Rozgrywka Mistrzów 2 - rachunek sumienia.

Dziś miałem ogłosić wyniki kontroli zapisów laureatów RM, jednak informatycy, którzy sprawdzają kod gry, poprosili mnie o dosłanie paru dodatkowych sejwów.

Pozwólcie więc, że zaprezentuję tymczasem kilka moich osobistych spostrzeżeń oraz rozterek. Jeśli ktoś chciałby skomentować lub życzliwie doradzić, zapraszam! Wbrew temu, co o mnie wypisują od lat niektórzy, próbując straszyć Mahdim małe dzieci, jestem otwartym człowiekiem i każdy rozsądny głos biorę pod uwagę.

PYTANIA

Mnóstwo czasu spędzonego na sprawdzaniu zapisów gry i obliczaniu punktacji uczestników tegorocznej Rozgrywki Mistrzów dało mi asumpt do głębokich przemyśleń. Przyznam, że często kłębiły mi się w głowie nie najweselsze refleksje. Musiałem to wszystko jakoś uporządkować, oto główne wątki:

1/ Czy można mieć pretensje do osób, które za wszelką cenę chcą wygrywać i dążą do osiągania dobrych wyników za pomocą tzw. „gotowców“, czyli „taktyk z internetu“?

2/ Czy gra na maksymalnie szybkim podglądzie, wystawianie składu za pomocą kliknięcia „niewielka rotacja“, „większa rotacja“, „pełna rotacja“ nie jest zaprzeczeniem podstawowych umiejętności menedżerskich?

3/ Czy nagrody pieniężne i rzeczowe, które można wygrać w Rozgrywce Mistrzów / Rozgrywce Dżentelmenów, nie przesłaniają niektórym osobom celu gry w Football Managera? A w zasadzie - jaki jest tak naprawdę cel gry?

4/ Czy są realizowane podstawowe cele Rozgrywki Mistrzów, czyli:

- fair play
- szacunek dla rywali
- brak zawiści
- życzliwość
- empatia
- nawiązywanie przyjaźni
- zdrowe współzawodnictwo
- nowy bodziec motywacyjny do gry?

5/ Czy poświęcając swój czas, pieniądze i przede wszystkim - serce - idei Rozgrywki Mistrzów, nie marnuję zwyczajnie czasu? Czy te wszystkie kubły pomyj wylewane na mnie przez grono osób niechętnych, byłych „współpracowników“, niedoszłych „współsponsorów" i stałe grono zawistników, są (były) właściwą „nagrodą“ za to, co udało się do tej pory stworzyć? Czy może takie są po prostu koszty bycia pionierem?

ODPOWIEDZI

Próbując odpowiedzieć sobie na powyższe pytania, muszę zacząć od najważniejszego. Otóż niemal zawsze oceniam dokonania i sposób gry innych na podstawie tego, jak robię to sam. Niestety, nie biorę zwykle pod uwagę faktu, że jestem absolutnym maniakiem zarówno Football Managera jak i piłki nożnej, ze szczególnym uwzględnieniem statystyk. Ewenementem. Dziwadłem. Wybrykiem natury. I w grze i w życiu za cokolwiek się biorę, staram się robić to jak najlepiej i nie iść na skróty. Dlatego drażniły mnie (i drażnią) osoby, które mają inne podejście.

I to jest błąd do którego się przyznaję.

Przepraszam, jeżeli kogoś uraziłem swoim fanatyzmem.

Przykład... Jeden (lub nie tylko jeden z uczestników, obędzie się bez nicków) nie traktuje swoich FM-owych karier jak relikwii, nie siedzi 8 godzin nad taktyką i nie przypisuje każdemu z piłkarzy ról w trzech taktycznych schematach. Bierze po prostu gotową taksę z internetu, ustawia szybkość meczu na najwyższą, wystawia skład poprzez kliknięcia w „niewielką-większą-pełną“ rotację i - byle do przodu! A potem dokumentacja na stronie w postaci kliku screenów i tyle.

Co o kimś takim sądzić? Przez pewien czas uważałem, że to lekka kpina z tych, którzy starają się tworzyć własne taktyki i poświęcają grze mnóstwo czasu, a każdy mecz to dla nich swego rodzaju święto... Zastanawiając się jednak nad tym wszystkim głębiej i „na chłodno“ - przecież każdy ma prawo do własnego podejścia. Czy mi się to podoba, czy nie, w Rozgrywce Mistrzów liczy się przecież efekt. A zatem nie liczą się piękne blogi, wymyślne taktyki, tylko wynik...

Takie są fakty.

Jeżeli więc ktoś nie łamie regulaminu i osiąga dobre rezultaty za pomocą „gotowców“ które działają, to... cóż... Nie jego wina, że w gra jest na tyle ułomna, iż schematy, które w realnym futbolu nigdy by nie zadziałały, w grze się sprawdzają.

Oczywiście od konkretnego człowieka zależy, jak on się czuje osiągając sukcesy w taki sposób? Czy sprawiają mu one satysfakcję? Czy Football Manager jest na tyle ważną częścią jego życia, że w ogóle myśli o nim jako o sposobie na tworzenie fantastycznego świata futbolu, w którym panują jednak honorowe zasady? To już jednak temat na zupełnie inne „wypracowanie“, które moglibyśmy zatytułować „dlaczego gram w Football Managera?" Wiadomo - motywacje są bardzo różnorodne. Może są również i takie osoby, których motywują nagrody w RM / RD? W sumie nie jest to przecież nic nagannego....

