Football Manager 2020, Rozgrywka Mistrzów 6, Kariera nr 1. Sezon nr 3 (Manchester United Football Club)- Suma szczęścia

Nie poddawaj się, gramy do samego końca. To nie przypadek. To część wizerunku drużyny. 

~ sir Alex Ferguson   

Standardowy wstęp: 

Ktoś mógłby napisać, że granie Manchesterem United to pójście na skróty, budżet kosmiczny, obiekty niesamowite, a i piłkarze całkiem nieźli wystarczy tylko wydać kilka milionów by mieć mistrzowski skład. A jednak sprawa nie jest taka prosta co pokazuje nawet obecna sytuacja United czy to w lidze czy w pucharach. Od odejścia sir Alexa Fergusona gra i wyniki United są hmm... niesatysfakcjonujące dla fanów Czerwonych Diabłów. Setki milionów wydane na zawodników pozwoliły osiągnąć takie sukcesy jak 2 miejsce w lidze ze sporą stratą do City czy jednorazowe wygranie Ligi Europy by w następnym sezonie w zbłaźnić się w dwumeczu z Sevillą w Lidze Mistrzów. Taktyka wydawania pieniędzy się nie sprawdziła, a więc podjąłem decyzję do powrotu do korzeni, do tego co przez 27 lat w klubie wypracował sir Alex Ferguson, czyli stawianie na młodzież. Jakie są więc ograniczenia postawione przeze mnie w tej karierze?    

-Zespół musi opierać się na wychowankach United   

-Nie mogę przekroczyć jednorazowo 46mln funtów kwoty transferowej za jednego zawodnika (najwyższy transfer Fergusona, tyle zapłacił za Rio Ferdinanda w sezonie 02/03)   

-Nie wydam więcej niż 60mln w trakcie całego sezonu na transfery, a maksymalna liczba sprowadzonych zawodników za gotówkę to 3, zawodnicy sprowadzeni za darmo nie liczą się do limitu. Dlaczego tylko 3 i 60 milionów limitu? Jest to kaganiec dla mnie przed sprowadzaniem dużej ilości zawodników z Ameryki Południowej i Afryki. 

-Do 2028 roku (150 lecie klubu z Old Trafford) 75% zawodników muszą stanowić Brytyjczycy lub zawodnicy z drugim obywatelstwem, którego z krajów Wysp Brytyjskich, a wyjściowej jedenastce musi być ich przynajmniej 8, przy czym będę dążył do tego by wszyscy zawodnicy pierwszej jedenastki byli wychowankami.   

-Kariera skończy się wraz z turniejem lub po 26 sezonach w grze lub wraz z wyrównaniem liczby trofeów zdobytych przez sir Alexa Fergusona (13x mistrz Anglii w tym 2x przez 3 lata z rzędu, 5x FACup, 2x Liga Mistrzów, 4x Puchar Ligi, 10x Tarcza Wspólnoty, 1x Superpuchar i 1x Klubowe Mistrzostwo Świata) nic jednak nie stoi na przeszkodzie by zdobyć więcej trofeów.   

-O takich rzeczach jak brak edytorów, GenScoutów czy taktyk z neta nie chcę wspominać.   

Organizacyjnie jeszcze dodam, że wszystko co cyjanowe w tekście to odnośniki do screenów, klipów i ogólnie linki, które otwierają się w nowej karcie, by nie pakować wszystkiego w bloga i tworzyć z niego 30 min przewijarkę. 

2 sezony dominacji Liverpoolu, 2 sezony, w których moi zawodnicy nie mieli wystarczająco chłodnej głowy by utrzymać formę w końcówce sezonu. Przegraliśmy finał Pucharu Anglii z Arsenalem w pierwszym sezonie, przegraliśmy dwukrotnie ligę na finiszu z Liverpoolem i dołożyliśmy porażkę z nimi w finale Ligi Mistrzów, ale ten sezon miał być inny. 

Zacznę może od zaskoczenia, otóż nie wiedziałem, że zmieniły się zasady klubowych Mistrzostw Świata więc poprzedniego bloga zakończyłem przed nimi nieświadomy, że będę je grać!  

