Eliminacje Rozgrywki Mistrzów - wstęp. Wracam po latach do polskiej ligi!

 MÓJ POWRÓT DO LIGI POLSKIEJ 

Minęło kilka lat od mojej ostatniej przygody z krajowym futbolem. Po raz ostatni prowadziłem polski klub bodajże cztery lata temu (FM 2017). Seria o Motorze Lublin cieszyła się sporym zainteresowaniem czytelników:

Przez ostatnie lata nie miałem ochoty bawić się w polskiej piaskownicy. Głównie dlatego, że było „za łatwo“, a po drugie odstręczały mnie wszystkie te regulaminowe kombinacje „naprawiaczy futbolu“. Miały one niby uatrakcyjnić rozgrywki i zlikwidować „mecze o nic“. Tymczasem nie przyniosło to poprawy poziomu, wręcz odwrotnie. Symbolem ostatecznego upadku był remis Legii z gibraltarskim College Europa (lipiec 2019).

Obecnie widzę w organizacji i zasadach polskiej ligi zdecydowane zmiany na plus. Zrezygnowano z grup „mistrzowskiej“ i „spadkowej“, a od kolejnego sezonu ekstraklasa liczyć będzie - na wzór niemiecki - 18 drużyn. Nie grozi więc już nudne granie po cztery razy z tym samym rywalem. Liga nareszcie stała się normalną ligą, a nie polem do dziwnych eksperymentów.

Oczywiście prowadzenie klubu z ekstraklasy nie jest żadnym wyzwaniem (przynajmniej dla mnie), jeżeli nie wprowadzi się pewnych utrudnień. O jedno postarali się organizatorzy: regulamin nakazuje, aby w składzie na mecz był jeden młodzieżowiec. Dodaję do tego moje własne ograniczenie: maksymalnie trzech obcokrajowców, reszta piłkarzy to zawsze muszą być Polacy!

 WARTA NA STRAŻY POLSKOŚCI 

Warta Poznań jest jedną z najstarszych czysto polskich organizacji sportowych w Poznaniu. Józef Hałys w książce z 1975 roku („Polska Piłka Nożna“), napisał:

W okresie międzywojennym Warta była prawdziwą potęgą i bezsprzecznie najlepszym klubem Wielkopolski. Tymczasem dzisiejszy potentat - Lech - narodził się (jako Lutnia) dopiero w roku 1920. Choć tak naprawdę Lutnia (później Towarzystwo Sportowe Liga Dębiec) to byli hobbyści kopiący sobie piłkę na różnych dębickich placykach i grający w niższych klasach okręgu poznańskiego. Dębiec dopiero w 1925 roku został przyłączony do Poznania, a klub zmienił nazwę na TS Liga Poznań. Nazwa „Lech“ jest używana od 1957 roku! Wcześniej takiego klubu nie było.

Tymczasem Warta brała udział we WSZYSTKICH finałach Mistrzostw Polski w latach 1921-23 i 1925-26 (kolejno miejsca: 3, 2, 4, 3, 3). W roku 1924 - z uwagi na udział Polski w Olimpiadzie - finały się nie odbyły.

Po założeniu ligi (1927) biało-zieloni zagrali we WSZYSTKICH edycjach aż do wybuchu wojny! Efekty były imponujące. Mistrzostwo (1929), wicemistrzostwo (1928, 1938) i trzecie miejsce (1927, 1932, 1935, 1936). Można więc bez żadnej przesady powiedzieć, że kiedy przyszły Lech był jednym z wielu zespołów lokalnych, to Warta należała do krajowej czołówki.

Najbardziej znanymi piłkarzami okresu międzywojennego byli bramkarz Marian Fontowicz, obrońca Edmund Twórz, rozgrywający Marian Spoida, Jan Wojciechowski i Piotr Danielak, ofensywny pomocnik (lewy łącznik) Władysław Przybysz, napastnicy Adam Knioła, Wawrzyniec Staliński i Fryderyk Scherfke. Wszyscy w/w zawodnicy zaliczyli mecze w reprezentacji kraju. Staliński był niezwykle skuteczny (13A - 11 goli), a Scherfke zdobył pierwszego polskiego gola w historii występów na mistrzostwach świata (z rzutu karnego).

WAWRZYNIEC STALIŃSKI
 

FRYDERYK SCHERFKE
236 meczów ligowych dla Warty Poznań - 129 goli
Na zdjęciu powyżej w stroju reprezentanta Polski przed Olimpiadą w Berlinie (1936)

Warta wznowiła działalność w marcu 1945 i znów zapisała piękną kartę w swojej historii. Wicemistrzostwo (1946) i mistrzostwo (1947) były jednak jej ostatnimi wielkimi osiągnięciami. Szerokim echem odbił się w kraju mecz z Wisłą Kraków, który poznański klub wygrał 5:2, prowadząc do przerwy 5:1. Dodajmy, że Wisła objęła prowadzenie w 5. minucie, by stracić pięć goli w dwadzieścia pięć minut!

Najbardziej znanymi zawodnikami tamtego okresu byli bramkarz Feliks Krystowiak, obrońca Michał Dusik, pomocnicy Kazimierz Groński i Stanisław Kaźmierczak oraz napastnicy Bolesław Smólski, Czesław Gendera i Henryk Czapczyk (który później zostanie jedną z legend Lecha).

Wkrótce jednak słynna „reorganizacja sportu“ z lat 1949-56 (piony i zrzeszenia) sprawiła, że klub przestał odgrywać jakąkolwiek rolę na arenie krajowej. Nadchodził czas możnego „Kolejorza“!

 STADIONY 

Na początku zespół występował na boisku przy tzw. placu Ciętym. Później przez wiele lat użytkował stadion przy ulicy Rolnej, mogący pomieścić ok. 10 tys, kibiców. W roku 1926 pojawiła się na nim nawet reprezentacja wygrywając 7:1 z Finlandią. To tam zdobywano dwa tytuły mistrza Polski.

Warto przy okazji napisać, że 11 sierpnia 1929 na stadionie przy ul. Rolnej zielono-biali gościli ekipę Philips Eindhoven (dzisiejszy PSV) wygrywając 5:2. Był to dzień szczególny - po raz pierwszy w Polsce przeprowadzono transmisję radiową z meczu piłki nożnej. Sprawozdawcą był widoczny na poniższym zdjęciu Ludomir Budziński (1906-1998).

Na zakończenie wspomnień związanych z ulicą Rolną, taki oto plakacik reklamujący mecz Warty z AKS Chorzów. Młodzież i żołnierze do stopnia sierżanta włącznie mogli skorzystać ze zniżki!

W roku 1929 otwarto nowy obiekt przy ul. Dolna Wilda (zwany Stadionem Miejskim). Architekci pokpili sprawę. Nie wzięli pod uwagę, że arena miała powstać na grząskim, bagnistym terenie. Fundamenty się osuwały. W 1938 zdecydowano o rozbiórce i ponownej budowie. Wojna pokrzyżowała jednak te plany, a w trakcie jej trwania obiekt stał się miejscem egzekucji Żydów, zmuszanych uprzednio przez Niemców do niewolniczej pracy.

Po wojnie całkowicie zrekonstruowano i przebudowano stadion i mógł on pomieścić aż 60 tys. widzów! Nadano mu nazwę „22 lipca“ (data opublikowania Manifestu Lipcowego) i był jedną z aren reprezentacji Polski.

W maju 1971 na drugoligowy mecz Warta - ŁKS przyszło ok. 50 tys. osób! Było to wspaniałe wydarzenie, połączone z finiszem jednego z etapów Wyścigu Pokoju, pokazem skoków spadochronowych Aeroklubu Poznańskiego i innymi atrakcjami.

Oprócz Warty rozgrywał tu także niektóre swoje mecze Lech. W roku 1972 ustanowiono absolutny rekord frekwencji w drugiej lidze - spotkanie z Zawiszą przyciągnęło aż 60 tysięcy ludzi!

