Manchester United Legends (ekstras). Finał Pucharu Anglii 2021/22

Postanowiłem w oddzielnych blogach pisać nieco szerzej o finałowych meczach, w których brał będzie udział mój zespół. Do finałów nie zaliczam spotkań o Superpuchar Anglii (Community Shield).

Wszystkie blogi serii traktującej o Manchester United Legends znajdziesz klikając w poniższy baner:

TŁO

Manchester United Legends w drodze do finału osiągnął następujące wyniki:

Nasz rywal, Manchester United:

Oba zespoły miały za sobą nieszczególny sezon. Moja ekipa zajęła dopiero siódme miejsce w lidze, a Manchester United - czwarte. W przypadku zwycięstwa mogliśmy sobie zapewnić nie tylko cenne trofeum, ale również udział w Lidze Europy. W przypadku porażki czekał nas w przyszłym sezonie występ w Lidze Konferencji, najmniej ważnych europejskich rozgrywkach.

Zarówno ja, jak i menedżer rywali - Roberto Martínez - mogliśmy skorzystać ze wszystkich zawodników.

Oto wyjściowe ustawienia obydwu zespołów.
 

Manchester United Legends:

Manchester United:

MECZ

Najbardziej dramatyczny finał w trzech pierwszych latach istnienia klubu!

Pierwsza połowa bez bramek z lekką przewagą The Legends. Na początku drugiej odsłony Thiago Almada wykonywał rzut wolny, Merih Demiral uderzył głową, a Peter Schmeichel instynktownie obronił. Niestety, Bryan Robson tak nieszczęśliwie wybił piłkę, że trafiła ona pod nogi Victora Lindelöfa, który skierował ją do siatki.

Od tamtej chwili robiliśmy wszystko, by wyrównać, lecz rywale nie pozwalali na wiele i brakowało klarownych sytuacji. W 88. minucie wydawało się, że nastąpił koniec - Bryan Robson musiał opuścić boisko z powodu kontuzji i zostaliśmy w dziesiątkę....

Do końca pozostawały sekundy, była czwarta, ostatnia minuta doliczonego czasu gry. De Gea zagrał krótko do Lindelöfa, który chciał wyprowadzić piłkę. Doskoczył Brian McClair, odebrał mu ją, nastąpił krótki rajd i celny strzał!

1:1 i wyskoczyłem z radości niemal pod sufit!!!

Dogrywka!
 

W doliczonym czasie gry można było przeprowadzić czwartą zmianę, więc wpuściłem na plac gry Neila Webba i znów graliśmy 11 na 11.

Zdobyty w ostatnich sekundach gol i wejście Webba tak podniosły zespół na duchu, że w 92. minucie objęliśmy prowadzenie! Atak pozycyjny, wymiana podań między Webbem i Olsenem, podanie na lewą stronę do nie pokrytego Lee Sharpe’a (koszmarne zachowanie Danilo), piękny, mocny strzał i 2:1!!!

Prowadzenie utrzymaliśmy aż do 110. minuty. Stały fragment gry, Greenwood centruje z wolnego w nasze pole karne, a tam Danilo myli czujność naszych obrońców i trafia na 2:2.

W ostatnich sekundach dogrywki raz jeszcze bohaterem Danilo, tym razem negatywnym. Otrzymuje drugą żółtą kartkę i wylatuje z boiska.

Mecz nie kończy się dla nas, niestety, happy endem. W konkursie jedenastek mylą się Jesper Olsen (który nie trafia w bramkę) oraz Gordon Strachan (jego strzał broni De Gea). Natomiast wśród zawodników Man Utd zawiódł tylko Nicolò Zaniolo, którego uderzenie sparował Peter Schmeichel.

Bramki:

0:1 Victor Lindelöf 49 (bez asysty, błąd Robsona)
1:1 Brian McClair 90+4 (bez asysty, błąd Lindelöfa)
2:1 Lee Sharpe 92 (asysta: Olsen)
2:2 Danilo 110 (asysta: Greenwood)

konkurs rzutów karnych:

0:1 Viktor Fischer, 0:1 Jesper Olsen (aut)
0:1 Nicolò Zaniolo (obronił Peter Schmeichel), 1:1 Brian McClair
1:2 Edson Álvarez, 2:2 Steve Bruce
2:3 Dominik Szoboszlai, 3:3 Mark Hughes
3:4 Victor Lindelöf, 3:4 Gordon Strachan (obronił David de Gea)

POKŁOSIE

To był nasz drugi finał PA w krótkiej, trzyletniej historii istnienia klubu. Po zwycięstwie w 2020 roku tym razem poznaliśmy gorycz przegranej. Z kolei dla Manchesteru United było to pierwsze trofeum w moim świecie gry.