Czerwiec-Lipiec 

W Grupie wylądowaliśmy z America CF i Boca Juniors, o ile pierwszy mecz z Amreicą to było pierwsze rozegranie chłopaków po krótkich wakacjach i remis (1:1) zasiał drobne ziarno niepewności czy i tym razem nie przegramy w jakiś głupi sposób tak mecz z Boca wygraliśmy pewnie (4:0) i zameldowaliśmy się w play-offach. Już na starcie mecz, który mógłby być finałem, czyli ponowne spotkanie z Barceloną, która pałała rządzą zemsty za odpadnięcie z nami w półfinale Ligi Mistrzów kilka tygodni wcześniej i cóż za zdziwienie w regulaminowym czasie gry remis 1:1. Po raz drugi już na początku dogrywki wybrałem już wykonawców rzutów karnych jednak nie dane było im te karne wykonywać. W 118 minucie dogrywki wprowadzony specjalnie na nią Luke Shaw po świetnym podaniu od Hannibala Mejbriego mocnym strzałem ze skraju pola karnego pokonuje Ter Stegena. 2:1 gramy w półfinale, czyli w najgorszym wypadku zagramy o brązowy medal. I zapewne o ten brązowy medal byśmy grali, gdyby nie niespodzianka, którą sprawiło Corinthians wygrywając po karnych w drugim ćwierćfinale z Liverpoolem. No kuźwa nawet Brazylijczycy potrafią pokonać Liverpool w meczu o stawkę, a moje chłopaki miały z tym problem. W półfinale Corinthians musiało jednak uznać naszą wyższość i przyjąć na klatę aż 6 bramek! Świetnym klasycznym hattrickiem w pierwszej połowie popisał się Rashford. 

W finale na stadionie Guangdong Olympic Sports Centre czekał nas Juventus. I mógłbym się rozpisać o tym spotkaniu, gdyby coś się w nim wydarzyło. Już w 4 minucie po rzucie rożnym bramkę głową strzela Rashford i to to jest koniec meczu, przez pozostałe 86 minut grając na rozszerzonych skrótach pojawiła się JEDNA sytuacja i to jeszcze nie bramkowa tylko faul na Longstafie po którym musiał zejść z boiska. Nic nie pomógł Juventusowi ani Dybala ani Cristiano Ronaldo, do którego jeszcze w tym blogu wrócimy.  

Nie mniej pierwszy sukces za nami, zostajemy Klubowymi Mistrzami Świata, a ja zdobywam tytuł już na początku 3 sezonu, dla porównania sir Alex Ferguson pierwsze trofeum z United zdobył pod koniec 4 sezonu i był to Puchar Anglii.  

W tak zwanym międzyczasie wypożyczyłem większośc zawodników która nie łapała się do podstawowej jedenastki w tym m.in. Tahitha Chonga, Daniela Jamesa, Angela Gomesa czy Longstafa. Za 30 mln funtów do Crystal Palace odszedł Scott McTominay który próbował wywołać bunt w szatni gdyż uważał, że gra za mało, a takich krnąbrnych zawodników w składzie nie potrzebuję choćby byli wychowankami.

W letnim oknie do mojego zespołu dołączyło tylko dwóch zawodników: 

18 latek Luca Selva z Napoli, świetnie rokujący obrońca przyszedł za ekwiwalent wyszkolenia (ok. 1mln funtów). Warto dodać, że młody Luca jest reprezentantem... San Marino! 

Drugi to natomiast świetnie znany kibicom z Old Trafford i legendarny wręcz Wayne Rooney, przyszedł za darmo jako piłkarz/asystent u18 i cały sezon spędził w rezerwach by następnie zostać asystentem na pełen etat. 

Sierpień 

Zaczynamy wyjazdowym meczem z Burnley. Można powiedzieć nic trudnego, chłopaki są w formie niesieni sukcesem na KMŚ. Otóż nic bardziej mylnego. 0:1 tak kończymy pierwszy mecz w lidze, a chłopaki poza trafianiem w Nicka Popa nic nie potrafili z tym wynikiem zrobić. 

Całe szczęście pozostałe trzy sierpniowe mecze wygrywamy pewnie w tym 1:0 na wyjeździe z Arsenalem 

Wrzesień 

Początek września to pogrom na Bournemoth aż 6:0, następnie skromne zwycięstwo w Lidze Mistrzów nad Atalantą, Newcastle 3:0, rezerwy pokonują Brentford 2:0 w Carabao Cup, Everton nie stawia oporu na Goodison Parki i na koniec mecz z Besiktasem zakończony popisem Masona Greenwooda w wygranym 4:0 spotkaniu. 

