Kariera #1, część 11. Nic dwa razy się nie zdarza?

Poprzednie seozny:

SEZON 2021/2022 https://myfootballmanager.pl/post/2663/ledzie-na-mistrza

SEZON 2022/2023 https://myfootballmanager.pl/post/2669/ledzie-na-mistrza-2-pierwszy-sezon-w-ekstraklasie

SEZON 2023/2024 https://myfootballmanager.pl/post/2672/ledzie-na-mistrza-3-debiut-w-europie

SEZON 2024/2025 https://myfootballmanager.pl/post/2675/ledzie-na-mistrza-4-w-walce-o-mistrzostwo

SEZON 2025/2026 https://myfootballmanager.pl/post/2680/zmiana-klubu-kariera-1-cz5-na-pomoc-piastnkom

SEZON 2026/2027 https://myfootballm

anager.pl/post/2683/kariera-1-cz-6-piast-znw-w-czowce

SEZON 2027/2028 https://myfootballmanager.pl/post/2693/kariera-1-cz-7-dwa-finay-piastunek

SEZON 2028/2029 https://myfootballmanager.pl/post/2710/kariera-1-cz-8-bez-majstra-dla-piastunek-tego-bloga-nie-zakocz

SEZON 2029/2030 https://myfootballmanager.pl/post/2723/kariera-1-cz-9-piast-epilog

SEZON 2030/2031 https://myfootballmanager.pl/post/2724/kariera-1-cz-10-na-co-sta-kozy

Po bardzo udanym pierwszym sezonie nie miałem zamiaru przeprowadzać zmian w ustawieniu zespołu. Dostałem trochę kasy na transfery, dokładnie 20 mln Euro. Zatrudniłem bardzo obiecującego Dyrektora ds. sportowych więc dałem mu wolną rękę w składaniu ofert transferowych do wzmocnienia pierwszej drużyny.

Mimo takich atrybutów wielkich transferów nie zrobił. Wzmocnieniem pierwszej „11” było w zasadzie trzech zawodników których sam wybrałem z raportów scoutów. David Vinhas powinien sprawdzić się w grze z trójką obrońców. Hugo Siqet musi zastąpić Dawida Bugaja na prawym wahadle. Alphonse Kamagate wzmocnił defensywnie nasz środek pomocy i zapewnił więcej odbiorów w tej strefie boiska. Pozostałe transfery to poszerzenie kadry pierwszego zespołu tak potrzebne by grze na trzech frontach ale generalnie Dyrektor ds. sportowych się nie popisał. Najlepszym zawodnikiem którego sprowadził był napastnik Tino Gortler który był dobrym dżokerem. Przez trzy ostatnie sezony potrafił ustrzelić w 2 Bundeslidze 57 bramek.

W grupie Ligi Europy mieliśmy jednego dużego faworyta (Liverpool) oraz dwie ekipy które powinniśmy spokojnie przeskoczyć.

Już pierwszy mecz pokazał jednak że może nie być tak łatwo. Przegraliśmy na wyjeździe z greckim AEK Ateny 1-2. Następnie dwukrotnie pokonaliśmy Spartę Praga (dwa razy zdobywając zwycięskiego gola w ostatnich minutach) oraz dwukrotnie przegraliśmy z Liverpoolem (dla odmiany dwukrotnie traciliśmy kluczowe gole w ostatnich minutach, dokładnie w 89 i 92 minucie). Sytuacja w grupie ułożyła się tak że ostatni mecz z AEK był o drugie miejsce w grupie. Musieliśmy wygrać co najmniej dwoma bramkami. Drużyna spisała się na „5”.

W pierwszej rundzie kwalifikacyjnej wylosowaliśmy trudnego rywala. Villareal jest od lat w czołówce La Liga w tym sezonie nie poradził jednak sobie w LM gdzie grupę skończył na trzecim miejscu za Juventusem i Benficą.

W lidze którą traktowałem priorytetowo od początku zadomowiliśmy się w czołówce. Nie graliśmy może jakoś rewelacyjnie jednak solidna postawa wystarczała na równorzędnych lub słabszych rywali natomiast zespoły z czołówki wygrywały z nami dość spokojnie. Pozwoliło nam to zajmować na półmetku bardzo dobre 4 miejsce.

Niesamowitą serię zanotowaliśmy w lidze w ciągu trzech kolejek w październiku. Pokonaliśmy trzech kolejnych rywali (w tym odwiecznego rywala Borussię Monchengladbach) różnicą czterech bramek.

W meczu z Bayernem zauważyłem że linia obrony rywali nie zmieniła się przez ostatnie 11 lat…

W Pucharze Niemiec dotarliśmy do trzeciej rundy pokonując dwóch rywali z niższych lig.

W zimowym okienku transferowym działo się dużo. Kupiłem dwóch francuskich wahadłowych którzy na lata mają przejąć te pozycje. William Mary z Monaco za promocyjne 5,25 mln wzmocnił prawą flankę, Zoran Markovic z Bournemouth za grube 15 mln lewą. Od początku kariery w Koeln mam problem na tych pozycjach i dotychczas jedynie Dawid Bugaj dawał radę ale nie ma go już w klubie.

Z klubu odeszło kilku zasłużonych zawodników którzy w tym sezonie byli jednak rezerwowymi. Nowych wyzwań postanowił szukać doświadczony środkowy obrońca Kevin Ehlers. Po przyjściu latem Kamgate miejsce na środku pomocy stracił Szwed Jorgensen. Przez rok pobytu zupełnie nie rozwijał się talent zarabiającego rekordowe pieniądze Salomona więc sprzedałem go do Dortmundu. Za całą trójkę dostałem przyzwoite 49 mln Euro.

