Cud w Aberdeen - niesamowite okoliczności awansu drużyny Wójcika.

Kilka miesięcy temu weche przypomniał nam piłkarską, medalową przygodę na IO w Barcelonie (artykuł znajdziesz TUTAJ).

Niewiele osób pamięta jednak już dziś okoliczności awansu naszej reprezentacji młodzieżowo-olimpijskiej na Igrzyska Olimpijskie’92. Przypomnijmy je zatem!

Mało kto wie, że drużyna prowadzona przez Janusza Wójcika zawdzięcza swój występ na Olimpiadzie zwykłemu przypadkowi. Otóż Europa otrzymała pięć miejsc (na 16). Bez gry pewni swojego występu mogli być tylko Hiszpanie, czyli gospodarze. Pozostałe cztery miejsca mieli zająć zwycięzcy meczów ćwierćfinałowych Młodzieżowych Mistrzostw Europy 1992. Ćwierćfinalistów MME 92 wyłoniono w eliminacjach (osiem grup po cztery drużyny, zwycięzcy grup awansowali do 1/4). Młodzieżówka Wójcika okazała się najlepsza w swojej grupie, gdzie oprócz Polaków rywalizowały Anglia, Irlandia i Turcja).

Zwycięzcy ośmiu grup utworzyli następujące pary ćwierćfinałowe:

Niemcy - Szkocja
Holandia - Szwecja
Dania - Polska
Czechosłowacja -Włochy

Butny treneiro Janusz Wójcik zapowiadał rozbicie Duńczyków w proch i pył, tymczasem w Aalborgu już do przerwy dostaliśmy pięć brameczek. Cud, że na tym się skończyło...

Geneza tego wyniku wymagałaby oddzielnego, bardzo długiego artykułu. Napiszę więc krótko. Otóż „brojlery“ Janusza Wójcika od samego początku poddawane były wspomaganiu farmakologicznemu. Stosowano głównie testosteron, który miał wyzwolić w zawodnikach sportową agresję i pewność siebie. Przed meczem z Danią przedobrzono. Na to spotkanie udała się wyczarterowanym samolotem cała świta ówczesnych prominentów, z prezesem Fundacji Olimpijskiej Zbigniewem Niemczyckim na czele. Wpadka nie wchodziła w grę, więc Wójcik nafaszerował zawodników zwiększoną dawką anaboliku. Spowodowało to odmienną reakcję od zamierzonej - piłkarze po wysiusianiu testosteronu czuli się jak znużone niedźwiedzie.

(Źródło: Tomasz Jagodziński - „Cwaniaczku, nie podskakuj“, BGW, 1993, rozdział 1 “Zatrucie Srebrem“, strony: 19 i 20)

(Szczegółowy artykuł dotyczący dopingu w drużynie młodzieżowo-olimpijskiej prowadzonej przez Janusza Wójcika znajdziecie TUTAJ)

Po tak sromotnej klęsce w Aalborgu, nikt już nie marzył o awansie na Olimpiadę. Jak odrobić straty z pierwszego meczu?! Niemożliwe. Tymczasem... stał się cud! Polska oczywiście nie wygrała z Danią 6-0, tylko zremisowała 1-1. Awans załatwili nam... Szkoci! Otóż wygrali oni niespodziewanie dwumecz z Niemcami, ale w Igrzyskach nie mogli wziąć udziału z prozaicznej przyczyny. Międzynarodowy Komitet Olimpijski dopuszcza do udziału tylko Wielką Brytanię. Części składowe Zjednoczonego Królestwa (Anglia, Walia, Szkocja, Irlandia Płn.) honorowane są tradycyjnie tylko przez FIFA i UEFA.

Tym samym awans - kuchennymi schodami - uzyskała Polska, która miała najlepszy bilans w pierwszej fazie eliminacji ze wszystkich drużyn, które przegrały w 1/4 finału Młodzieżowych Mistrzostw Europy.

Oto wyniki 1/4 finału eliminacji Młodzieżowych Mistrzostw Europy 1992:

Niemcy - Szkocja 1-1, 3-4
Holandia - Szwecja 2-1. 0-1
Dania - Polska 5-0, 1-1
Czechosłowacja -Włochy 1-2, 0-2

Nasz awans to był prawdziwy cud! Niemcy prowadzili już 3-1, ale w ostatnich 20 minutach dzielni Szkoci zdobyli trzy gole, ostatniego w 87. minucie! Gdyby nie ten gol, to przy wyniku 3-3, na Olimpiadę pojechaliby Niemcy! Ciekawe czy ktokolwiek wie, że nasz medal zawdzięczamy w pierwszym rzędzie Alexowi Rae?!

No to teraz już wiecie!