Stadion przy Dolnej Wildzie był prawdzwią wizytówką Poznania, wyglądał tak:

To, co stało się po roku 1989 było typowe dla nowych właścicieli Polski. Zmieniono nazwę na „Stadion im. Edmunda Szyca", a potem wszystko zostało zaniedbane i zniszczone. Trudno mi uwierzyć, że jeszcze w maju 1980 odbył się tam towarzyski mecz Polska - Szkocja. Jedyną bramkę strzelił Zbigniew Boniek, a po murawie biegali wielki Kenny Dalglish, Steve Archibald, Gordon Srachan czy Joe Jordan. Wśród naszych oprócz Bońka można było podziwiać m.in. Władysława Żmudę, Pawła Janasa, Adama Nawałkę, Grzegorza Latę czy Kazimierza Kmiecika.

Oto co stało się ze wspaniałym niegdyś obiektem:

Smutno się robi, gdy oglądamy podobne obrazki.... Właśnie w tym miejscu grali tacy arcymistrzowie piłki jak Dalglish, Strachan, Boniek czy Lato...

Obecnie domem Warty jest tzw. „Ogródek“, czyli malutki Stadion przy Drodze Dębińskiej, usytuowany nieopodal zniszczonego kolosa:

Swoje ekstraklasowe mecze Warta Poznań rozgrywa jednak w Grodzisku Wielkopolskim na kameralnym stadionie Dyskobolii. To tam popularny przed laty „Groclin“ podejmował m.in. Manchester City, Herthę czy Bordeaux. Kto nie pamięta słynnej zabytkowej trybunki, na której zwykł siadać Zbigniew Drzymała!

 DLACZEGO WYBRAŁEM WARTĘ? 

W latach 1993-95 drużyna powróciła na krótko do elity. Awansowała ponownie dopiero w roku 2020, czyli równo 25 lat po degradacji! Jest to więc wyjątkowa chwila dla zielono-białych, warta rozegrania godnej zapamiętania kariery. Tym bardziej, że dotyczy klubu, który zajmuje poczesne miejsce w historii polskiego futbolu. Podoba mi się również, że działacze i prezesi - w przeciwieństwie do praktycznie całej reszty z Legią na czele - zdecydowanie stawiają na Polaków. I, patrząc na tabelę, całkiem nieźle na tym wychodzą. Są beniaminkiem, a plasują się wysoko. Gdy patrzę na kadrę Warty - mam ochotę powiedzieć: tak, tak ma wyglądać klub POLSKIEJ ekstraklasy! Ma to "ręce i nogi".

Oto moje cele:

1. Podjąć walkę z Lechem o miano najlepszego klubu w mieście. Derby to ma być co roku prawdziwe święto dla całego Poznania!

2. Zdobywać serca kibiców - znacząco zwiększyć frekwencję na meczach.

3. Wybudować nowoczesny stadionik, aby nareszcie grać naprawdę u siebie.

4. Rozbudowywać, jeżeli umożliwią to finanse, obiekty treningowe.

5. Trzymając się twardo przyjętej zasady (maksymalnie trzech cudzoziemców w jednym sezonie) zbudować klub, który nawiąże walkę z najlepszymi drużynami w kraju.

6. Warta Poznań jest klubem polskim i jeżeli zatrudniamy trzech cudzoziemców, to muszą to być zawodnicy klasowi, zdecydowanie lepsi od tubylców. Tacy, którzy wniosą do drużyny jakość i zrobią różnicę. Klub nie jest i nie będzie miejscem składowania zagranicznego szrotu!

7. Zawsze mile widziani w naszym klubie będą dawni, wybitni piłkarze. Na początek powrót mojego rówieśnika, Macieja Żurawskiego, byłego kapitana reprezentacji Polski (72 A - 17 goli). To uczestnik MŚ 2002 i 2006 oraz ME 2008, jeden z najlepszych snajperów w historii polskiej piłki (121 goli w najwyższej klasie rozgrywkowej).