Inspiracją był pomysł Mahdiego, na którym wzorował się potem WrightBright. Chodzi o przygody klubami Badajoz i Crystal Palace. Bardzo mi się te kariery podobały i sam chciałem zagrać coś takiego. Wychowałem się na FM 2012, więc jak pojawił się ten świetny dodatek, to od razu pomyślałem, że skorzystam.

Zasady "drużyny za zero euro" są już pewnie znane, ale je przypomnę:

1. Nie można korzystać z wypożyczeń do klubu.

2. Sprowadzam z zewnątrz zawodników za których nie trzeba płacić. Warunkiem zatrudnienia: pierwsza flaga trójkolorowa - francuska.

Poprzednie sezony:

2011/12
2012/13
2013/14

Letnie okno transferowe tym razem było dla nas niezwykle ciekawe. Z klubem pożegnały się legendy - Gregory Pujol i Rudy Mater; obydwaj zakończyli kariery. Na wypożyczenie do drugoligowego Le Mans zdecydował się Maxime Bourgeois, lecz największą sensacją była sprzedaż Nicolasa Penneteau do Manchesteru City. Skąd taka decyzja? Otóż stąd, że zakontraktowaliśmy 19letniego Mke'a Maignana z PSG!

To nie był łatwy transfer, bo chłopak wierzył, że uda się mu w Paryżu przebić. Ale w praktyce nie miał na to żadnych szans. Trenerzy uświadomili mu, że jest tam dopiero wyborem numer 4, wyżej cenili takich bramkarzy, jak Sirigu, Douchez i Areola. I w końcu udało mi się go namówić na przejście do Valenciennes, oferując grę w wyjściowej jedenastce. To może być ktoś, kto "zamknie klatkę" na lata.

Poza Maignanem, zatrudniłem też trzech innych zawodników z przeszłością w PSG. Sylvain Armand i Mathieu Bodmer mieli wnieść do drużyny doświadczenie, a Jean-Christophe Bahebeck - młodość i powiew świeżości. Ten ostatni, były reprezentant francuskiej młodzieżówki, budził spore zainteresowanie. Wybrał Valenciennes, bo moja oferta brzmiała: będziesz graczem pierwszego wyboru, szukamy bowiem następcy starzejącego się Gaela Danica.

Z drużyny juniorów awansowałem dwóch pierwszych w tej karierze wychowanków. Informowałem już o nich pod opisem sezonu nr 2. Są to środkowy obrońca Jean-Christian Dumartier i środkowy pomocnik Manolo Saint-Louis. Ten drugi ma ponoć szansę zostać naprawdę dobrym piłkarzem, tylko ta determinacja, kiepściutka. Zrobiłem więc tak, jak radzili mi bardziej doświadczeni menedżerowie. Przez pierwsze pół roku mentorem Saint-Louisa był Jose Saez (determinacja - 16), a przez drugie pół Remi Gomis (determinacja - 15). I mieliście stuprocentową rację!!! Determinacja Saint-Louisa wzrosła z 5 do 11!!! Wow! Screen pod blogiem! Dziękuję!

Potrzebowałem jeszcze jakiegoś niezłego napastnika, który mógłby być dublerem Aboubakara. Wybór padł na doświadczonego Brice'a Joviala, który wyrobił sobie nazwisko w Le Havre i Dijon.

Nowym kapitanem drużyny został Brazylijczyk Gil, a jego zastępcą Jose Saez.

W poprzednim sezonie hierarchia podstawowa wyglądała tak:

Trzy zmiany w wyjściowym ustawieniu. Maignan za Penneteau, Bodmer za Saeza, z tym, że grał będzie na ósemce, a Sanchez wycofany został na szóstkę. Wreszcie Bahebeck za Danica.

Styl grania to już definitywnie kontrola, praktycznie w każdym meczu. Kontratak tylko od wielkiego dzwonu. Zarzuciłem też przewidywalny sposób rozgrywania akcji (skrzydłami) na rzecz stylu "mieszanego". Obecność Bodmera mającego dobrą technikę oraz umiejętność dokładnego, długiego podania, pozwoliło na urozmaicenie naszej gry.

Styl grania:

I, proszę państwa, tak skonstruowana i odświeżona drużyna odniosła wielki sukces! Zaczęliśmy marnie, od czterech meczów bez zwycięstwa. Przełomem był Paryż i wyjazdowa wygrana 1:0 z mistrzami, PSG! Niesamowitą partię rozegrał Mike Maignan, który wychodził ze skóry, żeby pokazać, że pozbyto się go pochopnie. Zwycięstwo w tym spotkaniu było prawdziwym cudem, bo od 6. minuty graliśmy w dziesięciu. Można?! Można!!!

Po tym meczu drużyna uwierzyła w siebie. Chociaż nadal potrafiła wyciąć mi taki numer, że po zwycięstwie z ówczesnym wiceliderem - Nice - przegrała u siebie (!!!!) aż 0:4 z Troyes. A Troyes to zespół, który bronił się przed spadkiem. Niemniej w grudniu wszyscy przecierali oczy ze zdumienia. Po 19 meczach Valenciennes na pudle!!!

Co prawda nie udało się tej pozycji obronić, ale ostatecznie zajęliśmy 4. miejsce, najlepsze odkąd jestem tu menedżerem. Oznacza to nasz powrót do Ligi Europy w przyszłym sezonie.

Głównym ojcem sukcesu był przede wszystkim skuteczny Vincent Aboubakar. Ale ciepłe słowa należą się bramkarzowi (Maignan) i obrońcom (Angoua, Isimat-Mirin, Gil, Bong i wchodzący na zmiany Armand). Świetnie regulował grę Bodmer, na dobrym poziomie Gomis i Sanchez, a Dossevi zaliczył 12 ligowych asyst. Zawiódł za to trochę Bahebeck, który po dobrym początku zaczął miewać problemy z kontuzjami i chyba nie jest aż takim talentem, jak się mówiło i pisało.

Tytuł po raz trzeci z rzędu zgarnia PSG, które jednak mogło sobie pozwolić aż na dziewięć porażek.

Vincent Aboubakar drugi w klasyfikacji strzelców, uznany też został najlepszym afrykańskim zawodnikiem ligi. A na dodatek zdobył z Kamerunem Puchar Narodów Afryki - w klubie zastępował go wtedy dość udanie Jovial.

Z Pucharu Ligi wyeliminowało nas Montpellier, za to w Pucharze Francji poszło nam zdecydowanie lepiej. Dotarliśmy aż do półfinału, gdzie dopiero po rzutach karnych lepsza okazała się Marsylia.
 

Statystyki ligowe:

Statystyki ogólne - wszystkie rozgrywki:

Trofea we Francji:

Valenciennes w europejskich pucharach:

2011/12 - nie występowało
2012/13 - Liga Europy, brak awansu do fazy grupowej
2013/14 - nie występowało
2014/15 - nie występowało

Byli zawodnicy:

Dowód na przestrzeganie zasad kariery "drużyna za zero euro":