Kariera#2. Sezon#1. Celtic Glasgow. The Bhoys po europejskie trofeum.

Po długiej przygodzie z polską i niemiecką piłką (Arka, Piast i Koeln) postanowiłem pobawić się w zdobywanie trofeów z szkocką ekipą Celtic Glasgow. Wiadomo, w kraju będziemy mieć tylko jednego poważnego przeciwnika i wielkie Old Firm Derby z Rangers F.C. Pozostali krajowi rywale to ogórki których koniecznie trzeba będzie ogrywać by sięgać po tytuły. Z jednej więc strony o zwycięstwa w kraju nie powinno być trudno, z drugiej jednak nie można sobie pozwolić na żadne wpadki bo każda strata punktów grozi oddaniem mistrzostwa odwiecznemu rywalowi.

Prawdziwe wyzwanie czeka na mnie w europejskich pucharach gdzie w przeciągu 3-4 lat chciałbym zrobić jakiś dobry wynik. Zapewne co roku czeka nas gra w LM gdzie w grupie obowiązkiem będzie trzecie miejsce i gra w Lidze Europy na wiosnę.

Tradycyjnie nie robię sobie jakiś większych utrudnień. Zatrudniam tylko zawodników którzy przejdą przez sito zespołu scoutów oraz zadbam o jak największą liczbę zawodników w wysp brytyjskich kadrze.

KADRA

Przed swoim premierowym sezonem kadra była bardzo szeroka. Na każdej pozycji miałem co najmniej dwóch w miarę równorzędnych zawodników. A już na środku pomocy i w ataku dostępnych zawodników jest za dużo. Co ciekawe, w kadrze mam aż czterech zawodników z kraju kwitnącej wiśni i wszyscy trafili tutaj przed tym sezonem!

W zimowym okienku transferowym sprzedałem trzech niezadowolonych zawodników: James Forrest (Burnley 3,5 mln Euro), Giorgos Giakoumakis (Midtylland 4 mln) oraz Yosuke Ideguchi (Las Palmas 500 tyś) dzięki czemu miałem środki na dwóch nowych zawodników: Ryan Fraser (Newcastle 7,75 mln) , wychowanek Aberdeen może grać na obu skrzydłach oraz Sean Longstaff (Newcastle 1,7 mln) który może grać na każdej pozycji na środku pomocy.  

KRAJOWE PUCHARY

W Szkocji gra się dwa krajowe puchary. Mniej prestiżowy to odpowiednik angielskiego Pucharu Ligi nazywany tutaj Premier Sport Cup. Bez problemów przeszliśmy trzy rundy by w finale rozgromić Hibernian 5-1. Zdobycie tego drugiego co do ważności pucharu w Szkocji ułatwiło nam niespodziewane odpadnięcie Rangersów z naszym finałowym rywalem już na samym początku rywalizacji.

Puchar Szkocji z kolei ma za bardzo długą tradycję i cieszy się dużym prestiżem. Pierwszy finał tych rozgrywek rozegrano w 1874 roku a zwycięzca otrzymuje najstarsze na świecie trofeum wytworzone w 1885 roku!

Tutaj podobnie jak w Premier Sport Cup bez spiny doszliśmy do finału. A że tym razem również Rangersi nie potknęli się wcześniej mieliśmy finał marzeń.

Niestety przez kontuzje (Ryan Fraser, Josip Juranovic) oraz wyjazd na reprezentacje (Cameron Carter-Vickers) nie mogłem skorzystać z trzech podstawowych, a w przypadku Chorwata i Amerykanina wręcz kluczowych zawodników. Mecz był godny swojej rangi. Do 60 minuty mimo że do przerwy przegrywaliśmy 0-1 kontrolowaliśmy wydarzenia na boisku. Kyogo Furuhashi w kwadrans po przerwie wyprowadził nas na prowadzenie i chyba uśpił czujność. Rangersi szybko wyrównali, do 90 minuty nas cisnęli ale w regulaminowym czasie gol już nie padł. Choć nie do końca. W 91 minucie rewelacyjny dwudziestolatek Liel Abada strzelił bramkę po której aż podskoczyłem z radości, niestety sędzia odgwizdał spalonego. W dogrywce to my strzeliliśmy decydującego gola. Uczynił to środkowy obrońca Carl Starfelt, niestety do własnej bramki… 

LIGA

Pierwsza rzeczą którą zrobiłem zerkając w terminarz na początku sezonu było zaznaczenie w nim derbowych meczów z ekipą Rangers. Moje pierwsze Old Firm Derby miały miejsce już w czwartej kolejce na Celtic Park i skończyły się dla gości ciężkim laniem.