Październik 

Druga porażka w sezonie tym razem na Stanford Bridge z Chelsea, niesamowity mecz Mateo Kovacica który w środku pola robił co chciał. 

Następny mecz w lidze to remis 0:0 Liverpoolem, mnóstwo okazji zmarnownaych po obu stronach, jednak największej szansy nie wykorzystał sprowadzony prze Jurgena Kloppa latem Harry Kane (56 milionów funtów!) który z 5 metrów nie trafia na pustą bramkę oraz Marcus, który po raz pierwszy od kiedy moja pamięć sięga zmarnował rzut karny.

W Carabao zaś rezerwy muszą uznać wyższość Birmingham i po karnych kończymy swoją przygodę już w 4 rundzie. 

Listopad 

Listopad zaczynamy rewanżowym spotkaniem w Lidze Mistrzów z CSKA. 0: 3  tragiczna gra w obronie zgrała się z kompetnym brakiem skuteczności w ataku. 

Chłopaki jednak wzięli się w garść i na mecz z Manchesterem City na Old Trafford wyszli nakręceni. Skromne 1:0 ale spokojnie mogło być więcej gdyby znowu nie zawiodła skuteczność pod bramką Edersona. 

Na koniec miesiąca jeszcze spotkanie z Tottenhamem Carlo Ancelottiego. Do przerwy 1:1 po bramkach Pogby i Dele Alliego i do 80 minuty niemal pewny był podział punktów na Old Trafford jednak ostatnie 10 minut to prawdziwa piłkarska uczta: najpierw wprowadzony 10 minut wcześniej Aliou Traore posyła piękny przerzut na drugą stronę boiska do Marcusa Edwardsa, a ten z pierwszej piłki ładuje piłkę koło bliższego słupka. 2:1. Tuż po wznowieniu gry sytuacji sam na sam nie wykorzystał Lautaro Marinez. W 85 minucie faul przy lini bocznej Winksa na Traore mniej więcej na 25 metrze przed bramką Totków, do rzutu wolnego podchodzi Bruno Fernandes i posyła wysoko zawieszoną piłkę do źle krytego Axela Tuanzebe, a ten głową pokonuje Handanovicia. 3:1. Już w doliczonym czasie gry wrzut z autu wykonuje Wan-Bissaka, piłkę przyjmuje Edwards i łamie jedno z piłkarskich przykazań, zagrywa piłkę w poprzek boiska. Piłkę przejmuje Alli dogrywa do Martineza, a ten już nie popełnia błędu i mamy 3:2. 

Grudzień 

Po raz trzeci zaczynamy miesiąc porażką, po raz trzeci wyjazdową, a naszym pogromcą zostaje Wolverhampton. Aktualny bilans z Wilkami to 3 zwycięstwa, 3 porażki i w bramkach 9-9. Nie potrafimy zdobyć Molineux od mojego objęcia United. 

Reszta miesiąca bez większych zaskoczeń, aż do spotkania z Liverpoolem 28 grudnia. Od początku sezonu idziemy z The Reds łeb w łeb, różnica między nami to 1-2 punkty, gdzie do końca początku grudnia to Liverpool zajmował 1 pozycję, lecz w momencie rozgrywania meczu na Anfield to my zajmowaliśmy 1 miejsce. Postanowiłem więc zabić ten mecz, i to tak, że Jose Mourinhio by się nie powstydził. Jednak nie zależało mi na remisie, a na wywiezieniu 3 punktów więc na początku grałem z nimi w otwarte karty. Przyniosło to efekt tuż przed przerwą. Fabinhio fauluje Martiala na skraju szesnastki, rzut wolny wykonuje Bruno, a głową na 1:0 piłkę do siatki kieruje Greenwood. Od tego momentu nie zaparkowaliśmy autobusu, a cholerny tankowiec TT Mont.  

Styczeń 

Na początku stycznia moje rezerwy rozbiły Grimsby 8:1 w 3 rundzie pucharu Anglii, jednak moją głowę zaprzątało coś innego. Tuż przed meczem otrzymałem telefon od byłego zawodnika United, który nie miał ochoty przedłużać kontraktu ze swoim obecnym klubem i chętnie wróciłby na Old Trafford. Wstępnie porozumieliśmy się, że kontrakt będzie obowiązywał od początku następnego sezonu, jednak po konsultacji ze swoim “drugim” sztabem uznaliśmy, że 5,5mln funtów wykupu za takiego zawodnika to rabunek pomimo jego wieku. Proszę państwa na Old Trafford wraca Cristiano Ronaldo! 

