Kariera #1, część #10. Na co stać Kozły?

Poprzednie seozny:

SEZON 2021/2022 https://myfootballmanager.pl/post/2663/ledzie-na-mistrza

SEZON 2022/2023 https://myfootballmanager.pl/post/2669/ledzie-na-mistrza-2-pierwszy-sezon-w-ekstraklasie

SEZON 2023/2024 https://myfootballmanager.pl/post/2672/ledzie-na-mistrza-3-debiut-w-europie

SEZON 2024/2025 https://myfootballmanager.pl/post/2675/ledzie-na-mistrza-4-w-walce-o-mistrzostwo

SEZON 2025/2026 https://myfootballmanager.pl/post/2680/zmiana-klubu-kariera-1-cz5-na-pomoc-piastnkom

SEZON 2026/2027 https://myfootballmanager.pl/post/2683/kariera-1-cz-6-piast-znw-w-czowce

SEZON 2027/2028 https://myfootballmanager.pl/post/2693/kariera-1-cz-7-dwa-finay-piastunek

SEZON 2028/2029 https://myfootballmanager.pl/post/2710/kariera-1-cz-8-bez-majstra-dla-piastunek-tego-bloga-nie-zakocz

SEZON 2029/2030 https://myfootballmanager.pl/post/2723/kariera-1-cz-9-piast-epilog

1.FC Koln to zasłużony niemiecki klub z dużą bazą kibicowską. Ostatnio jednak, również w świecie gry wyniki osiąga przeciętne z jednym sezonem na zapleczu pierwszej Bundesligi.

Zatrudniono mnie by spokojnie utrzymać klub w Bundeslidze, a w dłuższej perspektywie ustabilizować jego sytuację w środku tabeli. Jak często w moim przypadku, pierwszy sezon miał być sezonem na „rozpoznanie ogniem”.

Po paru transferach które były raczej poszerzeniem składu niż jego wzmocnieniem kadra prezentowała się następująco.

Z nowych zawodników największy potencjał którego jednak w rundzie wiosennej nie pokazał ma zakupiony w styczniu Joyce Salomon. 

Drugi raz odkąd gram w FM-a ustawiłem taktykę z trzema środkowymi obrońcami. Nie ukrywam, byłem pełen obaw czy podołam. W tej edycji gry taktyka oparta na grze trójką jest ponoć podrasowana i daje możliwości. Sprawdzimy. 

Szybko bo już w drugiej rundzie odpadliśmy z DFB-Pokal z liderem 2 Bundesligii Karlsruher SC. Były klub legendarnego Olivera Kahna, którego zresztą był wychowankiem, ograł nas na spokojnie 3-1.

Za to w lidze, po niemrawym początku i problemie ze skutecznością powoli się rozkręcaliśmy. Mały kryzys mieliśmy na przełomie listopada i grudnia (cztery kolejne porażki) ale klasowo odbiliśmy się w domowym meczu z Dortmundem.

Za to po przerwie świątecznej odpięliśmy wrotki. Od rozpoczęcia roku do 12 kwietnia nie przegraliśmy ani razu notując serię 9 zwycięstw i 3 remisów brawurowo wskakując na czwarte miejsce gwarantujące LM!

Niestety trudny terminarz pod koniec sezonu oraz fantastyczna forma wieśniaków z Hoffenheim (w dwóch ostatnich kolejkach pokonali Bayern i Dortmund) spowodowała że na samym finiszu spadliśmy na 5 miejsce. Szkoda, kluczowa była porażka kończąca naszą niesamowitą serię bez porażki z wspomnianym już Hoffenheim który ostatecznie zajął czwarte miejsce.     

Gra w Bundeslidze kiedy nie gra się w europejskich pucharach nie jest zbyt wymagająca jeśli chodzi o natężenie meczów. Dość szybko wykrystalizowała się podstawowa jedenastka która mogła się zgrywać a ja nie musiałem specjalnie w niej rotować. Problem miałem jedynie na dwóch pozycjach. Na lewym wahadle słabo prezentowała się trójka zawodników których miałem na początku sezonu do dyspozycji  (w tym kupiony z Piasta Adrian Pereira). Na pozycji ofensywnego pomocnika również brakowało pewniaka. Najlepiej prezentował się kupiony przez sezonem Lukas Silny ale szału z jego strony nie było.

W bramce świetnie spisywał się doświadczony Isak Pettersson. Nie znałem tego zawodnika wcześniej, po tym sezonie mogę go tylko chwalić.

Na środku obrony kto by nie grał, dawał radę pomimo tego że na papierze piłkarze tej formacji nie wyglądają jakoś rewelacyjnie.

Na prawym wahadle mogłem liczyć na Dawida Bugaja który rozkręcał się w trakcie sezonu wraz z całą drużyną. Po przerwie świątecznej był już jednym z lepszych zawodników w drużynie, fajnie włączał się do akcji ofensywnych choć technicznie to dość „surowy” piłkarz. Niestety, gdy trafiłem do klubu był już zdecydowany od nas odejść i w styczniu podpisał kontrakt z FC Porto.

O lewym wahadle już pisałem. Hannes Woller przeważnie grał kiepsko ale i tak był najlepszą opcją na tej pozycji.

W środku mogłem liczyć na dwójkę pewniaków. Ramon Enriquez oraz Filip Ronningen Jorgensen żadnymi wirtuozami nie są ale swoją robotę wykonywali rzetelnie. Dodatkowo Ramon Enriquez niejednokrotnie potrafił pokazać się w ataku.

Na pozycję ofensywnego pomocnika miałem w kadrze kilku młodych utalentowanych zawodników. Nie potrafiłem wycisnąć z nich potencjału i najlepiej grał chyba najmniej utalentowany Lukas Silny. A np. taki nastolatek Timo Frede notorycznie dawał ciała.

W ataku mniej więcej po równo i mniej więcej na podobnym poziomie grała trójka napastników.

W kolejnym sezonie sukcesem będzie wyrównanie wyniku z tego sezonu. Liczę na ugruntowanie swojej pozycji w Bundeslidze oraz udany start w LE.