Perugia - sezon 4

Wstęp

Poprzedni sezon zkończyliśmy na 3 miejscu co dawało nam grę w eliminacjach LM. Wiązało sie to z poszerzeniem kadry, aby grać na trzech frontach, nadczym musiałem popracowac w oknie transferowym. Cel na ten sezon to miejsce premiowane grą w pucharach (we Włoszech, w zależności od wyniku Pucharu Włoch, to pozycje 5 lub 6) oraz wyjście z grupy LE (w losowaniu LM nie byłem rozstawiony, a więc czekała mnie gra z tuzami europejskimi).

P.S. Tutaj kilka słów wyjaśnienia, po pierwsza w trakcie sezonu zmieniłem skórkę, a więc nie dostańcie oczopląsu :) A po drugie przypominam, dla lepszego oglądania obrazków (prawy przycisk myszy -->pokaż obraz).

Okno Transferowe

Przyszli:

Rolando Mandragora

Nie będę ukrywał, że polowałem na tego zawodnika od początku mojej przygody z Perugią, oczywiście na początku w formie wypozyczenia. Niestety najpierw nie chciał słyszeć o wypożyczeniu do nas, a w kolejnym sezonie wybrał Frosinone, dopiero gdy wywalczyłem awans do LM, a on sam trafił na listę transferową zdołałem go pozyskać, dodam że za bardzo okazyjną kwotę. Urodzony regista, który to jest sercem mojej druzyny, transferowy strzał w 10.

Martin Zavadil (n/g profil 2020)

Kupiony, jak na nasze warunki i wiek 17 lat,  za zawrotne 3,9mln euro z Sparty Praga, ale lansowany jako nowy Tomas Rosicky (oby) rozgrywający z miejsca przykuł moją uwagę gdy przeglądałem młodzieżowe kadry państw od lat słynąc z utalentowanej młodzieży. Do tego był idealnym załataniem dziury, o której trochę później.

Rafa Soares

Ja pamiętacie w sezonie 2017/18, po stracie Drole'a zakupiłem Ronnego Marcosa i pomimo, że nie zachwycał, rozegrał z nami także kolejny sezon i zapewne tak by było w tym, gdyby nie kontuzja, która wyeliminowała go z gry aż na 7mies. i to 2 dni przed końcem okienka transferowego. Intesywne poszukiwania zaowocowały właśnie Rafą Soaresem, fantastycznym BWO, na którego nigdy nie byłoby mnie stac, gdyby pól poprzedniego sezon nie stracił z powodu urazu. Mimo to kosztował rekordowe 6,75mln euro.

Odeszli:

Przede wszystkim Gonzalo Maroni wielki talent i podstawowy gracz mojej drużyny, niestety "sodówka" odbiła mu do głowy i zażądał nowego kontraktu z tygodniówką nie do przyjęcia. W myśl zasady, "nie ma ludzi niezastąpionych" gdy tylko pojawiła się oferta z Interu, nie wahałem się jej przyjąć. opuścił nas także Jacopo Dezzi, nie godzacy się z rolą rezerwowego i już za słaby na pierwszy skład Volta.

Sezon Przygotowawczy

Tradycyjnie rozegraliśmy trzy sparingi "pogladowe", służące szlifowaniu taktyki plus jedno, ze zdecydowanie mocniejszym przeciwnikiem jako przetarcie przed eliminacjami Ligi Mistrzów. Sevllia wydawała się przeciwnikiem reprezentującym doskonale poziom ewentualnego oponenta w walce o Europę. Muszę przyznac, ze  zagraliśmy solidne spotkanie i powoli zaczynałem wierzyć, ze być może i do grupy uda się wejść.

Liga Mistrzów

Eliminacje

Jako zespól z najniższym współczynnikiem ze wszystkich losowanych zespołów nie liczyłem na nic wielkiego, mogliśmy trafić lepiej, ale przynajmniej unikneliśmy Arsenalu. FC Porto było zespołem, na papierze, wyraźnie mocniejszym od nas, ale przy odrobinie szczęścia, do przejścia.

W pierwszym spotkaniu postawiłem na twardę grę w defensywie, byle nie stracić gola, a może uda się coś strzelić i rzeczywiście Davoli umieścił piłkę w siatce i wyjechaliśmy z Portugali z bardzo korzystnym wynikiem. Mecz rewanżowy to nasza całkowita dominacja udokumentowana jednym trafieniem i skromnym zwycięstwem 1-0. Awans dał nam ponad 12mln na starcie czyli tyle ile wynosił mój stan konta na ten moment :)

Faza grupowa

Po raz kolejny nie liczyłem na wiele, znowu byliśmy najsłbaszym zespołem w całej stawce i losowanie z 4 koszyka nie dawało zbyt wielkich nadzieji, celem było trzecie miejsce i walka w LE na wiosnę. Los skrzyżował nas z Manchesterem City, Szachtarem i Anderlechtem, jak dla mnie bardzo korzystne zestawienie. Z Belgami spokojnie byliśmy w stanie walczyć o LE, a i Szachtar był przeciwnikiem, ktoremu jakiś punkcik można było urwać.

