Magellan Challenge - Planeta Mistrzów | #2 Wyspy Dziewicze USA

Wallis i Futuna odhaczone, zatem czas nastał na znalezienie kolejnej ligi i kolejnego klubu w którym mogłem kontynuować wyzwanie. Jako, że sezon zakończyliśmy w październiku, roku 2019, zależało mi na tym, aby kolejną ligą była taka, która rozgrywa sezon systemem wiosna-jesień, by zachować płynność. Padło na Mistrzostwa Klubowe Amerykańskich Wysp Dziewiczych i ekipę Pozytywnych Wibracji. Serio - Positive Vibes FC, jest taki klub. Zanim jednak zdecydowałem się objąć pozytywnych chłopaków, musiałem oficjalnie odejść z Ile de Futuna. Tak było prościej. 10 grudnia 2019 roku byłem już na Wyspach Dziewiczych USA.

Wyspy Dziewicze Stanów Zjednoczonych to zależne od USA terytorium na które składają się trzy duże, plus kilkanaście mniejszych wysp położonych na Morzu Karaibskim. Jeśli istniałby bezpośredni lot z Wallis i Futuna, trwałby on pewnie krócej niż dwa dni, ale taki nie istnieje, więc na menadżera zmieniającego pracę czekały aż cztery przesiadki. Wyspy odkrył Kolumb w roku 1493 i z miejsca stały się one bazą wypadową dla piratów. Osiedlano tam afrykańskich niewolników, dzielono między Danię, a Wielką Brytanię, aż w końcu, w roku 1917, od Duńczyków wykupili ją Amerykanie, za sumę 25 milionów dolarów.

Rzecz jasna, na piłkarskiej mapie świata, Amerykańskie Wyspy Dziewicze praktycznie nie istnieją. I choć są uwzględniane w rankingu FIFA, to praktycznie zawsze poza pierwszą "dwusetką". W eliminacjach do Mistrzostw Świata 2018, przegrały już w 1. rundzie po dwumeczu z Barbadosem 1:4.

Positive Vibes to klub z miasta Charlotte Amalie i jak dobrze poszukacie na pierwszym zdjęciu, to w tym raju znajdziecie stadion na którym będziemy rozgrywali spotkania ligowe. Kolejne zdjęcia podkreślają klimat tego fantastycznego miejsca. Znów jesteśmy w niebie.

Sama liga posiada dosyć zwięzły i jasny system rozgrywek. Amatorzy, 16 drużyn, 30 kolejek i tyle. Nie ma grup, baraży, repasaży do baraży i innych skomplikowanych systemów. Nie ma też krajowego pucharu. Szkoda, bo marzył mi się kolejny dublecik.

Jakość składu który zastałem na początku była podobna do tego co widzieliśmy na Wallis i Futuna. Byłem niemal pewien, że wyróżniało się tu będzie trzech piłkarzy. Okazało się później, że niewiele się pomyliłem.

Wszystko fajnie, ale w składzie brakowało skrzydłowych... Niby nic, bo przecież można grać wąskim diamentem, ale miałem gotową taktykę z Futuny i bardzo zależało mi na tym, aby właśnie z jej pomocą kontynuować wyzwanie. Więc... sprowadziłem bocznych pomocników z Futuny! Oczywiste. Jeremy Berthet i Mamadou Baquie z chęcia przyjęli moje zaproszenie pod warunkiem, że przylecą z nimi jeszcze dwaj napastnicy, Brahima Wendling i Anthony Lecomte, którzy łącznie strzelili 11 goli w moim byłym klubie. Nie ma problemu - pomyślałem i "zatrudniłem" czterech w sumie byłych graczy Ile de Futuna. Klimatycznie się zrobiło.

Czas na wyniki, bo to przecież o nie głównie nam chodzi. I tak jak w pierwszym odcinku, bez zbędnego owijania w bawełnę.

Pierwsza część sezonu niemal perfekcyjna i jedynym przeciwnikiem w walce o tytuł była drużyna Chelsea.

Na szczęście bezpośredni mecz z rywalem dał nam chwilę oddechu.

Jesień w naszym wykonaniu niemal taka sama.

A Chelsea wpadła w kryzys...

...i na cztery kolejki przed końcem sezonu świętowaliśmy tytuł.

Tabela końcowa plus statystyki.

Zdobycie dwóch tytułów mistrzowskich zajęło 18 godzin. Zostały 204 kraje :)

Pozdrawiam i życzę Szczęśliwego Nowego Roku!