Drużyna za zero euro. Valenciennes #10 (2020/21)

Inspiracją był pomysł Mahdiego, na którym wzorował się potem WrightBright. Chodzi o przygody klubami Badajoz i Crystal Palace. Bardzo mi się te kariery podobały i sam chciałem zagrać coś takiego. Wychowałem się na FM 2012, więc jak pojawił się ten świetny dodatek, to od razu pomyślałem, że skorzystam.

Zasady "drużyny za zero euro" są już pewnie znane, ale je przypomnę:

1. Nie można korzystać z wypożyczeń do klubu.

2. Sprowadzam z zewnątrz zawodników za których nie trzeba płacić. Warunkiem zatrudnienia: pierwsza flaga trójkolorowa - francuska.

Poprzednie sezony:

2011/12
2012/13
2013/14
2014/15
2015/16
2016/17
2017/18
2018/19
2019/20

Z klubu odeszli piłkarze drugoplanowi, tacy jak np. Da Silva, Modeste czy wieloletni rezerwowy, Camara.

Wśród sprowadzonych z zewnątrz największy talent ma chyba defensywny pomocnik, Abdelghani Laoubi.

Jednak największą nadzieję wzbudza ktoś inny. Nasza akademia wykreowała napastnika, który ma szansę zostać następcą Aboubakara! Zaledwie 15letni Henri Boumsong wygenerował się dopiero w zeszłym sezonie, a ja już podjąłem decyzję o włączeniu go do pierwszej drużyny i wpuszczaniu na ogony. Z Aboubakarem łączy go nie tylko podobny profil, ale również kameruńskie korzenie.

W poprzednim sezonie hierarchia podstawowa wyglądała tak i taka też pozostała:

Styl grania:

Sezon rozpoczął się od ogromnego wstydu. Tak długo czekaliśmy przecież na powrót do europejskich pucharów, nie bylo nas tam przez cztery lata. Żeby awansować do fazy grupowej Ligi Europy, trzeba było wyeliminować dwie przeszkody. Pierwszą był litewski Ekranas Poniewież. Przeciwnik dobry akurat do tego, żeby dać zagrać młodym rezerwowym. I co się stało? W pierwszym meczu u siebie tylko 1:1. Na wyjeździe długo 0:0, ale na początku drugiej połowy "Baksiu" (Denisse Bax), trafił w końcu na 1:0 po akcji Bahebecka. Potem jednak stało się niewyobrażalne. Rywale w ciągu czterech minut, pomiędzy 51 a 55 minutą, zdobyli dwa gole, a my nie byliśmy w stanie odrobić strat. Skandal, ale dużo w tym mojej winy, że zlekceważyłem rywali. A że byli oni kiepscy, udowodnili w następnej rundzie ulegając Galatasaray 0:3 i 0:5.

Po tej kompromitacji pozostały nam znów tylko rozgrywki krajowe. W pucharowych tradycyjnie nie zwojowaliśmy zbyt wiele. Choć los był wyjątkowo złośliwy. W Coupe de la Ligue wyeliminowaliśmy OM, by w kolejnej rundzie trafić na PSG. I po walce, po karnych, nie daliśmy rady.

Z kolei w Coupe de France inni losują na początek jakichś outsiderów z niższych lig, a my, oczywiście, Olympique Lyon. Jednak po dogrywce i wyjątkowo ciężkim meczu udało nam się ich wyeliminować. Co z tego, skoro potem potknęliśmy się u siebie na Lens? A wszystko dlatego, że młody Barel Disney już w 7. minucie dostał czerwoną kartkę.

Wszystko, co złe zostało zapomniane wobec rozstrzygnięć ligowych. Szczerze mówiąc to............... nie był jakiś wybitny sezon w naszym wykonaniu. Owszem, zdobyliśmy o jeden punkt więcej niż w rekordowych pod tym względem rozgrywkach 2014/15 i 2019/20. Zdobyliśmy tez rekordową liczbę goli - 67. I najważniejsze: zdobyliśmy wymarzony medal - brązowy - nawiązując do sezonów 1964/65 i 1965/66!

Tylko że ten sukces został osiągnięty dzięki słabości innych. Saint-Etienne, Bordeaux i Lyon zawiodły, nie mówiąc już o Lille czy Monaco. A nam nie przeszkodziła nawet fatalna passa w końcówce, kiedy to w sześciu ostatnich meczach zdobyliśmy zaledwie cztery punkty na osiemnaście możliwych. Największy niesmak wzbudziła porażka z Nice w ostatniej kolejce, przez co z Ligue 1 pożegnało się Montpellier. A trzeba wiedzieć, że ten zespół zdobył Puchar Francji.

Największą gwiazdą drużyny był oczywiście Vincent Aboubakar, który strzelił 27 goli i po raz trzeci w karierze został królem strzelców Ligue 1. Świetnie bronił Mike Maignan, który w końcu zadebiutował w reprezentacji Francji. Wciąż  dobrze spisywali się weterani: Theophile-Catherine, Gil, Bong, Sanchez i Payet. Przy nich dojrzewały talenty takich zawodników jak Roussel, Disney, Sall, Fahrasmane czy młodziutki Boumsong. Z kolei Nisse i Brunel, którzy przyszli w poprzednim sezonie, okazali się w pełni dojrzałymi, kluczowymi piłkarzami ekipy. Szkoda, że ten pierwszy wybrał reprezentowanie Senegalu, znowu będzie mnie prześladował Puchar Narodów Afryki.

Hej, to wspaniała wiadomość! Dziesięciolecie mojej pracy uczciliśmy tym, że w następnym sezonie zagramy w eliminacjach Champions League!!! Po raz pierwszy w historii.

Na koniec trzeba odnotować o dwóch rekordach pobitych przez Henri Boumsonga. Debiutując w pierwszej kolejce 2 sierpnia 2020 przeciwko Nice (zastąpił w 69. minucie Aboubakara) został najmłodszym graczem, jaki kiedykolwiek zagrał dla Valenciennes w oficjalnym meczu.

Na pierwszego gola młody talent czekał bardzo długo, bo aż do 4 kwietnia 2021, kiedy to pokonał bramkarza Monaco, którym był Remy Riou. Było to trafienie na 3:2, a Monaco prowadziło w tamtym meczu już 2:0.

Boumsong jako mentora otrzymał Aboubakara, a obszarem szczególnej uwagi, który nakazałem mu trenować, bylo wykańczanie akcji. Po pierwszym sezonie jego atrybuty wyglądają tak; wykańczanie podniósł z 10 do 14!!!

Statystyki ligowe:

Statystyki ogólne - wszystkie rozgrywki:

Trofea we Francji:

Valenciennes w europejskich pucharach:

2011/12 - nie występowało
2012/13 - Liga Europy, brak awansu do fazy grupowej
2013/14 - nie występowało
2014/15 - nie występowało
2015/16 - Liga Europy, 1/2 finału
2016/17 - nie występowało
2017/18 - nie występowało
2018/19 - nie występowało
2019/20 - nie występowało
2020/21 - Liga Europy, brak awansu do fazy grupowej

Byli zawodnicy:

Dowód na przestrzeganie zasad kariery "drużyna za zero euro":