N’Golo Kanté, sir Stanley Matthews i klasa robotnicza - krótkie rozważania nad wysokością zarobków w Anglii.

Bulwarówka „The Sun“, która niczym prawdziwy kameleon zmienia swój polityczny profil, potrafi raz po raz zmusić do refleksji. Otóż w sobotnim wydaniu (24 listopad) „newsem“ dnia wybitym wielką czcionką na pierwszej stronie, była informacja dotycząca N’Golo Kanté.

Francuski pomocnik podpisał z Chelsea nowy kontrakt, zgodnie z którym jego zarobki wynosić będą 15 mln funtów rocznie. Oznacza to około 289 000 funtów tygodniowo. Podatek, jaki będzie musiał zapłacić Kanté od tych 15 mln, to 6,7 mln funtów. Czyli więcej niż płacą brytyjskie odziały Amazon (sklepy internetowe) i Starbucks (kawiarnie). Obie te firmy - razem wzięte - będą musiały zapłacić 6,2 mln.

Teraz pytanie: co ta informacja ma wywołać u przeciętnego Brytyjczyka, który zarabia rocznie po odciągnięciu podatku 27 271 funtów?!  A tak naprawdę zwykli ludzie zarabiają jeszcze mniej. Na przykład kelnerka czy pracownik baru około 7 500 funtów rocznie, sprzątaczka 8 000, kasjerka w supermarkecie 10 000, nauczyciel 25 000. Nieco wyższa półka to np. lekarz pierwszego kontaktu (tzw. GP), który zarabia od 58 000 do 83 000 funtów rocznie.

Podatki w Anglii:

stawka 0% (kwota wolna od podatku) - od 0  do 11 850 funtów
podstawowa 20% - od 11 851 do 46 350
wyższa 40% - od 46 351 do 150 000
najwyższa 45%  - powyżej 150 000
 

Najniższe stawki „godzinowe“ w Anglii:

Pracownik powyżej 25 lat: 7,83 funta / godzina
Pracownik w wieku 21-24 lata: 7,38
Pracownik w wieku 18-20 lata: 5,90
Pracownik w wieku poniżej 18 lat: 4,20
Uczeń (praktykant): 3,70

Wnioski co do zarobków kopaczy każdy może sobie wyciągnąć sam. W każdym razie większość Brytyjczyków uważa, że to jakiś „kosmos“! Całe szczęście, że mamy NHS (darmowa służba zdrowia) i Universal Credit. Nie zapominajmy wszakże, że z pensji odciągane są składki emerytalne i składka National Insurance. Poza tym płaci się tzw. Council Tax, czyli podatek na rzecz hrabstwa, zależny od tego, gdzie się mieszka. Ja płacę miesięcznie około 50 funciaków, zresztą ta kwota jest „ruchoma“, uzależniona od zarobków.

Na koniec coś dla kontrastu... W roku 1932 17-letni Stanley Matthews (który grał potem do pięćdziesiątego roku życia, i w 1965 otrzymał tytuł szlachecki) został włączony do pierwszego zespołu Stoke City. Jego kontrakt wynosił 5 funtów tygodniowo, a poza sezonem (przerwa letnia) - 3 funty... Oto reprodukcja najbardziej interesującej części tego historycznego dokumentu:

Za złożenie autografu na tej umowie otrzymał też premię, tzw. „signing-on fee“ w wysokości 10 funtów... W roku 1935 pensja Matthewsa wzrosła do 7 funtów tygodniowo!

sir Stanley Matthews  w barwach Stoke City i autografy kolegów z drużyny

Weźmy pod uwagę, że pensja robotnika w Anglii (lata 30-te) to 1 funt, 10 szylingów i 8 pensów za morderczy, katorżniczy 50-godzinny tydzień pracy. A zatem pierwsza tygodniowa pensja Matthewsa była 4,5 razy wyższa niż robotnika. Pomiędzy klasą robotniczą (która w przeważającej części odwiedzała stadiony) a piłkarzami nie było aż tak drastycznych dysproporcji jak teraz.

Dziś piłkarz i kibic żyją w dwóch, kompletnie różnych światach...