#11 Tours FC - Au revoir - z pamiętnika kibica (10) - 2020/2021

Uwaga - kolerem zielonym zaznaczeni, zawodnicy, którzy odsyłają do zdjęć atrybutów.

Koniec roku to przyjemny czas. Najpierw święta, które spokojnie można spędzić w gronie najbliższych, bez konieczności myśleniu o pracy, a następnie czas noworoczny, gdy można zamknąć stare sprawy i wyznaczyć sobie nowe cele. Dla piłkarzy to czas regeneracji, oraz podsumowań. Czas podpisywania nowych kontraktów, oraz możliwości zmiany klubowych barw.

Największym objawieniem roku zostaje Xavier Lecointe, dołączając tym samym do takich sław jak Zinedine Zidane, Thierry Henry, Didier Deschamps, Eric Cantona, David Trezeguet i inni. Jest także drugim 17 latkiem w tym zestawieniu, obok Basile Bolli`ego. Wszyscy Ci zawodnicy stanowili o sile reprezentacji Francji, a debiut Xaviera w reprezentacji Trójkolorowych wydaje się tylko kwestią czasu.

Jeśli chodzi o nowe twarze, to Lacombe, skupił się na utrzymaniu zespołu i jest to pierwsze zimowe okienko, w którym Gregory nikogo nie sprowadził. Nie zasypiał jednak gruszek w popiele, gdyż zdecydował się po przedłużać kontrakty z niektórymi graczami, których kontrakty kończą się w czerwcu.

Mayoro N`Doye, Yannis Hamoudi, Ibrahim Tandia, Baptiste Valette, oraz Jonathan Gradit to zawodnicy, którzy często występują w pierwszym składzie i mogą być użytecznymi zawodnikami w talii nowego trenera. Jedynie zmiana kontraktu dla Louviona jest dla mnie nie zrozumiała.

Po stronie ubytków nie ma nikogo, chociaż już teraz wiadomo, że od nowego sezonu barwy zmieni dwóch zawodników. Ange Nanizyano przeniesie swoje talenty do KRC Genk, zaś Jonathan Gradit zmieni otoczenie na AS Nancy. Na szczęście są to transfery gotówkowe – Burundyjczyk da nam 1,7 mln Euro plus ewentualne bonusy, a Jonathan Gradit 190 tysięcy Euro, chociaż kwota może wzrosną do 300 tysięcy.

Lacombe postanowił sprowadzić dwóch nowych zawodników – w zamian za Gradita przyszedł na prawie Bosmana Brazylijczyk Patrick z Troyes. Drugim nowym nabytkiem, jest rezerwowy brakarz Juventusu Turyn – Emil Audero, który również kosztował klub, tylko opłaty kontraktowe.

Rok 2021 rozpoczynamy przeglądem kadr, bo tak trzeba nazwać pojedynek w Pucharze Francji z amatorskim FC Marmade 47. Jedynym zawodnikiem pierwszego składu był N`Doye, lecz zasłynął tym, że w ciągu dwóch minut zobaczył dwie żółte kartki. Linia obrony nie była monolitem i pozwoliła na kilka groźnych sytuacji podbramkowych. Jedynym, który może po tym meczu chodzić z podniesioną głową jest Babakar Mbengue, autor dwóch trafień.

Senegalczyk dobrą grą zapracował na awans do 18 meczowej, a swoją formę podkreślił zdobyciem jednej z bramek. Niestety, fatalna postawa Roderica Filippi, spowodowała, że pościg od 0:2 do 2:2 zakończył się utratą trzeciej bramki. Senegalczyk zdobywa kolejną bramkę w następnym meczu z Lille, tym ważniejszą, że dającą cenny 1 punkt. Z wyjazdem do Dijon wiązaliśmy duże nadzieję. W poprzednim sezonie, dwukrotnie ich pokonywaliśmy, w tym w końcówce uratowali remis, dlatego też liczyliśmy na zdobycz punktową. I do 69 minuty ten scenariusz się sprawdzał. Niestety czerwona kartka dla Nanizyano, utrudniła nam zadanie i ostatecznie przegraliśmy 2:4. Na nasze szczęcie punktujemy na „własnym” obiekcie w Le Mans. Po 21 minutach wygrywaliśmy z Saint Etienne 2:0 i w starym niedobrym stylu ponownie tracimy dwie bramki. Remis tym cenniejszy, że uzyskany bez kontuzjowanych Lecointe, który wypadł na miesiąc z powodu problemów z mięśniem uda.

