Ewolucja Gwiazd. Manolo Saint-Louis - kapiszon zamiast petardy, co poszło nie tak?

Była wiosna 2013, mój drugi sezon jako menedżera Valenciennes. Marzyłem, żeby szkółka "wyprodukowała" jakiegoś zawodnika, który mógłby w niedalekiej przyszłości wzmocnić pierwszy zespół. Bo kariera, jak wiecie, ma trudne zasady: mogę kontraktować tylko zawodników z pierwszą flagą francuską, za których nie trzeba płacić. Alternatywą są ewentualni wychowankowie. Jakże się więc ucieszyłem, kiedy już w sezonie 2012/13 ówczesny asystent, Denis Goavec, zaraportował pojawienie się wielkiego ponoć talentu. Pięć gwiazdek, jeśli chodzi o potencjał!!!

Martwiła tylko mała determinacja, ale dzięki kolegom-menedżerom z tego portalu dowiedziałem się co zrobić, żeby się zwiększyła. Sekret jest prosty. Należy zawodnikowi przydzielić mentora z wysoką determinacją, najlepiej takiego, który gra na tej samej pozycji. Dowiedziałem się o tym późno, więc w końcówce sezonu 2012/13 oraz nastepnym, 2013/14, piłkarz rozwijał się swoim rytmem. Dopiero w momencie dołączenia do pierwszego zespołu, przed sezonem 2014/15 przydzielilem mu jako mentora Jose Saeza (determinacja - 16), a przez drugie pół Remi Gomisa (determinacja - 15). Efekt? W lipcu 2014 Saint-Louis wyglądał tak:

A po zakończeniu pierwszego sezonu w roli gracza pierwszej drużyny, tak:

Determinacja poszła w górę aż o sześć kresek! A nowy asystent, zatrudniony w klubie latem 2013 Willy Boessen, oceniał potencjał Saint-Louisa na cztery gwiazdki. Czyli wciąż wysoko. A jest to facet naprawdę znający się na rzeczy.

Tak wyglądał raport dotyczący Saint-Louisa po rozgrywkach 2014/15:

Saint-Louis zadebiutował w pierwszym zespole Valenciennes 29 października 2014 meczem z Montpellier (1:2) w 4. rundzie (1/8 finału) Pucharu Ligi. Miał 16 lat i 80 dni i był to ówczesny rekord "młodości" w naszym klubie.

Pierwszy sezon spędził głównie na podpatrywaniu doświadczonego Bodmera, grającego na pozycji nr 8. Zwykle zastępował tego świetnego rozgrywającego na kilkanaście ostatnich minut.

W drugim sezonie, 2015/16, status Saint-Louisa nie uległ zmianie. Wciąż pozostawał dublerem Bodmera ucząc się pilnie od starszego kolegi.

30 sierpnia 2015 był mecz z Le Havre, Saint-Louis wszedł jak zwykle za swojego mentora (70. minuta), a w 87 zdobył swojego pierwszego seniorskiego gola. Uczynił to pięknym strzalem z dystansu, co potem będzie jego znakiem firmowym. Miał 17 lat i 20 dni.

Po sezonie 2015/16 odszedł Mathieu Bodmer, a ja postanowiłem zaryzykować: głównym rozgrywającym zespołu został niespełna 19letni Manolo Saint-Louis.

Zawodnik, jak na swój wiek, spisał się przyzwoicie. 6 goli i 4 ligowe asysty.

Niestety, potem było już tylko gorzej. Okazało się, że "sufit" Saint-Louisa zawieszony jest niezbyt wysoko, a on nie ma albo ochoty, albo możliwości, żeby go przebijać głową i sięgać wyżej. Status zawodnika pierwszego wyboru utrzymał przez trzy sezony: 2016/17, 2017/18 i 2018/19. Niestety, jego "liczby" nie były okazałe:

Profil po zakończeniu 2018/19:

Raport y nie pozostawia wątplikwości: z Saint-Louisa nic wielkiego nie będzie. Ot, solidny rzemieślnik. Zadziwia mnie jedna kwestia w tym raporcie: "Boessen uważa, że Saint-Louis zatrzymał się w rozwoju, co spowodowane jest niedostatkiem doświadczenia meczowego". Jak to?! Przecież przez trzy ostatnie sezony grał w pierwszym składzie!