Rozgrywka Mistrzów to rywalizacja. Celem jest znalezienie się w finale i udowodnienie wyższości nad konkurentami. Oczywiście wspaniale by było, aby wszyscy grali oryginalnymi, własnymi taktykami i opisywali swoje dokonania tak jak Nascimento1998, Kaminior323, Bajo czy Wasil2, ale... jest to zwyczajnie niemożliwe. Dlatego możemy mieć swoich ulubionych „wirtualnych menedżerów“, głosować na nich podczas comiesięcznych wyborów, ale w Rozgrywce Mistrzów chodzi o skuteczność. Nie można nakazać gry „oryginalną taktyką“. Chociażby dlatego, że każdą z tzw. „taktyk z neta“ uczestnik mógłby „przerobić“ (zaimplementować dwie czy trzy zmiany i miałby rację, że jest już inna). Można by oczywiście wprowadzić obowiązek gry jedną taktyką (dla wszystkich), ale gdy kiedyś przedstawiłem ten pomysł, reakcja nie była zbyt zachęcająca...

W eliminacjach rozgrywanych „offline“ nie jesteśmy w stanie wyeliminować wszystkich możliwości nieuczciwych działań, lecz są one ograniczone do minimum. Właściwie tylko rozgrywanie całego miesiąca systemem tzw. „save and load“ wchodziłoby w grę, ale studiując czas pomiędzy poszczególnymi autozapisami - chyba niewielu zdecydowało się na ten czasochłonny szwindel.

Nigdy nie można też zapominać, że Football Manager to tylko gra. Oczywiście chcielibyśmy, aby była ona maksymalnie „realistyczna“, trudna, nieprzewidywalna, pasjonująca, nieschematyczna, ale wiadomo, że do ideału jeszcze jej troszkę brakuje. Niemniej nie ma lepszej gry typu „menedżer piłkarski“ i raczej nigdy nie będzie! Trzeba spojrzeć na drogę, jaką przebyliśmy od Championship Managera do Football Managera! Sam gram od 2002 roku i od tamtego czasu zmieniło się niemal wszystko.

Czy Rozgrywka Mistrzów spełnia swoją rolę jako spoiwo etosu tej strony? Trudne pytanie. Fair play, szacunek dla rywali, brak zawiści, życzliwość, empatia, nawiązywanie przyjaźni, zdrowe współzawodnictwo... Piękne założenia i piękne, szczytne cele. Ale wiadomo - życie jest... życiem. Jednego lubisz bardziej, drugiego mniej, jednemu podobają się blondynki, drugiemu brunetki....  Na pewno jest spore grono osób, które na serio chcą być członkami przyjaznej, życzliwej społeczności i sami starają się taką atmosferę tworzyć. Niestety, rejestrowali się tutaj również tacy, dla których „cały ten etos“ to tylko zbiór frazesów i pięknych słówek oraz powód do kpin, a RM to możliwość do wyszukiwania luk w regulaminie punktowania i cynicznego ich wykorzystywania. Na szczęście - dzięki Rozgrywce Dżentelmenów - udało mi się te tendencje wykorzenić. Podsumowując - do ideału na pewno daleko, ale od kilku miesięcy nie dostaję rozstroju żołądka ze zdenerwowania wchodząc na MFM. A to już dużo...

Ostatnia sprawa; moje odczucia jako osoby, która zainicjowała Rozgrywkę Mistrzów... Czasami myślę sobie, że to wszystko nie było (nie jest) warte tylu nerwów. Nie lubię zadawać się z ludźmi niezorganizowanymi, z takimi, którzy nie dotrzymują słowa oraz próbują wyrwać mi całą rękę wraz ramieniem, gdy ja tylko dałem im palec... Oraz z takimi, które w ostatniej chwili wycofują się rakiem z podjętych zobowiązań. Stawiam sprawę jasno: chcesz ze mną współpracować? Musisz być uczciwy, kompetentny, słowny, lojalny i zdeterminowany. Szanować mój oraz swój czas. „Tak“ musi zawsze oznaczać „tak“, a „nie“ - „nie“. Chyba tak wiele nie wymagam?

Nie zamierzam już wracać do sławetnego „patronatu medialnego“ pewnej strony podczas 1. edycji. Nie przytoczę Wam też „listu intencyjnego“ (pełnego peanów i wielkich słów) z obietnicą współfinansowania 2. edycji turnieju, który dostałem od pewnego faceta lubiącego zajarać sobie zielsko i mówiącego często o emeryturze (a jest zdecydowanie młodszy ode mnie). Nie będę też znęcał się nad autorem „sprawdzonego i przetestowanego“ systemu punktacji, z którego „był dumny“. Chciał przecież dobrze... Było - minęło. Dostawałem przez dwa ostatnie lata regularne nauczki, dzięki którym wiem już na kogo można liczyć, a na kogo nie, oraz komu można zaufać. Nigdy już nie pozwolę osobom z zewnątrz „majstrować“ przy systemie rozgrywania RM (eliminacje plus turniej finałowy). Oczywiście wszystkie nowe pomysły będą rozważane, ale ostateczna decyzja należeć będzie tylko i wyłącznie do mnie.

Jak się czuję? Ogólnie czuję się bardzo zmęczony i czasami brak mi na to wszystko sił oraz czasu. Trudno pogodzić pracę, życie rodzinne, prowadzenie strony i ogarnianie Rozgrywki Mistrzów. Ale rozważywszy wszystkie „za i przeciw“ mogę Wam obiecać: Mistrzostwa Polski Wirtualnych Menedżerów będą kontynuowane! Jednak ich formuła zostanie diametralnie zmieniona. Szczegóły po Nowym Roku, będzie też czas na dyskusję.