Augusto Morais - portugalski snajper z dziwnymi wymaganiami

W karierze z Football Managera 2018, prowadząc Csesenę, moi scouci zaproponowali mi ciekawego nastolatka. Skończył wówczas ledwie 19  lat, a jego profil prezentował się w następujący sposób:

Miał być wzmocnieniem na Serie B, by pomóc zrealizować ambitny cel jakim był awans do Seria A w przeciągu dwóch najbliższych lat, który mu obiecałem.

Przewrotny los sprawił jednak, że kontrakt został podpisany gdzieś w marcu – kwietniu, zaś moja drużyna w czerwcu  awansowała do Seria A po barażach.

Augosto Morais urodził się 4 marca 2009 roku – tego samego dnia zmarł Horton Foote – autor scenariuszy do oscarowych filmów „Zabić Drozda” i „Pod Czułą Kontrolą”.

Jego pierwszym klubem był zespół Torre Moncorvo, ale wygenerował się w zespole SC Braga – oba te miasta dzieli odległość 200 kilometrów – to się nazywa scouting z rozmachem.

W Lidze Portugalskiej w  Bradze zadebiutował w spotkaniu z CF Beleneses wchodząc z ławki w 78 minucie, ale wcześniej zaliczał występy od pierwszych minut w Pucharze Portugali i Pucharze Ligi Portugalskiej. We wszystkich przypadkach, bez bramek.

Tak prezentował się jego profil na przestrzeni kolejnych lat. W międzyczasie zadebiutował także w młodzieżowych reprezentacjach Portugalii.

Jednym słowem – materiał na naprawdę solidnego grajka.

Przed sezonem 2028/2029 trafia do Beniaminka Seria A jakim jest Cesena.

Docelowo ma być czwartym napastnikiem wśród innych zawodników takich jak: Amoroso, Royo i Mangone, ale solidna postawa w sparingach, a przynajmniej lepsza niż pozostałych, sprawiła, że zdecydowałem się wystawić go od początku w pierwszym meczu o Puchar Włoch.

Przeciwnik – Benevento – czyli solida drużyna, którą pokonaliśmy w pierwszej rundzie baraży o awans.

Wynik końcowy 4:0, a Morais strzelcem jednej z bramek.

Kolejne spotkanie, tym razem mój debiut w Seria A to mecz z Torino, które otwiera celny strzał Portugalczyka w 14!!! sekundzie. Czy można marzyć o lepszym debiucie?

Mecz nr dwa – Atalanta Bergamo i kolejne dwie bramki w dorobku, prawdę powiedziawszy jednak powinien być hat-trick – bo pierwszego karnego, którego wykonywał Morais, nie trafił w bramkę.  

Ostatecznie pierwszy sezon zakończył z 9 trafieniami w Seria A i jednym w Pucharze, a zespół spokojnie się utrzymał.

Kolejny sezon (28/29), to małe zmiany w ataku, ale w dalszym ciągu została ich czwórka – za najsłabiej spisującego się w linii ataku – Mangone – szansę dostał Santoboni – zawodnik, którego bardzo chciała wypożyczyć Fiorentina, a który dosyć mocno przyczynił się do awansu Ceseny z Seria B. Wolałem zostawić bardziej uniwersalnego Mangone – jest w stanie obstawić dwie pozycje, niż tylko nastawionego na strzelanie bramek Rudolfo Santoboniego, który został wypożyczony do Violi, ale tam nie zagrał ani razu ( po co więc go wypożyczali?), Jednak sezon 29/30 był okazją by Rudolfo w końcu zaprezentował się na boiskach Seria A.

71 strzelonych bramek – drugi wynik w Seria A, pokazał, że atak mieliśmy fantastyczny, z czego Morais strzelił 15.

Nastąpiła jedna zmiana – zdecydowałem, że strzały z dystansu nie pasują mi do profilu zawodnika, jakiego szukałem. Nie przepadam za graniem napastnikami, którzy nie są w polu karnym – cofnięty napastnik, klasyczna 10, czy fałszywa dziewiątka są przydatnymi rolami, jednak ja zawsze cenię u napastników w zasadzie tylko trzy atrybuty – wykończenie akcji, gra bez piłki i opanowanie. Jeżeli one są duże ( względnie ligi w której występuje zespół, który prowadzę), sprawi, że będę takiego zawodnika cenił wyżej niż super szybko biegacza i technika, z marnym wykończeniem. Mam jasny podział w drużynie, którą prowadzę. Obrońcy są od bronienia, środkowi pomocnicy od zabezpieczania środka, boczni pomocnicy/skrzydłowi od stwarzania sytuacji napastnikom, a napastnicy, od strzelania bramek. Każdy dodatek jest miłym … dodatkiem, ale wolę bocznego obrońcę z kryciem i odbiorem na poziomie 13 i więcej, niż takiego z kryciem 10, za to dośrodkowaniem i techniką na poziomie 17.