Czy warto było ściągać 37 latka, który zarabiać ma najwięcej w zespole (25mln funtów za sezon) na roczny kontrakt? Trzy następne mecze to Nottingham Forest, Everton i Chelsea. Kolejno 4:0, 3:0 i 2:1. 4 bramki Ronaldo i 3 asysty. Z Nottingham wszedł na ostatnie 15 minut i między 89 a 92 minutą strzelił 2 bramki. Z Evertonem zaliczył 3 asysty, a z Chelsea wygrał nam mecz zdobywając obie bramki. Wydaje mi się, że to nie jest zły transfer, szczególnie jeśli spojrzymy dalej. 

Luty 

Zaczynamy powtórzonym spotkaniem w ramach Pucharu Anglii z Brenford, skład dalej głównie oparty na juniorach z dwoma wyjątkami. Na szpicy zagrał Ronaldo, a za nim Rooney. Od tak zamarzyło mi się, że choć jeden mecz o stawkę zagrali jak za najlepszych lat tego duetu. Mecz kończymy wynikiem 5:2, a asystę przy bramce CR7 zaliczył Roo.  

Kolejny ważny mecz to dopiero Benfica w ramach 1/8 Ligi Mistrzów i jakież było moje zdziwienie, gdy mecz na Estadio da Luz zakończył się zwycięstwem gospodarzy 1:0. Był to genialny mecz w wykonaniu pary Pogba-Fernandes gdzie ten drugi zdobył MVP, jednak zagraliśmy tak tragicznie w ataku, że ani wprowadzeni po przerwie Ronaldo i Greenwood nic nie zmienili. 

Marzec 

Marzec to mało spotkań ligowych, rezerwy pokonują Portsmouth w Pucharze Anglii, następnie gromimy Watford 4:0 i Wolves 5:0, i pora na rewanż z Benficą. 

Wygrana dopiero w dogrywce, ale powiniśmy skończyć to po pierwszej połowie, znowu odzywa się okresowy brak skuteczności. Po tym popisie Bruno przyszła pora na kolejne spotkanie w ramach Pucharu Anglii tym razem ćwierćfinał z Chelsea. Dalej stawiam bardziej na juniorów choć na tym etapie nie stanowili już całej wyjściowej 11, a tylko połowę składu. Nie mniej poradzili sobie całkiem sprawnie i w półfinale zagramy z Arsenalem. 

Kwiecień

Na tym etapie mój zespół zawsze łapał zadyszkę, a dodatkowo przez remis z West Brom na koniec stycznia straciliśmy fotel lidera i znowu musieliśmy gonić Liverpool, który miał 2 punkty przewagi nad nami. 

Na pierwszy ogień Tottenham, mecz bez historii, tak grającego Rashforda prosiłbym już zawsze, rozgrywał, dryblował i strzelał bramki jakby miał na nazwisko Charlton.

Następnie dwa spotkania z Borussią Dortmund w Lidze Mistrzów oba wygrane 3:0

I przyszła pora na rollercoaster w półfinale Pucharu Anglii z Arsenalem. Ja dalej stawiałem na rezerwy, które w tym meczu dostały cały pierwszy skład, a etatowcy usiedli na ławce.  

W pierwszej połowie obie drużyny wymieniały ciosy, jednak w ciągu pierwszej godziny gry nikt nie potrafił postawić kropki nad i. I wtedy w ciągu 3 minut dwa celne ciosy wyprowadza Arsenal, najpierw w 65 minuce Zouma po rzucie rożnym wyprowadza Kanonierów na prowadzenie, a w 68 De Arrascaeta podwyższa je do dwóch bramek. Zostało ostanie 10 minut regulaminowego czasu gry, gdy Rashford dostaje wrzutkę od Mejbriego i strzela bramkę kontaktową. Zaczynamy doliczone 5 minut i już w 91, po rzucie rożnym zamieszanie wykorzystuje Ronaldo wyrównując stan meczu. Zaczynamy dogrywkę, a ja rzucam wszystko co mam do ataku, nie pozwolę sobie znowu dać się wyeliminować Arsenalowi z krajowych pucharów. Dogrywka jednak nie chce przynieść rozstrzygnięcia i w momencie, kiedy zacząłem wybierać wykonawców jedenastek dośrodkowanie na 16 metr od Luka Shawa dostaje Hannibal Mejbri i z pierwszej piłki ładuje w samo okienko bramki Pavlenki. W finale spotkamy się z City. 