Z ogromnym niepokojem wszyscy czekali na pucharowe starcie z drugoligowym AS Nancy. Bez większego trudu zdominowaliśmy rywali, a naszą przewagę potwierdziło trafienie Mbengue, któremu wyraźnie służy przeniesienie do ataku, zamiast gry na skrzydle.

Kolejnym rywalem był bezpośredni rywal w walce o utrzymanie – FC Lorient. Główne założenie to nie przegrać na wyjeździe, ale po przebiegu mecz bezbramkowy remis jest dla nas niedosytem. Mecz z Olympique Lyon był popisem Omara Toure, czyli zawodnika, który był czwartym, czy piątym napastnikiem w hierarchii. Dwie zdobyte bramki pozwoliły mu wywalczyć miejsce w osiemnastce meczowej. Niestety do jego poziomu nie dostosowali się obrońcy, pozwalający stracić 4 bramki. Szalony przebieg miało spotkanie z Angers. Na stratę bramki odpowiedział Toure, który daje wyrównanie, a trzeci raz asystuje mu Mbengue. W drugiej połowie Angers zdobywa jeszcze dwie bramki, a miał szansę na więcej, ale karnego wykonywanego przez Norwega Reitana, obronił Valette. To nie był mecz prawego obrońcy rywali, bo dał nam jeszcze szansę na korzystny wynik, strzelając gola samobójczego. Niestety, na nic więcej nie było nas stać.

Świetne zawody za to rozegraliśmy przeciwko AS Monaco. Drużynie z księstwa dublet strzelił Ze Gomez, a z przebiegu gry, wcale nie było widać ogromnej różnicy w miejscach zajmowanych w tabeli. Po jednym meczu, ważne jest, by tam samo zagrać w kolejny. A był on tym ważniejszy, że rozgrywany na stadionie innego kandydata do utrzymania – Montepllier. I ponownie gramy świetnie, cóż z tego, skoro jesteśmy diablo nieskuteczni.

W lidze mamy niechlubny rekord wynoszący 9 spotkań bez zwycięstwa. I tylko beznadziejnym wynikom drużyn, które są za nami, zawdzięczam to, że jeszcze jesteśmy na bezpiecznym 16 miejscu.

Marzec to spotkanie 11 rundy o Puchar Francji, a tam zaś trafiamy na występujący na trzecim poziomie rozgrywek Paris FC. I mecz ten pokazał, wszystkie nasze mankamenty z tego sezonu. Przed przerwą tracimy bramkę, chociaż to my mamy przewagę, lecz nie potrafimy jej udokumentować golem. W 60 minucie wchodzi Ze Gomez, dla którego spotkania to miało być szansą na odpoczynek. On doprowadza do wyrównania, mimo wszystko nikt przed meczem nie spodziewał się na dogrywkę. A w niej tracimy bramkę z cyklu frajerskich. Długie podanie od obrońców i przy biernej postawie obrońców, napastnik rywali Yanis Barka, zdobywa swoją drugą bramkę. W drugiej części dogrywki udaje się wyrównać, a w 119 minucie Omar Toure zdobywa bramkę dającą awans drużynie, a jemu samemu kontrakt na kolejny sezon. To co jednak stało się w meczu z Guigamp przechodzi ludzkie pojęcie. Przez 90 minut i 3 dodatkowe minuty prowadzimy grę, co więcej dokumentujemy przewagą trafieniem Lecointe`go. Co z tego skoro w 4 minucie doliczonego czasu tracimy bramkę po kontrataku, który przeprowadza dwóch zawodników rywali! Stracona szansa na zakończenie fatalnej passy, bo kolejni przeciwnicy raczej nam tego nie ułatwią.