Oczywiście dostrzegam, że Saint-Louis lepiej niż na ósemce radziłby sobie na szóstce, ale tam dla niego nie było miejsca. Z taką walecznością (3)? To by się nie udało.

Latem 2019 przyszli m.in. Brunel i Niasse, co zapoczątkowało budowę "Wielkiego Valenciennes". Klubu, który zaczął zdobywać trofea i meldować się regularnie w najlepszej trójce Ligue 1. Saint-Louisa zastąpił na ósemce Niasse, były piłkarz francuskiej młodzieżówki, który "skończy" w przyszłości jako reprezentant Senegalu.

W roku 2022 Valenciennes wywalczyło pierwsze trofeum w swojej historii, Puchar Francji. Saint-Louis zagrał w czterech meczech w drodze po ten sukces i strzelił jednego gola. Bramka ta padła w meczu przeciwko amatorskiemu klubikowi Montrouge. Spotkanie o tyle ciekawe, że a/ było to rekordowo wysokie zwycięstwo, b/ sukces odnieśli dublerzy, c/ ośmioma golami podzieliło się ośmiu zawodników, w tym jeden samobójczy. Zadziwiająca jest też nota dla bramkarza gospodarzy: 0,1. Nigdy takiej nie widziałem! A Wy? Nasz bohater został uznany MVP tego spotkania.

Jednak zwycięski finał z Rennes Saint-Louis przesiedział na ławce rezerwowych.

Sezon 2022/23 to równia pochyła. Rozegrał zaledwie 5 spotkań, w tym tylko dwa od początku. 2 listopada 2022 złamał kość udową, co wykluczyło go z gry na pięć miesięcy i ostatecznie wyhamowało karierę.

Ciekawsze jest coś innego. Otóż Saint-Louis może sobie dopisać do kolekcji kolejne dwa trofea! Zagrał bowiem przez około 15 minut w zwycięskim meczu o Superpuchar Francji z PSG oraz zaliczył 57 minut w jednym z meczów w drodze po Puchar Ligi! Zakończył więc swą przygodę z Valenciennes z trzema trofeami na koncie: Pucharem Francji (2022), Superpucharem Francji (2022) i Pucharem Ligi (2023)! Pod koniec maja 2023 ten młody, bo ledwie 24letni zawodnik wyglądał tak:

Boessen "wycenia" go już tylko na 1,5 gwiazdki. Nie było sensu ciągnąć tego dalej i podjąłem decyzję o wystawieniu go na listę transferową.

Saint-Louis zagrał dla klubu w 217 meczach ligowych strzelając 17 goli i notując 10 asyst. Łącznie wystąpił w 272 oficjalnych spotkaniach strzelając 19 goli i notując 15 asyst.

Latem 2023 Saint-Louis zostal zakupiony przez Cartagenę, klub, który dopracował się statusu drużyny środka tabeli La Liga. Kosztował zaledwie 500 tysięcy euro. Niestety, poniósł tam klęskę. W lidze nie wystawiono go ani razu, zaliczył zaledwie dwie gry Pucharu Króla z ławki. To już koniec?

Tak się zastanawiam, co w tej karierze poszło nie tak? Bo przecież Saint-Louisa omijały kontuzje (nie licząc tej jednej, okropnej, pod koniec przygody z Valenciennes).

Poza tym już w wieku 16 lat był dublerem, wchodzącym bardzo często na boisko, a mając niespełna 19 został podstawowym zawodnikiem. I był nim trzy sezony! Nikt mi więc nie powie, że marnowałem jego potencjał! Przeciwnie, dawałem mu grać, postawiłem na niego. Co więc poszło nie tak? Moim zdaniem odpowiedź jest prosta: zabrakło mu potencjału, który został na początku mocno przeszacowany przez trenerów. Nie mieli racji! Saint-Louis wyrósł na bardzo przeciętnego grajka.