Wszystko zaczęło się planowo czyli podział punktów w Brukseli, następnie na własnym stadionie pokonaliśmy Szachtar i ze 4 punkcikami plasowaliśmy się na 2 pozycji, niestety czekał nas dwumecz z City. Pierwsze spotkanie to planowa wtopa na wyjeździe, cieszy, że nie położyliśmy się na boisku i skromne 0-2 tragiczne nie jest.

Na własnym stadionie stoczyliśmy wyrównany pojedynek i spokojnie mogliśmy pokusić się o urwanie punkcika wielkiemu przeciwnikowi, niestety nie udało. Ważne, że dalej byliśmy na 2 miesjcu.

Mecz z Anderlechtem i planowa wygrana zapewniająca nam wykonanie planu minimum czyli awansu do LE. Co ciekawsze Szachtar przegrał z City, a więc mieliśmy nad nimi 3 pkt przewagi i nawet porażka 0-1 dawała nam awans :)

I właśnie ta minimalna i korzystna porażka stała się faktem, mamy awans do kolejnej fazy, niespodziewany, ale bardzo cieszący i poprawiający finanse. Sam mecz spokojnie mogliśmy wygrać, ale brak szczęścia i kontra rywali pozbawiła nas 3pkt.

1/8 Finału

Tradycyjnie rozstawieni nie byliśmy, a więc nie trafiliśmy najgorzej.

Spotkanie, którego najbardziej mi szkoda, masa stuprocentowych sytuacji i brak zimnej krwi pod bramką rywali, a rezultat praktycznie eiliminujący nas z dalszej gry.

Wygrany rewanż i to na wyjeździe tylko upewnił mnie, że 1/8 przegraliśmy bardziej w głowach niż umijętnościami czysto pilkarskimi, szkoda. Tak czy siak występ w LM uważam, za bardzo pozytywny.

Liga - Początek Sezonu

Początek mieliśmy ciężki, głównie dlatego, ze musieliśmy godzić występy ligowe z tymi w Europie, co było dla nas nowością. Co prawda wszystko zaczeło się bardzo pozytywnie od wygranej z Palermo, ale później było gorzej i lawirowaliśmy gdzieś w środku tabeli.

Odbicie od Dna oraz Remisy

Mecze z Veroną i Capri były niemal wygrane z "urzędu", ale już bardziej wymagający przeciwnicy i drużyna się posypała, brak skuteczności i tracimy mnóstwo punktów z przeciwnikami, z ktorymi powinnismy spokojnie wygrać (Frosinone i Trapani). Miejsce 11 to było coś co nie miało prawa się zdarzyć.

Kolejna Seria

Pierwsze oznaki dobrej gry przyszły wraz ze zwycięstwem z Milanem:

Pewna wygrana i awans o kilka pozycji w ligowej tabeli. Niestety później przyszły dwie, dosyc bolesne porażki, na szczęscie później poszło już z górki. 13 spotkań bez porażki 8 zwycięstw i 5 remisów, co pozwoliło włączyć się nam do walki o europejskie puchary. Do tego wygrane z Interem i Roma, bardzo cenne pod względem "propagandowym"

Walka o Europę

Jako, że finał PW to spotkanie pomiędzy Interem i Trapani, które były już bez szans na czołowe lokoty, to pula miejsc premiowanych grą w LE skurczyła się do dwóch (4 i 5 miejsce), a zespołów walczących o nie trzy (My, Napoli i Milan). Przy dobrym układzie, mogliśmy się pokusić i o LM, ale było to raczej w sferze marzeń. Zaczeło się kiepsko od porażki z Napoli, później pokonaliśmy Torino, przegraliśmy z Lazio i wygraliśmy z Frosinone. Na dwie kolejki przed końcem mała tabelka pomiędzy zainteresowanymi zespołami wyglądała następująco:

4. Napoli 65pkt

5. Perugia 62

6. Milan 62

Co ciekawe kolejny mecz, właściewe można powiedzieć, że o LE graliśmy własnie z czerwono-czarnymi z Mediolanu. Co tu dużo mówić, zobaczcie sami:

Dominacja absolutna i tylko niefart spowodował, że wygrana tak skromna. Na koniec pokonaliśmy jeszcze Atalantę i spokojnie mogliśmy się szykowac do LE.

Podsumowanie

Zajmujemy dobre 5 miejsce, z niewielką stratą nawet do mistrza z Rzymu, tu ciekawostka kolejny sezon i kolejny inny zdobywca tytułu mistrzowskiego. Nie ma co Serie A jest niesamowicie ciekawa dla kibiców. W kolejny blogu debiut jako selekcjoner :)