Co prawda mecz z Olympique Marsylia pomimo porażki, zostawił dobre wrażenie, ale za wrażenie nikt nie przyznaje punktów. Mamy w dalszym ciągu 6 punktów przewagi nad miejsce barażowym, a w perspektywie mecze z Troyes i Stade Brest, jednak ciężko patrzeć z optymizmem w przyszłość widząc naszą beztroską grę obronną. Ostatnie marcowe spotkanie rozgrywamy ze Stade Rennes, które jest jedną z największych niespodzianek in plus, zespół solidny, walczący o udział w Lidze Europy, w tym sezonie walczący o drugą lokatę, za niedoścignionymi paryżanami.

Zaczęliśmy od mocnego uderzenia. W 19 minucie Tandia wyprowadza nas na prowadzenie. W 22 minucie Ze Gomes podwyższa na 2:0, a trzecią bramką zdobywa Lecointe. Gwoździem do trumny jest czwarta bramka Portugalczyka. Rozgrywamy najlepsze spotkanie w tym sezonie i chyba też najlepsze pod wodzą Lacombego. Wygrana, niespodziewana, bo wszyscy spodziewali się poprawy sytuacji dopiero po reprezentacyjnej przerwie.

Wszyscy w klubie oczekują świetnego spotkania. Dwa tygodnie treningów, przygotowań do spotkania, oznaczały nie tylko lepszą, ale przede wszystkim skuteczniejszą grę. A rywalem Dijon, który jest w naszym zasięgu. Tym bardziej, że zawsze strzelaliśmy minimum dwie bramki.

Tym razem jednak nie było to dobre spotkanie. Albo inaczej – jeśli chodzi o samą grę, do przodu była ona w porządku, ale gra obronna woła w dalszym ciągu o pomstę. 18 minuta, a my przegrywamy 0:2. Mimo sytuacji nie udaje się strzelić kontaktowego gola, a tuż po przerwie tracimy dwa kolejne. Na otarcie łez po odpadnięciu z Pucharu Francji, dwie bramki strzelają zawodnicy rezerwowi, lub walczący o miejsce w 18 meczowej – Babakar Mbengue i Omar Toure.

To spotkanie jednak było próbą generalną przed jednym z najważniejszych spotkań w sezonie. Rywal – Troyes, który jest naszym bezpośrednim rywalem w walce o utrzymanie. Wygrana w tym spotkaniu daje bardzo duże szanse na pozostanie w Ligue 1 kolejny sezon.

Na taki mecz wszyscy czekali. W dalszym ciągu obrona jest dziurawa niczym sito, ale tym razem atak nadrobił z nawiązką błędy w defensywie. Bohaterem spotkania zostaje gracz, który początkowo nie mieścił się w planach Lacombe`go, ale swoim zaangażowaniem udowodnił przydatność do drużyn. Raveleson, bo o nim mowa, zdobywa dwa gole, które są niezwykle cenne, a są to dopiero jego bramki numer 2 i 3 w karierze Rayana.

Bordeaux, to zespół, który nam leży. Do tego sezonu mieliśmy bardzo dobry bilans - 3 spotkania i 3 wygrane, dopiero ten sezon mocno popsuł nam statystyki. Liczyliśmy, że uda nam się zdobyć punkcik. Niestety, nie z taką grą. Bardzo słaba postawa naszych najzdolniejszych juniorów Akuffu i Mbengue spowodowały bolesną porażkę 0:3.

24 kwietnia to dzień, w którym Paris Saint Germain, może przypieczętować swój 4 tytuł z rzędu. Aby tak się stało, musiał z nami wygrać. We wszystkich naszych dotychczasowych pojedynkach to paryżanie byli górą i tylko niepoprawni optymiści myślą, o tym, że uda nam się urwać faworytom chociażby punkt.

Spotkanie zakończyło się przewidywalnym wynikiem, a paryżanie fetowanie rozpoczęli już na, nie naszym stadionie (bo w dalszym ciągu gramy w Le Mans), ale nie tak sobie wyobrażałem uczestniczenie w mistrzowskiej fecie.

Po tej kolejce szansę na utrzymanie stracił Stade Brest, wygrali za to inni kandydaci do utrzymania Montpellier i Lorient. Imponuje zwłaszcza wygrana Lorient, który wgrał 4:0 z naszym niedawnym pogromcą – Dijon.