Dlatego też strzały z dystansu nie pasowały do założonego profilu. Wolałem, by grał na granicy spalonego, niż żeby miał cechę, której albo nie będzie wykorzystywał, albo chcąc ją wykorzystywać, będzie mniej efektywny.  Wolałem w to miejsce – gra na granicy spalonego.

Sezon  2030/2031 to kolejny sukces Ceseny – wicemistrzostwo Włoch. 99 strzelonych bramek, ale dla Morais, był to słaby sezon. W klubie zdobył zaledwie 8 bramek, czterokrotnie asystował,  a w mojej osobistej hierarchii spadł na 4 miejsce wśród napastników. Wpływ na to mogła mieć kłótni na początku sezonu – oskarżył mnie o to, że nie dotrzymałem obietnicy – cóż, nie mogłem jej dotrzymać, bo już graliśmy w Seria A. Ot, taki błąd FM, którego nie jestem w stanie przełożyć na realne życie.

W związku z tym, postanowił nie przedłużać kontraktu i sezon 31/32 miał być jego ostatnim w Cesenie. 

Troszkę tego żałowałem, ale powoli zacząłem rozglądać się za jego następcą. Znalezienie napastnika, który będzie musiał wygrać z dwoma naprawdę bardzo dobrymi zawodnikami i autorami historycznego wyniku nie będzie łatwe, ale znalezienie, młodego perspektywicznego i niezbyt drogiego gracza, który gdy będzie miał szanse pokazania się to ją wykorzysta, już takim ciężkim zadaniem się nie wydaje.

Tymczasem Portugalczyk postanowił pokazać się z jak najlepszej strony podczas swojego okna wystawowego.

Mecze Ligi Mistrzów – gdzie w jednej grupie znalazły się jeszcze Hoffenheim, Ajax i Manchester City przyniosły jedną wygraną, jeden remis i 4 porażki, zaś dla samego Morais 2 bramki. Do tego dorzucił jeszcze 26 bramek w Seria A (+ 11 asyst), co dało mu tytuł wicekróla strzelców Seria A, a klubowi Mistrzostwo Włoch!

Tym sposobem był niezwykle łakomym kąskiem dla drużyn, które nie pogardziłyby młodym napastnikiem. Wolfsburg, Fiorentina, Newcastle United, Lyon, Borussia Moenchengladbach to tylko niektóre, które chciały go pozyskać. On jednak postawił na … beniaminka Ligue 1 Angers.

Dlaczego wybrał akurat ten klub? Czy to wysoka najwyższa pensja go do tego skłoniła, czy może to, że tam był w końcu kluczowym zawodnikiem i nie musiał martwić się o rywalizację – naprawdę nie wiem.

W każdym razie w Ligue 1  poradził sobie całkiem nieźle. 20 bramek w 37 występach, oraz 6 asyst, co oznaczało, że nie miał bezpośredniego udziału tylko w 10 golach swojej drużyny. Niestety, o ile Portugalczyk sobie poradził, tak nie można powiedzieć tego, o jego klubie, który spadł z Ligi z ostatniego miejsca.

Eh, dziwnie układa się kariera tego młodzika, którego wyciągałem z Bragi jako materiał na solidnego grajka w lidze top5, odchodził jako kandydat na gwiazdę, a obecnie jest zawodnikiem drugoligowej drużyny.

Na sam koniec coś dla maniaków liczb i statystyk.

Porównanie o ile punktów umiejętność wzrósł w Bradze i u mnie.

Jak widać u nas nie za bardzo podniósł swoje atrybuty, ale dostał dwa nowe traity ( czy umiejętności, jak wolę je nazywać), te zaś zabierają część CA, kosztem liczb na atrybutach.

I pytanie do Was drodzy użytkownicy, jak Wam się wydaje co jest ważniejsze? Odpowiednio wysokie atrybuty, czy jednak traity, które można wytrenować w zasadzie u każdego zawodika, o ile pozwala mu na to jest wolne CA.

Ze swoich obserwacji mogę powiedzieć, że są umiejętności, które fantastycznie widać podczas gry, gdy nie mają odzwierciedlenia w atrybutach. Piekne strzały plasowane, czy z dużą siłą u zawodików, którzy strzał z dystansu mają na poziomie 9. Albo podania otwierające drogę do bramki z decvyzjami na podobnym pozimie. Ciekaw jestem waszych opinii na ten temat.