Fantastyczny występ japońskiego napastnika Kyogo Furuhashi okazał się dobrą prognozą na resztę sezonu. Chłopak „w cuglach” zdobył tytuł króla strzelców szkockiej Premiership (25 bramek w 36 występach) a my mistrzostwo Szkocji. Na pierwszym miejscu byliśmy od pierwszej do ostatniej kolejki tylko trzykrotnie pozwalając  zbliżyć się Rangersom na kilka punktów. Niemniej kilka razy zlekceważyliśmy rywali stąd parę dziwnych porażek. Za to dla naszych największych rywali zza miedzy nie mieliśmy litości. 4-0, 3-1, 5-0 (dwie czerwone kartki dla Rangersów jeszcze w pierwszej połowie!) oraz 1-1 w rundzie finałowej.  

Liga jak już pisałem na wstępie jest słaba. Poza Rangersami reszta zespołów to ogórki które jednak w pojedynczym meczu potrafią stawić niespodziewany twardy opór. Liczyłem na bardziej wyrównaną walkę o mistrzostwo z ekipą „The Gers”, tym bardziej że w przedsezonowych prognozach to oni byli minialnym faworytem do mistrzostwa.

LIGA MISTRZÓW

Jako mistrz Szkocji mieliśmy zagwarantowany udział od razu w fazie pucharowej.

Od początku liczyłem na walkę o 3 miejsce z RB Salzburg. I tak się wszystko pięknie ułożyło że w ostatniej kolejce podejmowaliśmy ich na własnym stadionie a zwycięstwo dawało nam awans właśnie na trzecie miejsce i grę na wiosnę w Lidze Europy. Wcześniej po dobrym meczu potrafiliśmy pokonać w Glasgow Valencię 2-1 i wywieźliśmy na wielkim farcie sensacyjny remis 1-1 z Manchesteru. Również u siebie potrafiliśmy postawić się mocarzom z Anglii, przegraliśmy tylko 1-2. Oczywiście wszystkie bramki w dwumeczu z City strzelił dla rywali pewien młody Norweg. W ostatniej kolejce kibice wypełnili Celtic Park do ostatniego miejsca i przeżyli ciężki zawód. RB nie pozwolił nam nawet pierdnąć. Przez cały mecz nie oddaliśmy celnego strzału i zasłużenie przegraliśmy 0-2. Brak gry na wiosnę w europejskich pucharach to duży zawód.  W przyszłym sezonie musimy się koniecznie poprawić.

City do końca rozgrywek wygrali wszystkie mecze i pewnie sięgnęli po Puchar Mistrzów a w lidze zdobyli niebotyczne 98 punktów i o 19 punktów wyprzedził Liverpool. Haaland w FM-owej formie.

PODSUMOWANIE

Wystawiam sobie szkolną ocenę mocne 4. Liga zdominowana, krajowy puchar pocieszenia zdobyty, gra w finale Pucharu Szkocji gdzie przegraliśmy trochę pechowo. Tylko występ w Europie pozostawia niedosyt. W przyszłym sezonie będę już wobec siebie bardziej krytyczny. Zarząd widzi to podobnie bo wystawił mi cenę za całokształt 4+.

Z zawodników na najwyższe oceny zasłużyli: para środkowych obrońców Cameron Carter – Vickers i Stephen Welsh. Ofensywne boki obrony zapewnili dobry znajomy z Legii Josip Juranovic i młody Argentyńczyk Alexandro Bernabei. Na środku pomocy wyróżniali się ofensywnie usposobieni Aaron Mooy oraz Matt O’Riley. Na skrzydłach pewną pozycję i to tylko w drugiej połowie sezonu miał niesamowity młody Izraelczyk Liel Abada. Tylko w styczniu i lutym strzelił 10 bramek!. Dla mnie odkrycie sezonu. No i końcu w ataku brylował Kyogo Furuhashi strzelec 31 goli i autor 7 asyst.

Zawiedli obaj bramkarze oraz skrzydłowi po których spodziewałem się że zostaną gwiazdami zespołu. Tymczasem Jota miał tylko przebłyski a Sead Haksabanovic mimo wielu szans zagrał dobrze może z trzy razy… Przeciętnie poczynali sobie również zmiennicy podstawowych bocznych obrońców (a moja taktyka opiera się na grze bokami) oraz defensywnie nastawieni środkowi pomocnicy. Jota na papierze wygląda naprawdę dobrze dlatego liczę na dużo lepszy przyszły sezon w jego wykonaniu.

Z góry dziękuje za wszelkie komentarze. Wiem, część sądzi że gra ekipą Celtic to żadne wyzwanie jednak dla mnie FM jest między innymi dlatego tak wspaniały bo daje możliwość pogrania zarówno ambitnych i absorbujących karier jak i takich jak ta gdzie zamierzam dobrze i bezstresowo się pobawić.