Powrót do Chwały - Odra Wodzisław Śląski - #1 - Niemożliwe, a jednak!

Myślę, że nie będę się rozpisywał na samym początku. Lecimy z podsumowaniem całego pierwszego sezonu mojej pracy w Odrze, mimo celu postawionego przez zarząd byłem tym sezonem lekko zaskoczony. Ale po kolei. Oto lista zawodników którzy przyszli do mnie z biegiem tego sezonu:

Po serii sparingów wiedziałem, że moja drużyna jest świetnie przygotowana na tegoroczne rozgrywki, jednak w moich najśmielszych snach nie przewidziałem tego, że wygramy 6 meczów z rzędu, i to w dodatku tracąc zaledwie 2 bramki. Moja drużyna od początku sezonu grała jak z nut i ładowała gola za golem. Pierwsze potknięcie nastąpiło dopiero w ostatni dzień sierpnia, nastąpił podział punktów z KS Bełk.

Już w przyszłym tygodniu czekało nas jedno z najważniejszych spotkań w tym sezonie, czyli „derby” z naszym rywalem, nieuznawanym przez kibiców Centrum Wodzisław, udało się je pokonać ledwo bo ledwo ale jednak. To zapoczątkowało serię kolejnych zwycięstw z rzędu, aż do października. Wtedy potknęliśmy się na LKS Czerniec, by następnie pierwszy raz w tym sezonie polec i to w dodatku u siebie. Po wyrównanym meczu przegraliśmy z LKS Goczałkowice, jednak to tylko zmobilizowało moich chłopaków, którzy 2 tyg. później rozprawili się z Wilkami Wilcza.

Następne miesiące to pasmo kolejnych wygranych spotkań.

Wówczas w styczniu mój szef zaprosił mnie do swojego gabinetu. Czekała na mnie kartka papieru A4.

- Nowy kontrakt? – zapytałem.

– No jasne, że kontrakt. – odpowiedział mi z entuzjazmem szef. - Twoja praca spełnia nasze oczekiwania względem ciebie, więc to oczywiste że chcemy żebyś dalej nas prowadził w przyszłym sezonie, chyba, że się gdzieś wybierasz to droga wolna.

- Nigdzie się nie wybieram. – odpowiedziałem mu dumnie wpisując długopisem moją parafkę.

W taki oto sposób podpisałem nowy kontrakt, dzięki czemu zostaje trenerem do roku 2021. Chłopaki dumnie zareagowali na to wygrywając kolejne spotkania, w tym kolejne derby z Centrum, znowu skromnym 1-0.

Lądujemy w kwietniu, tam na mecz z rezerwami Podbeskidzia czekał nas prawdziwy thriller, który się zakończył dla nas szczęśliwym rzutem karnym w 97 minucie spotkania. Po tamtym meczu wiedziałem jedno, wygrana z Czaniecem oznacza awans do 3. Ligi. Podświadomie w duchu wiedziałem, że chłopaki to zrobią i nie zawiodłem się. Dwa do jednego. Mamy awans!

Od razu po meczu wparowałem chłopakom do szatni.

- Panowie! Wielkie gratulacje! W tym sezonie spisaliście się na medal! Pamiętajcie, że w przyszłym sezonie czeka na nas o wiele większe zadanie. A teraz możecie świętować! – krzyknąłem otwierając wcześniej przygotowanego szampana.

- Trenerze! Bo my chcemy coś ogłosić – wyrwał się nagle Mariusz Zganiacz, defensywny pomocnik w naszej ekipie – Chcieliśmy panu powiedzieć, iż ja razem z Piotrem Szymiczkiem zawieszamy buty na kołek. Mamy już swoje lata, ale to była przyjemność pracować z trenerem – zakończył.

Oczywiście decyzje w pełni zrozumiałem, Mariusz i Piotr mieli już prawie 40 wiosen na karku. Mieli prawo zakończyć karierę. Krótko po nim swoje słowa pożegnania wygłosił także Krzysztof Krzyżok, który powiadomił, iż wraz z końcem kontraktu przechodzi za darmo do Warty Poznań. Pogratulowałem mu transferu, bo jednak to jest wielki przeskok, z 4. Ligi do zaplecza Ekstraklasy.

Pora zatem na statystyki drużynowe naszej ekipy.

To by było na tyle, do zobaczenia w przyszłym sezonie, już na 3-ligowych boiskach.

c.d.n.