojej, tylko firmowanej własnym nazwiskiem, a „popełnionej“ piórem Stanowskiego) Kowal przytacza kulisy tych wydarzeń kompromitując się do szczętu. Ma czelność szargać dobre imię pana Piechniczka, trenera, który dwukrotnie wprowadził Polskę do finałów MŚ (medal w 1982). Tymczasem Kowalczyk w swojej „karierze“ nie osiągnął absolutnie niczego, jeśli nie liczyć olimpijskiego medalu w 1992 (pamiętajmy wszak, że to był turniej dla młodzieżowców U-23). W seniorskiej piłce Kowalczyk najlepiej grał w roku 1991, gdy nie miał jeszcze 20 lat. A potem była tylko równia pochyła, zakończona gdzieś na cypryjskiej prowincji. I taki oto niespełniony piłkarzyna ma czelność krytykować Piechniczka!

Smutne jest to, że Iwan, Juskowiak i Kowalczyk są nadal znaczącym postaciami w środowisku piłkarskim. Pierwszy z nich był przy Nawałce dyrektorem reprezentacji Polski, drugi robił za pomocnika Szpakowskiego w nieudolnym komentowaniu meczów, trzeci po wywaleniu na zbity pysk z Polsatu nadal pozostaje „gwiazdorem“ stanowszczyzny... Tak oto wypinanie się na narodowe barwy popłaca! Uczcie się, dzieci, i bierzcie przykład z „renomowanych“ internacjonałów!

A oto, co napisał o w/w trójce Janusz Atlas (Piłka Nożna, nr 25 [1200), 18.06.1996):