Szybko odpadliśmy z Ligii Europy. Aktualna czwarta siła La Liga Villareal wyjaśnił nas dwukrotnie i w sposób nie pozostawiający nam złudzeń (1-3 w Hiszpanii i 0-2 w Niemczech). Równie szybko odpadliśmy z Pucharu Niemiec. W Leverkusen nie byliśmy faworytami. Daliśmy się całkowicie stłamsić rywalowi i tylko cudem dotarliśmy do karnych. Tu uczciwie trzeba przyznać że sprawiedliwości stało się zadość i karne lepiej wykonywali gospodarze.

Pozostała nam liga i próba obrony miejsca gwarantującego LM. Miałem wrażenie że po porządnym wzmocnieniu kluczowych pozycji wahadłowych nasza gra wyglądać będzie jeszcze lepiej i spokojnie obronimy miejsce gwarantujące LM. Niestety, duże wahania formy nie pozwoliły nam odskoczyć Hoffenheim. Ponownie bowiem jak przed rokiem na koniec sezonu graliśmy z samymi mocarzami.  Cztery ostatnie kolejki to kolejno: Bayern, Borussia Dortmund, RB Lipsk i Augsburg. Tabela przed tymi pojedynkami wyglądała następująco:

Mimo cudem wygranego meczu z Lipskiem i w ostatniej kolejce z Augsburgiem kolejny raz zajęliśmy w lidze 5 miejsce. Jak przed rokiem zabójczą formę w drugiej części sezonu złapały Wieśniaki z Hoffenheim i zepchnęły nas poza LM. Zresztą cała czołówka względem poprzedniego sezonu nie zmieniła się prawie wcale (Dortmund zamienił się miejscami z Lipskiem).  

Nie poprawiliśmy pozycji względem poprzedniego sezonu ja jestem jednak zadowolony. Najpierw chciałem ustabilizować swoją pozycję w Bundeslidze by spróbować zaatakować ścisłą czołówkę. Nie do ruszenia jest Bayern. Leje wszystkich jak leci a mecze z nimi to wspomniane kiedyś „wizyty u dentysty”. Ale już wdrapać się na podium byłoby dobrze. Nie chce zmieniać taktyki w której nie czuje się jednak zbyt pewnie. Liczyłem na szybszy progres wyników.

W trakcie sezonu pierwszym bramkarzem został Vandevoordt. Chwalony w poprzednim sezonie Pettersson nie chciał podpisać wygasającego po sezonie kontraktu więc usiadł na ławie. Nie była to zmiana jeden do jednego, Belg okazał się solidny ale słabszy od starszego kolegi.

Na środku obrony nadal było solidnie. Na więcej liczyłem w przypadku doświadczonego Lukasa Mai, jako gracz prawonożny grał jednak jako półlewy w trzyosobowym bloku obrońców i może dlatego był najsłabszy na tej pozycji. Reszta zawodników raczej na plus.

Na wahadłach powinienem mieć spokój na lata. Szczególnie młody Francuz William Mary zanotował wejście smoka. W 15 meczach rundy rewanżowej zanotował 9 asyst. Z żalem musiałem zdjąć z tej pozycji swojego pupilka Polaka Łukasza Gostomskiego który był zbyt ofensywnym zawodnikiem jak na wahadło. Jakie jednak on ma pokrętło przy dryblingu i jak potrafi wkręcić się w pole karne rywali! Po lewej stronie słabsze niż William Mary wejście do zespołu miał Zoran Markovic. Mimo tego bardzo liczę na tego zawodnika, szczególnie fizycznie jest świetny co na jego pozycji jest kluczowe.

W pomocy żelazną parę stanowili Alphonse Kamagate oraz Ramon Enriquez. Niestety po sezonie ten duet został rozbity przez klauzule Francuza w kontrakcie. Zapomniałem o niskiej kwocie klauzuli transferowej i 12 mln Euro od arabów z Al.-Hilal wystarczyło by go stracić. Co w FM-ie znamienne Francuz nie dostał w Arabii Saudyjskiej jakiś kosmicznych pieniędzy, byliśmy w stanie zaproponować mu więcej jednak nie chciał z nami gadać… Ręce opadają. Doświadczony Ramon rozegrał kolejny fantastyczny sezon i podpisał nowy dwuletni kontrakt. Im starszy tym wydaje się lepszy (i wierniejszy).

Na ofensywnym pomocniku stawiałem na wychowanka Timo Frede. Wciąż irytuje nieporadnością jednak mam wrażenie że z miesiąca na miesiąc gra lepiej a ja muszę być bardzo wyrozumiały i cierpliwy. Niestety, oprócz Timo nie mam żadnego rokującego juniora którego mógłbym ogrywać w pierwszej drużynie. Zupełna posucha.

W ataku pierwsze skrzypce nadal stanowił doświadczony Hiszpan Fer Nino który obok swojego rodaka Ramona Enriquez jest liderem całej drużyny. Praktycznie nie łapie kontuzji, strzela, asystuje. 31 punktów w klasyfikacji kanadyjskiej (20 bramek i 11 asyst) to świetny wynik. Najlepszym strzelcem (22 bramki) został jednak niedoceniany przeze mnie przed sezonem ściągnięty z 2 Bundesligi Tion Gortlier. Niemiec potrafi urwać się obrońcom i wyjść do prostopadłej piłki, większość swoich bramek zdobył w sytuacjach sam na sam.

W przyszłym sezonie czas chyba robić kolejny kroczek do przodu i wejść do najlepszej czwórki w Bundeslidze. Skład jaki posiadam wg mnie jest już gotowy by to osiągnąć. A parę wzmocnień na pewno jeszcze przeprowadzę bo jestem menadżerem z którym dobrze robi się interesy :)