Moja "jedenastka stulecia"!

Z pewnym zażenowaniem obejrzałem głosowanie Kamila Grosickiego, który w „jedenastce stulecia“ umieścił nie tylko siebie, ale również taką tragiczną postać, jak Tomasz Hajto. Zawodnika twardego, solidnego, ambitnego, ale przecież jego jedyny występ na ważnym turnieju to tragikomedia, zakończona ośmieszeniem przez Pedro Pauletę. Rozumiem, że osoby młodsze mogą nie pamiętać naszych drużyn z lat 1972-82, kiedy odnosiliśmy największe sukcesy. Lecz obecnie nie ma żadnego problemu z dotarciem do tych meczów (choćby za pośrednictwem portalu https://footballia.net/). Uważam, że w „jedenastce stulecia“ powinni znaleźć się zawodnicy, którzy rozsławili nasze piłkarstwo w świecie. A zatem zdobywcy złotego (1972) i srebrnego (1976) medalu igrzysk olimpijskich oraz gracze trzeciej drużyny świata zarówno z 1974, jak i 1982 roku. Od razu chcę zaznaczyć, że wyżej cenię ekipę Kazimierza Górskiego - prezentowała po prostu większą klasę i styl niż ta prowadzona przez Antoniego Piechniczka.

Wybrałem ustawienie 1-4-3-3; takie, jakie prezentowaliśmy w 1974.


Bramkarze

Brałem pod uwagę Jana Tomaszewskiego i Józefa Młynarczyka. Stawiam na „Tomka“, ponieważ gdyby nie „zatrzymał  Anglii“ na Wembley, w słynnym meczu eliminacji MŚ’74, nie byłoby tego wszystkiego, co się wydarzyło potem. A w finałach MŚ’74 Tomaszewski spisywał się fantastycznie, broniąc m.in. dwa rzuty karne!


Obrońcy

Na prawej obronie Antoni Szymanowski, który grywał również po lewej, a pod koniec kariery świetnie sobie radził w roli libero. Bardzo szybki, grający ofensywnie, ale i doskonały w destrukcji - nie zapominał, jakie są jego podstawowe obowiązki.

Na środku obrony bezwzględnie najlepsza para w historii polskiej piłki, czyli Jerzy Gorgoń - Władysław Żmuda. Jerzy Gorgoń, potężny, masywny, postrach napastników. Na dodatek potrafił również znakomicie strzelać z dystansu, vide: mecz z NRD podczas Igrzysk Olimpijskich’72.

Żmuda - czterokrotny uczestnik mistrzostw świata (jako jedyny polski piłkarz). Ideał środkowego obrońcy; spokojny, opanowany, znakomicie się ustawiający. Górski postawił na niego w 1974 kosztem Bulzackiego i na pewno nie żałował. Dwudziestolatek grał jak profesor.

Wreszcie lewa obrona. Brałem pod uwagę trzech zawodników - Zygmunta Anczoka, jednego z prekursorów nowoczesnych bocznych obrońców, Adama Musiała i - co może być zaskoczeniem - Michała Żewłakowa. Moim zdaniem jest to najsłabiej obsadzona pozycja. Wybieram Adama Musiała, który był twardy oraz nie pozbawiony zalet ofensywnych. Szkoda, że z powodu pozaboiskowych historii nie grał w reprezentacji dłużej.


Pomocnicy

Z uwagi na ogromny wybór, najbardziej poszkodowani będą Zygmunt Maszczyk i Waldemar Matysik. Pierwszy był liderem chorzowskiego Ruchu i pełnił tam rolę ofensywnego pomocnika. Natomiast w reprezentacji został... defensywnym pomocnikiem, na usługach Kasperczaka i Deyny. Rolę swoją wypełniał doskonale, dlatego czapki z głów przed piłkarzem, który potrafił tak diametralnie zmienić skórę! Z kolei gdyby nie Matysik, chyba najlepszy „defpom“ w historii naszej piłki, nie byłoby medalu w Hiszpanii.
 

Napastnicy

Przy całym szacunku i sympatii dla Roberta Lewandowskiego, moim zdaniem nie zasługuje on, by znaleźć się w „jedenastce stulecia“. Skoro nie ma w niej miejsca dla Roberta Godochy (medalista olimpijski i medalista mistrzostw świata!) czy Ernesta Wilimowskiego (cztery gole strzelone Brazylii na MŚ’38 plus niewiarygodne wyczyny ligowe), to... Sami rozumiecie. Po prostu „Lewy“ nie osiągnął z drużyną narodową żadnego sukcesu na wielkiej imprezie, a to powinno być głównym miernikiem wyboru. Więcej - do tej pory na imprezach typu Mistrzostwa Europy i Mistrzostwa Świata strzelił tylko dwa gole! To zdecydowanie za mało, aby znaleźć się w „jedenastce stulecia“.

Kogo z wielkich napastników jeszcze pominąłem? Gerard Cieślik, Ernest Pol, Lucjan Brychczy (brak spektakularnych sukcesów w reprezentacji). Kazimierz Kmiecik i Włodzimierz Smolarek (za duża konkurencja). Kogo wybrałem? Oto „wielka trójka“! Najwspanialsi!

Grzegorz Lato, prawoskrzydłowy. Dwukrotny medalista MŚ, dwukrotny medalista olimpijski. Król strzelców MŚ’74. Zawodnik, który zawsze na boisku dawał z siebie wszystko. Niesamowita szybkość i wydolność. Kandydat (obok Deyny i Bońka) do miana najlepszego zawodnika w całej historii polskiej piłki.

Włodzimierz Lubański. Chyba najlepszy środkowy napastnik, jaki narodził się w Polsce. Zaliczył debiut w reprezentacji jako szesnastoletni chłopak - okraszony oczywiście golem. Medalista IO, a potem wielki udział w awansie do MŚ’74. W meczu eliminacyjnym z Anglią (2:0) strzelił gola, a potem doznał urazu, który na kilka lat uniemożliwił mu grę w drużynie narodowej. Fenomen - szybki, zwrotny, skuteczny. Do momentu fatalnej kontuzji - kapitan i najbardziej rozpoznawalny nasz zawodnik za granicą.

Andrzej Szarmach. Skorzystał na nieszczęściu Lubańskiego i zastąpił go w roli środkowego napastnika na MŚ’74. Efekt? 5 goli i dzielony z Neeskensem tytuł “wicekróla strzelców“. Szarmach, zwany „Diabłem“, zdobywał również gole w MŚ’78 i 82, z tej ostatniej imprezy przywiózł kolejny medal. Był również na IO’76, efekt: srebro i tytuł króla strzelców.

 

Podsumowanie - moja jedenastka stulecia:






Kliknij w poniższy baner i oddaj swój głos:

Zapraszam do prezentacji waszych "jedenastek" w komentarzach!