Sir Bobby Charlton kończy wkrótce 80 lat; oto mój prezent! (sezon 2016/17)

Po 1806 godzinach, które poświęcłem na ołtarzu FM 2016 (a 1806 godzin, to jest 75 dni czystej gry non stop!) - przyszła pora na Football Manager 2017!

Po wybraniu i zaimplementowaniu wszystkich graficznych dodatków (a najwięcej czasu zajął mi dobór wlaściwej skórki), stanąłem przed odwiecznym problem, czyli: kim zagrać?

Kilka moich ostatnich karier (AC Milan, Ajax, UY Scuti) cechowały ograniczenia, które sam sobie narzucałem. W Milanie mogło grać tylko dwóch cudzoziemców, a Ajaxie - trzech, a UY Scuti był klubem dinozaurów, zatrudniałem wyłącznie graczy po trzydziestce. Jako że czytałem iż nowa wersja gry jest trudna, postanowiłem zagrać jednym z klubów topowych, który akurat znajduje sie w kryzysie. I tym razem nie bawić się w żadne ograniczenia, po prostu starać się wygrać co tylko można, mieć dużo frajdy i przywrócić tej ekipie dawny blask! Oraz przygotowywać się powoli do turnieju finałowego Rozgrywki Mistrzów, którego będę gospodarzem, a który odbędzie się w... Manchesterze!

To będzie szybka, dwusezonowa, próbna kariera!

Dlaczego United? Powodów jest kilka. Przede wszystkim Manchester United od 25 lat należy do tych drużyn, które darzę największym sentymentem. Doskonale pamiętam pierwsze kroki 17-letniego Ryana Giggsa; widziałem (oczywiście w TV), gdy do 18-tych urodzin brakowało mu 10 dni! To był mecz o Superpuchar Europy, 1991 rok, Manchester United kontra Crvena Zvezda Belgrad. A potem rozpoczęła się kariera, która nie miała w Wielkiej Brytanii sobie równych! Ryan odszedł na emeryturę dopiero w 2014 roku i jest najbardziej utytułowanym graczem na Wyspach... M. in. 13 razy wygrał z Man Utd mistrzostwo Anglii! Aż się nie chce wierzyć! Od ćwierćwiecza należy (należał) on do moich ulubionych graczy.

Ryan Giggs w 1991 roku.

Drugim powodem dla którego zdecydowałem sie poprowadzić Manchester United, była osoba jednego z najlepszych piłkarzy w historii futbolu. Chodzi oczywiście o sir Bobby Charltona. Były długoletni zawodnik Czerwonych Diabłów, a obecnie jeden z dyrektorów, obchodził będzie w tym roku 80 urodziny! Sir Bobby Charlton jest dla Man Utd kimś takim jak Lucjan Brychczy dla Legii. Czyli tytanem, ikoną, legendą, postacią pomnikową, mistrzem! Co ciekawe, Charlton rozpoczął swoją przygodę z United w 1953, a Brychczy z Legią w 1954! I obydwaj służą swoim klubom do dziś!

Tę króciutką karierę chciałbym zadedykować właśnie sir Bobby Charltonowi.

Polecam dwuminutowy filmik (kliknij poniżej):

TAKTYKA? NIE ZDRADZĘ!

Tym razem nie zamierzam w swoich blogach zdradzać żadnych szczegółów taktycznych. Powód jest prosty - finał Rozgrywki Mistrzów! Stworzyłem swoją własną, oryginalna taktykę, zupełnie niepodobną do tych, które widziałem dotychczas. Mam nadzieję, że dzięki niej uda mi się wygrać RM! Wspaniałą sprawą jest fakt, że NARESZCIE można pograć środkiem! Cudownie! Dzięki temu mamy okazję pooglądać prawdziwy futbol, a nie rajd skrzydłem, wrzuta, gol (lub nie). Super.

ZAMKNIĘTE OKNO TRANSFEROWE

To już dla mnie tradycja, że pierwsze okno transferowe jest zamknięte. Jednak uważam, że Man Utd ma na tyle dobrych dublerów, że nie trzeba się tym przejmować. Dysponuję zawodnikami, którzy mogą zagrać na kilku pozycjach, są uniwersalni. To niezwykle ważne i cenne!

Przyjrzyjmy się na przykład Wayne’owi Rooney’owi:

Uprzedzając fakty: wystawiałem go i na szpicy, i na pozycji nr 10, ale równie często zastępował Pogbę lub Herrerę na pozycjach nr 8! I niemal każdy gracz jest multipozycjny. Włącznie z 18-letnim, niezwykle utalentowanym Holendrem Fosu-Mensahem:

Do otwarcia zimowego okna skorzystałem z następujących graczy:

OCZEKIWANIA

Prowadząc Manchester United trzeba nastawić się na to, że oczekiwania są zawsze maksymalne. Nie ma, że boli!

ROZGRYWKI SIERPIEŃ-GRUDZIEŃ

Po serii meczów towarzyskich, przyszedł czas na otwarcie sezonu. Mecz z Leicester rozpoczęliśmy bez kontuzjowanego w trakcie okresu przygotowawczego Ibrahimovicia, który nie doszedł do pełni sił. Godnie zastąpił go Wayne Rooney, a zespoł nie miał kłopotu ze zdobyciem Superpucharu!

Króciutko trwała przygoda z Pucharem Ligi, gdzie dawałem szanse dublerom. Najpierw - dopiero po karnych! - wyeliminowaliśmy Brighton, by potem (w taki sam sposób) przegrać ze Swansea.

W Lidze Europy też grali głównie rezerwowi. Poza nieoczekiwaną porażką z ekipą Karabachu - wszystko poszło zgodnie z planem!

Najbardziej rozbawił mnie fakt, że na Old Trafford przyjechało aż... 6 (sześciu!) kibiców ekipy z Azerbejdżanu! Opłaciło im się! Zobaczyli historyczny sukces swojej drużyny!

Ligowe boje rozpoczęliśmy od falstartu, od przegranej u siebie z Tottenhamem. Co było potem? No właśnie! 18 spotkań bez porażki! Ta wspaniała seria, zakończona została w Sylwestra, gdy ponownie ulegliśmy drużynie z White Hart Lane.

Mimo tak dobrej passy, to właśnie ekipa z Londynu 31 grudnia 2016 zajmowała fotel lidera:

ROZGRYWKI STYCZEŃ-MAJ

Jeżeli rywal jest za dobry, to trzeba podkupić od niego czołowych żołnierzy Zabawne, że 31 grudnia 2016 dwóch graczy Tottenhamu wystąpiło przeciwko nam, a już dzień później jeden z nich został zawodnikiem.... Manchesteru United! W ostatnim dniu zimowego okna dołączył kolejny, a obydwaj kosztowali nas prawdziwą fortunę!

Podobnie jak EddyManiolo zdecydowałem się zatrudnić Dele Alliego (znałem go dobrze z mojej kariery Burnley, a był to jeszcze FM 2015). Podobna historia z Erikiem Dierem - też go znałem, też go chciałem!

Trzecim zakupem był stoper Lazio, Stefan de Vrij. Prowadząc Ajax marzyłem o sprowadzeniu go na Amsterdam ArenA, lecz nie było na to szans... Zasiadając za sterami Man Utd możesz mieć natomiast (prawie) wszystko, co chcesz!

A teraz kwoty transferowe (oczywiście większość w ratach), które zapierają dech w piersiach:

Pożegnałem kilku mniej potrzebnych grajków; jak fajnie, że są kupcy z Chin!

Po tak solidnych wzmocnieniach, nie pozostawało nic innego jak wygrywać!

Z tym wygrywaniem to jednak nie zawsze jest prosta sprawa... W Pucharze Anglii rezerwowi byli zmuszeni rozegrać aż dwa mecze z Huddersfield (powtórka po sensacyjnym 0-0 w meczu wyjazdowym). A w 5. rundzie (1/8 finału) z marzeń o zdobyciu FA Cup wyleczyła nas Chelsea.

Pozostało skupić się na Premier League oraz Lidze Europy.

Rezultaty w lidze (nie licząc wpadki z Watford u siebie) były naprawdę zadowalające:

Najbardziej utknął mi w pamięci mecz z Evertonem rozegrany 1 lutego 2017. Kiedy w 71 minucie Romelu Lukaku strzelił nam gola na 2-0, pomyślałem - „koniec, przegraliśmy“. A jednak....

To był genialny come back!

Tytuł zapewniliśmy sobie kolejkę przed końcem, gdy w meczu z Arsenalem Zlatan Ibrahimović zdobył kapitalnego, genialnego gola, doprowadzając do remisu 2-2!

Tottenham nie wytrzymał naszego tempa!

Liga Europy. Nie ukrywam, że marzyło mi się wygranie tego trofeum, bo Man Utd niezbyt często uczestniczy w tych drugorzędnych rozgrywkach.

I cóż - trzy rundy pucharowe przeszliśmy bez większych problemów:

W pólfinale trafiliśmy na Borussię Dortmund, a to zespół, na który trzeba zawsze uważać. Jednak mecz na Old Trafford przyniósł pewne zwycięstwo:

Rewanż rozpoczął się jednak fatalnie, gdyż już w 15 minucie wyleciał z boiska Darmian. Na dodatek w doliczonym czasie gry, w pierwszej połowie, straciliśmy gola po samobójczym trafieniu de Vrija. Zacząłem się denerwować.

Niepotrzebnie!

Doskonale usposobieni Zlatan i Juan Mata, byli w stanie zapewnić nam wygraną!

Finał! A tam... Manchester City!

Derby Manchesteru w finale Ligi Europy! To jest coś!

Nie będę sie rozpisywał - bohaterem został Anthony Martial oraz asystujący mu dwukrotnie Zlatan Ibrahimović!

Co ciekawe od 54 minuty graliśmy w dziesiątkę (czerwień dla Maty), a w 84 Ibra spartaczył karnego. Nic to! Ten dzień należał do czerwonej części Manchesteru!

PODSUMOWANIE

Jeżeli chodzi o samą grę - jest fantastycznie! FM2017 jest najlepszy z całej serii! Miał natomiast rację Karten, że gra wcale nie jest trudniejsza niż w poprzednich wersjach. Dodam, że tę karierę rozgrywałem jeszcze przed łatką 17.3.0

Jest jak zawsze - czyli sukcesy lub porażki zależą od materiału ludzkiego. Masz dobrych piłkarzy i umiesz utrzymywać dobrą atmosferę oraz rotować składem - wygrywasz. Nie umiesz albo masz słabych grajków - przegrywasz. Żadnej filozofii w tym nie ma. Oczywiście należy zadbać o odpowiedni trening, sztab, itd., ale to elementarz, więc nie będę się nad tym rozwodził.

Man Utd jest jednym z klubów topowych, więc prowadziło się go wspaniale. Utalentowani zawodnicy, sporo kasy na transfery (pierwsze okienko sobie "zamknąłem", jak zawsze), świetne obiekty treningowe. Nic tylko grać i wygrywać. Jestem zadowolony. Sukces w lidze podparty został sukcesem w Europie, a wpadki w krajowych pucharach nie sprawiły mi większej przykrości.

Klasą dla siebie był Ibra! Nie przepadam za nim, ale jego sportowej klasy nie można kwestionować! Super piłkarz! Wygrał wszystkie możliwe plebiscyty w Anglii, choć królem strzelców nie został:

Wkrótce opiszę sezon nr 2, który zakończy tę moją krótką przygodę.

Grali:

W tabeli kolejno: piłkarz, wiek, pozycja, cudzoziemcy, mecze (liga, Superpuchar Anglii, Puchar Anglii, Puchar Ligi, Liga Europy), suma rozegranych meczów i strzelonych goli.

Wiek zawodników w dniu: 31/12/2016.