Następny mecz z Arsenalem graliśmy tydzień później w lidze, tu już bez większych problemów pokonujemy ich 2:0. 

A sprawdzian miał przyjść 2 dni później w półfinale Ligi Mistrzów z Liverpoolem. Musieliśmy się zrewanżować za zeszłoroczną porażkę w finale LM, tym bardziej, że następny mecz ligowy z Fulham dawał nam Mistrzostwo Anglii i zrzucenie Liverpoolu z ich pieprzonej grzędy, na której zasiedzieli się już dwa sezony. 

Najpierw jednak Liga Mistrzów. Mecz zaczęliśmy źle, już w 17 minucie na prowadzenie wychodzi The Reds po trafieniu Kane’a, ich radośc nie trwała jednak długo tuż przed przerwą do remisu doprowadza Rashford po asyście Ronaldo. I tak mógłby się ten mecz skończyć, gdyby nie doliczony czas gry. Po naszym rzucie rożnym Liverpool przeprowadza kontrę prawą stroną boiska, za Joe Gomezem biegnie Martial i udaje mu się przejąć piłkę, wycofuje ją do bramkarza, przebiega CAŁE boisko z powrotem na swoją pozycję, dostaje długie podanie od Davida, wbiega w pole karne i na milimetry podaje do Marcusa Rashforda. Wygrywamy pierwszy mecz na Anfield, pozostaje nie skopać nic na Old Trafford i po raz drugi zameldujemy się w finale LM.

W następnym meczu ligowym z Fulham zapewniamy sobie Mistrzostwo Anglii. Mamy to, w trzecim sezonie prowadzenia United w końcu nie popełniamy fuck up’u i tym razem to my wykorzystujemy potknięcia Liverpoolu na finiszu rozgrywek. Wystarczy powiedzieć, że od połowy kwietnia do początku maja w trzech spotkaniach ligowych zdobyli tylko 2 punkty, przy naszym komplecie punktów. 

Maj 

Maj zaczynamy rewanżowym spotkaniem z Liverpoolem. I oficjalnie jest to najlepszy mecz jaki rozegraliśmy do tej pory pod moją wodzą, zagrało wszystko, a chłopaki po zdobyciu mistrzostwa postanowili jeszcze upokorzyć Liverpool na Old Trafford. Pierwsza bramka pada w 35 minucie po rajdzie Martiala, piłka rykoszetuje i pada pod nogi Rashforda który wyprowadza nas na prowadznie. 4 minuty później pięknym podaniem nad całą linią pomocy i obrony popisuje się Pogba, do piłki dopada Martial i strzał był tylko formalnością. Tuz przed przerwą po dośrodkowanu Trenta Alexandra-Arnolda honorowego gola strzela Mane. 

W drugiej połowie nie daliśmy im już dojść do słowa, najpierw rzut wolny z 30 metra wykonuje Ronaldo, wrzutka niecelna, ale wybicie obrońców Live jeszcze gorsze, piłkę pod nogi dostaje Martial, przerzuca ją na wolne pole do Ronaldo, a ten ze skraju pola karnego strzela na dalszy słupek. 3:1. 

64 minuta, piłkę do Maguiera zagrywa De Gea, Harry podaje do Wan-Bissaki ten przebiega po skrzydle całe boisko i dogrywa do Rashforda. 4:1 dopełniamy zemsty na piłkarzach Jurgena Kloppa. 

W finale spotkamy się z PSG. Jednak nim finał Ligi Mistrzów to zostały nam 3 mecze w lidze i finał Pucharu Anglii. 

W lidze grali już rezerwowi i juniorzy. Wygrana z Newcastle, remis z City które od połowy marca nie ma menadżera i wysoka porażka z Wisienkami nic już nie zmienia i świętujemy odebranie pucharu i medali za wygranie Ligi. 