Wyjazdowy pojedynek z FC Metz mógł być dla nas ostatnim meczem, w którym drżelibyśmy o utrzymanie. Aby tak się stało, musielibyśmy wygrać, a rywale FC Lorient i Montepllier, przegrać swoje spotkania. A FC Metz bardzo nam leży – w dotychczasowych 4 spotkaniach tylko raz przegraliśmy, w pozostałych odnosząc zwycięstwa. Tym razem musieliśmy podzielić się punktami, a wszyscy zgromadzeni na Stade Saint – Symphorien byli świadkami bardzo emocjonującego widowiska, gdzie padło ponad 20 celnych strzałów na bramki, z których zdobyto 4 bramki.

FC Lorient również podzielił się punktami z Saint Ettienne, zaś Montpellier niespodziewanie wygrało swój mecz na wyjeździe i traci do nas tylko 4 punkty. Z wyścigu odpadł Troyes, który nas na pewno nie dogoni, tym samym jesteśmy pewni, że najgorsze miejsce, jakie możemy zająć to 18 – czyli o utrzymanie będziemy grać z zespołem z Ligue 2. Ale cały czas liczymy, że uda się utrzymać bez barażów.

Ostatnie mecze sezonu, a my mamy prawdziwy szpital. Z powodu większych, bądź mniejszych urazów wypadli: Lecointe, Makhjedjouf, Tandia, a z powodu poważniejszych urazów, nie możemy liczyć na występ Lippiniego. Niepewny jest występ Ze Gomesa, oraz Belkebili, którzy w ostatnim spotkaniu zostali poturbowani.

Spotkanie z Nantes jest ważne, gdyż wygrana daje nam pewne utrzymanie, bez konieczności oglądania się na wyniki innych spotkań. Beniaminek radzi sobie jednak świetnie, głównie za sprawą Moussy Maregi, autora 14 trafień w Ligue Une.

Kanarkowi postawili ciężkie warunki. Atomowym strzałem strzelanie rozpoczął Raveleson, który z 30 metrów uderzył nie do obrony. Odpowiedział niezawodny Marega. W 71 minucie faulowany w polu karnym był Ze Gomes, a karnego na bramkę pewnie zamienił nasz kapitan Cyriaque Louvion. I gdy wydawało się, że od tego momentu przejmiemy całkowitą kontrolę nad meczem, raz jeszcze ukuł nas Marenga.

Na szczęście przegrało swoje spotkanie Lorient, co znaczy, że, na dwie kolejki przed końcem mamy nad nimi 6 punktów przewagi i o 7 bramek strzelonych więcej w ogólnym bilansie bramek. Drugi rywal wreszcie zaczął grać na miarę oczekiwań kibiców i zapowiedzi przedsezonowych ekspertów – wygrywał.

Przedostatnia kolejką, w której podejmujemy zdegradowany już Stade Brest. Zespół rozbity, bo nie walczący już o nic, co więcej bez menadżera, bo Patrice Garande zdecydował się przenieść swoje talenty na wakujące stanowisko w Amiens. I ten będący w ogromny dołku zespół napędził nam ogromnego stracha. Już w 5 minucie strzelając bramkę, a w 48 minucie podwyższając wynik. Na szczęście charakter zespołu, nie pozwala się poddać i mozolnie odrabiamy straty. Najpierw Makhedjouf pewnie egzekwuje karnego, dającego nam kontakt. 5 minut później zastępujący w pierwszym składzie Xaviera Lecointe`go Omar Toure wyrównuje, a w 83 minucie Haris Belkebila zdobywa swojego pierwszego gola w sezonie i to takiego, który zapewnia utrzymanie w lidze.

Ostatni mecz nie ma większego znaczenia. Co prawda mamy jeszcze szansę dogonić i przegonić Toulouse i zająć 15 miejsce, jednocześnie uważając na będące w fantastycznej formie Montpellier by nie zepchnęło nas na 17 pozycję, jednak dla Lacombe`go to nieistotne. I dla nas w sumie też.

Najważniejsze, że udało się utrzymać w lidze, a sezon, który rozpoczął się w takich bólach, skończył pomyślnie – czyli utrzymaniem. Ostatni mecz to szansa na pożegnania – wystąpili gracze, z którymi nie zostaną przedłużone umowy czyli Djamel Bakar i Fofana Amara. Szansę na zaprezentowanie swoich umiejętności dostali także po raz drugi w sezonie ( i po raz drugi przeciwko Nicei) Coudert, oraz Etcheverria, który w tym sezonie wyraźnie przegrał rywalizację z Graditem i Lippinim.

Lacombe dokonał rzeczy trudnej i po początkach sezonu mało kto wierzył, że uda się wyrównać nasz najlepszy okres w klubie – to znaczy po raz trzeci z rzędu zagrać w najwyższej klasie rozgrywkowej. Ten sezon (podobnie jak następny) będzie zwariowany, bo czekając na nasz stadion w Tours, musimy grać gościnnie w LeMans. Lacombe jednak przygotował grunt nowemu trenerowi. Przedłużył kontrakty z młodymi, zdolnymi – Lecointe, Akuffu oraz Mbengue, podpisał także kontrakty z nowymi piłkarzami. Nowy trener z pewnością będzie miał co poprawiać. 75 bramek, które straciliśmy to największa liczba bramek straconych w tym sezonie. Małym pocieszeniem pozostaje fakt, że jeśli chodzi o strzelone zajmujemy miejsce szóste wyprzedzając pucharowiczów z Marsylii, czy Bordeaux. Druga bolączką jest słaba druga połowa sezonu – z tym także trzeba coś zrobić, bo wydaje się, że rywale nauczyli się grać przeciwko nam.

W miejsce odchodzących pozyskał poza wymienionymi wcześniej obrońcą i bramkarzem, także młodego napastniki Auxerre – Davida Dumasa. Zobaczymy, kto i w jaki sposób wykorzysta to co zostawił po sobie Lacombe. Lacombe musi się skupić na nowym wyzwaniu. Przed nim mecze play off Ligi Narodów z reprezentacją Francji, gdzie najpierw zmierzy się z Niemcami, a jeżeli uda ich się pokonać, wówczas zmierzy się z lepszym z pary Portugalia – Dania.

Nasi gracze w sezonie 2020/2021. (kliknięcie na personaliach graczy przenosi na screena zawodnika z gry z początku sezonu)

Bramkarze:

To nie był dobry sezon dla bramkarzy. Vallete, pomimo tego, że miał spotkania, w których zachowywał czyste konto, to nie miał spotkania, o którym można powiedzieć , że dał nam punkty. Goda i Coudert wyraźnie przegrali rywalizację z Baptistem, a gdy dostawali szansę, to nie dawali impulsu, że warto na nich stawiać dalej.

Obrońcy:

Cieszy świetna postawa młodziutkiego Akuffu. Przebojem wdarł się do pierwszej jedenastki i dał jasny sygnał, że może być bardzo dobrym zastępcą odchodzącego Nanizyano. Zawiódł dotychczasowy lider Roderic Fillippi, ale wpływ na to miała zapewne uraz stawu biodrowego. Troszkę więcej oczekiwałem od Sissako, ale jest to jeszcze nastolatek i przyszłość przed nim. Widząc jednak jak harmonijnie rozwija się Chetaneaue Sissako, może mieć problem, by zostać graczem pierwszego wyboru. Lacombe znalazł optymalne miejsce dla Dawidowicza, który jako środkowy obrońca prezentuje się znacznie pewnie, niż jako defensywny pomocnik.

Pomocnicy:

Cieszy postawa kolejnego młodego zawodnika Hamoudiego, który w poprzednich latach, był zawodnikiem szerokiego składu, teraz zaś stał się stałym elementem rotacji. Efektywny był zwłaszcza, gdy graliśmy trójką w środku, jako ten biegający i próbujący odebrać piłkę. Wreszcie odpalił Raveleson, który dostał więcej zadań ofensywnych i potwierdził, że ma solidny młotek w nodze. Granie z trójką stoperów, oraz korzystanie z wahadłowych, pokazało, że skrzydłowi z lewej strony (Tandia i Mbengue), mogą być alternatywą, dla niezbyt dobrze czujących się w tej roli nominalnych lewych obrońców.

Napastnicy:

Wszystkie moje przedsezonowe obawy okazały się płonne. Xavier Lecointe okazał się wart każdego euro, wydanego przed sezonem. Jeszcze lepiej niż rok temu pokazał się Ze Gomes, dzięki czemu zapracował na powołanie do seniorskiej reprezentację Portugalii. Szansę zostania jokerem wykorzystał Toure, który wchodząc z ławki wyglądał dużo lepiej, niż grając od początku spotkania.

Wszyscy żołnierze Lacombego (liczę tylko tych, którzy zagrali chociaż minutę w oficjalnym spotkaniu).

Bramkarze:

Obrońcy:

Pomocnicy:

Napastnicy:

Odchodzi trener, który wprowadził nas do elity, ulubieniec kibiców, pomimo początkowych obaw, także z mojej strony. Mało kto spodziewał się, że 4 lata temu zaczynając u nas skończy jako trener reprezentacji. Dołączył do trójki trenerów, którzy na zawsze wpisali się w historię Tours.

Pierwszym trenerem, który prowadził i jednocześnie grał Tours, po przemianowaniu nazwy, został Alfred Aston. Uczestnik dwóch Mistrzostw Świata w 34 oraz 38 roku, łączył przyjemność z gry, oraz przekazywał swoje doświadczenie młodszym zawodnikom. Karierę piłkarską kończył mając 44 lata w naszym klubie, mając na koncie 31 spotkań w reprezentacji, w których zdobył 5 bramek. Zmarł 10 lutego 2003 roku, w wieku 90 lat.

Alfred Aston z czasów gry dla Red Star FC

Pierre Phelipon to trener, który uzyskał z naszym klubem historyczny wynik. Jako pierwszy awansował z naszym zespołem do najwyższej klasy rozgrywkowej. Tours objął przed sezonem 76/77 i zanotował najlepszy wynik, odkąd Tours był w Ligue 2 – 3 miejsce. To rozbudziło nadzieję, które ziściły się w sezonie 79/80, gdy Tours awansował do Ligue 1.

I pomyśleć, że przychodząc do nas wszyscy kibice byli pełni obaw.

Pierre łączył funkcję gracza i trenera, w pierwszym sezonie Paris Saint Germian, po połączeniu Paris FC i Stade Saint Germian. Pomimo sportowego utrzymania w pierwszej Lidze ( 16 miejsce), decyzją administracyjną miasta Paryż, klub został podzielony na dwa osobne twory. Paris FC pozostał w najwyższej klasie, zaś PSG został relegowany do ligi regionalnej. Phelipon pozostał jednak w najwyższej klasie – został trenerem w Bordeaux. Tam mając do dyspozycji takich graczy jak Alan Giresse, Jean – Pierre Tokoto, Jean Gallice, dwukrotnie zajmował miejsce 14, a w ostatnim sezonie, tylko punkt dzielił ich od spadku. Tak słabe wyniki, spowodowały nie przedłużenie kontraktu. Kolejnym przystankiem był Quimper, z którym spadł z Ligue 2. Dopiero u nas przerwał słabą passę. Po pierwszym sezonie, w którym utrzymał zespół, nie doszedł do porozumienia z władzami drużyny i po pięciu latach zmienił miejsce pracy. Co ciekawie, po zakończeniu pracy u nas, 3 krotnie podejmował pracę w jednym klubie – Stade de Reims.

Trzecim trenerem jest rekordzistą pod względem pracy w naszym klubie – Albert Falette. W klubie od 1995 roku, przez cztery lata był zawodnikiem, a od 1999 do 2007 roku był jego głównym trenerem. 12 lat w jednym klubie, podczas którego przeżywał głównie wzloty, bo tak należy nazwać okres rządów Alberta. Od 4 poziomu rozgrywkowego, aż do Ligue 2. Jedyną skazą na honorze kładzie się ostatni sezon w Tours, gdzie jako beniaminek spadliśmy ponownie do ligi National. By oddać jednak sprawiedliwości, gdy odchodził, szansę na utrzymanie były całkiem spore, więc nie wiadomo jak potoczyłyby się losy tamtego sezonu, gdyby pozwolonu mu pracować. Po nas, przejął zespół Mulhouse, z którym bezskutecznie próbował awansować do Ligue 2. Kolejnymi przystankami w trenerskiej ścieżce były kluby pół amatorskie – FC Villefranche, AS Beauvis, a ostatnim przystankiem był US Le Pontet, w którym zakończył trenerską karierę.