Finał Pucharu Anglli wygrywamy bez większych przeszkód, City jest w dołku, czeka na nowego trenera i świętujemy zdobycie trzeciego trofeum w tym sezonie. 

Oto i on, drugi finał Ligi Mistrzów. Stadion München, 64 lata po katastrofie w Monachium w której zginęło 29 osób związanych z Manchesterem United. Naszym obowiązkiem jest wygrać.

Ogólnie o meczu można powiedzieć, że był wyrównany i obie drużyny zasłużyły by się w nim znaleźć jak i go wygrać. Mnie jednak nie zależało na kurtuazji, ja chciałem go wygrać za wszelką cenę.  

W 24 minucie Greenwood dogrywa do Ronaldo, ten głową zgrywa do Rashforda. Strzał Marcusa odbija się od słupka i nie wpada do bramki, jednak ten zdąrzył przez próbującym wybić piłkę Marquinhiosem i prowadzimy 1:0. Mecz obfitował w akcje bramkowe, jednak zarówno De Gea jak i Navas pokazywali się z jak najlepszej strony. Ten drugi skapitulował po raz drugi po rzucie rożnym wykonywanym przez Fernandesa. Laporte źle pokrył Tuanzebe i prowadziliśmy już 2:0.  

Honorową bramkę w 87 minucie strzela Bentancur po błędzie obrony, która źle wybiła piłkę. 

Trzeci sezon kończymy z czterema pucharami: 

Klubowe Mistrzostwo Świata 2021 

Mistrzostwo Anglii 2022 

Puchar Anglii 2022 

Liga Mistrzów 2022 

Można by powiedzieć, że ten sezon wygrał się niemalże sam, jednak osoby które razem ze mną śledziły go na Twitchu mogą przyznać, że ten sezon to suma zebranych nieszczęść w poprzednich sezonach przekształcona w jedno wielkie szczęście. Choćby mecze z Liverpoolem w lidze czy pierwszy mecz w LM, rewanżowy mecz z Benficą to również niesamowite szczęście bo chłopaki przez cały mecz pudłowali niemal wszystko. W lidze gdyby nie to, że tym razem The Reds nie wytrzymali ciśnienia to też mogło byc różnie i na pewno nie mielibyśmy przewagi 6 punktów. 

Na koniec garść statystyk 

Lista zawodników uszeregowana od najwyższej noty za sezon:

Najlepszy strzelec: Marcus Rashford (45 bramek)

Najlepszy asystent: Bruno Fernandes (19 asyst)

Najlepszy debiutant: Aliou Traore (ocena 6,9 za 11 spotkań, 2 bramki, 2 asysty)

Najlepszy zawodnik do 23 lat (min 10 spotkań): Hannibal Mejbri (18 spotkań w pierwszej jednastce, 23 razy wchodził z ławki, 5 bramek, 8 asyst)

Tak przedstawia się moja statystyka ligowa z zespołami z tak zwanego Big 6: 

Ten sezon

7 zwycięstw (Arsenal 1:0 i 2:0, Chelsea 2:1, Tottenham 3:2 i 3:1, City 1:0, Liverpool 1:0)  

2 remisy (Liverpool 0:0 i City 1:1) 

1 porażka (Chelsea 1:2) 

Łacznie:

17Z-6R-7P

Bilans bramek 15-7 (43-29)

A tak wygląda statystyka spotkań z największymi rywalami ze wszystkich rozegranych sezonów, czyli: 

Liverpool 2Z-3R-1P bramki 5-4 

Manchester City 2Z-2R-2P 6-7

Rozwój wychowanków:

Łukasz Bejger

Tahith Chong

James Garner

Angel Gomez

Mason Greenwood

Ethan Laird

Hannibal Mejbri

Marcus Rashford

Aliou Traore

Axel Tuanzebe

Brandon Williams

Pozostały 23 sezony by przywrócić chwałę zespołowi z Old Trafford.  

A jeśli chcielibyście śledzić poczynania Czerwonych Diabłów pod moją wodzą na bieżąco to zapraszam na mój kanał na Twitchu gdzie staram się regularnie grać ku chwale Manchesteru. 

 NOTKA ORGANIZACYJNA

Blog spełnia wszystkie wymagania regulaminowe.

Linki przydatne dla potencjalnych uczestników eliminacji 6. Mistrzostw Polski Wirtualnych Menedżerów:

SAMOUCZEK

REGULAMIN RM

Trailer: